Seeking

Haar blik gleed tussen de huizen door. Ze stond op het dak en was aan het zoeken naar mensen die haar hulp hard nodig hadden. Nou ja eerder magiers die op de vlucht waren. Ze voelde een hele erge woede voor de wrede heerser die op het moment op de troon zat. Haar ouders waren al door die flut magiers ontvoert die zich de Akinori. Het waren gewoon meelopers die liever voor de vrijheid andere achter slot en grendel wilde zetten. Lafbekken waren het die liever vluchten voor hun problemen dan tegen de koning te vechten! Lily Feather was een van de nieuwe leiders van de twee Guilds die zich in het geheim weer op gestart hadden. Ze wilde een ieder beschermer die door de tiran moesten vluchten ongeacht uit welk land ze kwamen en welke taal ze spraken. Lily kon enkel Hollands, Engels en duits, maar ze was bereid om meerdere talen te leren natuurlijk. Maar goed voorlopig hield ze zich bezig met nieuwe leden te zoeken. Tot nu toe was het rustig. Faladar stond onder het gebouw in een donker steegje. Het dier was erg oplettend en dulde enkel haar op zijn rug. Lily zuchten en liet zich van het zak zakken over een trap en ging daarna in het zadel zitten en stuurde haar rijdier weg van de stad richting Ancient.
Faladar stapte rustig door. Niemand die zich echt om haar en haar rijdier bekommerde. Niet dat ze het gezellig vond, maar erg was het ook niet. Lily had wel gemerkt dat de niet magische personen banger waren geworden door de kuren van de koning en de rond neuzende groepen nep magiers die alles braafjes deden wat de koning hen opdroeg te doen. Lily schudden verdrietig haar hoofd. Ze hoopte maar dat haar vader en broer niet zo dom zouden zijn om in de val te trappen. Haar moeder was niet magisch. Iets wat ze ooit verteld hd wat ze wel jammer vond, maar jaloers was ze nooit geweest. Lily wist dat haar moeder enkel googhelde om zo sommige mensen te laten denken dat ze toch magie gebruikte. Anders was Lily blij met haar wijsheid geweest. Faladar was haar moeders paard, maar het dier was Lily al van veulen af aan trouw geweest. Lily streelde de hals van Faladar en het dier brieste kort en stapte door de poort heen waarna het over ging in een lichte draf. Niets dat verdacht kon zijn, ze had andere ter paard het ook vaker zien doen. Het embleem dat ze van een grauwende wolvenkop had laten zetten als verzet tegen de koning en zijn tiranie zat op haar rechter schouderblad. Ze reden zo al een tijdje toen Lily iemand langs de weg zag  zitten. Met een lichte beroering van de teugels vertraagde de hengst zijn pas, maar vertrouwde het zaakje niet. Elke vreemdeling kon eentje van  de konings spionnen zijn, maar Lily zag het goede in de mensen en wilde iedereen een kans geven. ‘Alles goed hier?‘ vroeg Lily met een lichte bezordheid in haar stem. Ze bleef rustig naar de persoon kijken terwijl Faladar hoewel een beetje onrustig wiebbelend met zijn oren stilstond.

De jongen zag er niet goed uit. Zijn bleke gelaat bade haar zorgen en ze steeg dan ook snel af. Het enkele woord dat de jongen gesproken had maakte al dat ze wist dat deze knaap erge honger had en vrommelde wat in haar zadeltas waar ze altijd wat te eten in bewaarde. Een zelf gebakken half brood en een halve worst diepte ze uit de tas nog geheel netjes in dun papier in gepakt. Ze zakte op haar hurken en reikte het eten naar hem. Ook had ze de waterzak over haar schouder gehangen. 'Hier je zult wel uitgehongert zijn?' bezorgtheid bleef in haar stem klinken al wist ze dat Faladar haar en de vreemdeling scherp in het oog hield. Haar paard zou geen enkele andere op zijn rug verdragen tenzij het hoge nood was. Ze zag hoe bleek de jongen was, maar hield zich in om hem niet te gaan voeren.

Lily keek toe hoe de jongen gulzig van het aangeboden eten in een rap tempo naar binnen begon te werken. Ze moest er om giechelen. Het was altijd weer heerlijk om te zien hoe een beetje hulp aan andere juist die persoon goed deed. Als de koning dat nu ook maar eens zag en niet alleen de slechte kanten. Lily ging recht staan bij zijn dankwoord en ze knikte glimlachend. 'Graag gedaan.' zei ze vriendelijk. ze voelde zich altijd heerlijk wanneer ze iemand hielp. Wel vond ze het een beetje vreemd om een hoop kou te voelen toen de jongen een soort bord op zijn schouder hees. Ze had zo'n ding nog nooit gezien wel kende ze skie's. Maar toen de jongen zich voorstelde snapte ze dat deze jongen geen mens zijn kon, maar een magier. Dat verklaardede kou natuurlijk. Zoiets had ze snel door. Onverklaarbare dingen gebeurde zelden bij gewone mensen. 'Aangenaam Trey. Mijn naam is Lily Feather. Maar zeg maar Lily. Ik kom hier uit het lage gedeelte van Magnolia. Dit is mijn paard Faladar.' stelde Lily zichzelf voor en Faladar voor. Ze wist dat Storm ook in de buurt zou zijn. Hij was al aardig gegroeit, maar zins ze hem had leren vliegen volgde de jonge draak haar als een schaduw. Ze dacht net aan hem toen een schaduw over hen heen gleed. Ze voelde zich gerustgestelt door het wakende oog van Storm, maar echt zien in de bewolkte lucht deed je hem niet snel Door zijn stormgrijze kleur. 'Ik help andere de in nood zijn graag. Nooit zou ik het over mijn hart kunnen verkrijgen wanneer iemand hulp nodig heeft die te weigeren.' zei ze met een onderzoekende blik. Hij zag er weer goed uit. Lang zo bleek was Trey niet meer en hij leek weer helemaal fitaal te zijn. Faladar was ontspannen en Storm liet ook geen vorm van bedreiging zien. Ze kende de gevaren tekens van haaar dierenvrienden wel. Misschien kon ze de jongen een kans geven zich bij de andere magiers aan te sluiten... Hopelijk in haar groep natuurlijk, maar dat was echt haar keuze niet, maar die van Trey!!! 'Misschien, maar dat ligt geheel aan jouw.' zei Lily even raadsel achtig. 'Maar niet hier. Te veel plekken waar een luisterend oor zich verstoppen kan. Kom dan gaan we naar een veiligere plek. De schoothonden van de koning kunnen overal zitten.' zei Lily en liep richting Faladar die haar liet opstijgen. Ze wachten even op de reactie van Trey, maar ze zou zeker haar geheimpje met hem delen.