Zijn benen bengelde ontspannen over de rand van de klif. Het geluid van de waterval kletterde in zijn oren. Elyar sloot zijn blauwe poelen en zuchtte kort. Het was rustgevend. De verleiding om zijn gasmasker af te doen was groot, maar hij wist dat hij dat niet mocht doen. Wie weet waren ze in zijn buurt. Dan konden ze hem aanvallen. Want ja, zelfs na alles wat er gebeurd was, was hij nog steeds niet immuun tegen zijn gif. Dus als hij zijn gif zou gebruiken om hen af te weren, dan zou hij er zelf ook onder leiden. Weg rust. Hij plaatste zijn handen naast hem op de grond en leunde lichtjes naar achter terwijl hij zijn ogen ten hemel sloeg. Dat gebeurde iedere keer als hij aan hen terug dacht. Binnenkort zou hij eens met hen af moeten rekenen. Als hij sterker was. Eerst moest hij nog wat trainen. Want ze kenden al zijn zwaktes. Dus hij moest sterker worden. Er was geen andere optie. Als hij van hen af was, zou hij eindelijk weer in rust kunnen leven. Dan werd hij niet steeds weer opnieuw gezocht. Dan zou hij die rust van daarnet weer voelen.
Hij kon hen bijna voelen, bij manier van spreken. Of misschien was het zijn verbeelding. Misschien werd hij wel paranoia. Hoewel, hij was er bijna zeker van dat er iemand in de buurt was. Maar waarschijnlijk was dat niet zo. Elyar keek weer naar beneden, naar de afgrond. Beneden was het meer achtig geval van watervallen met in het midden een eiland. Hij vroeg zich af hoe hij daar zou geraken. Als hij nu eens luchtmagie of ijsmagie had, of aarde. Er waren zo veel manieren om met magie daar te geraken. Behalve met gif. Typisch. Zo typisch dat dat weer bij hem was. Weer ontsnapte er een zucht uit zijn mond. Niet dat daar iets van te merken viel met het gasmasker op zijn gezicht. Ja, hij zou echt blij zijn als hij van dat ding verlost was. Heel soms deed hij het eens af, als hij 100% zeker was dat hij alleen was, of toch zeker dat hij niet aangevallen zou worden. Het voelde zo goed om dan de lucht tegen zijn gelaat aan te voelen. Eén van de dingen die hij als eerste zou doen als hij geen gasmasker meer zou moeten dragen was op een hoge berg gaan staan met de wind in zijn gezicht. Een gevoel waar hij al een hele tijd naar verlangde.
Hij keek achter zich. Niemand. Weer had hij dat gevoel dat er iemand was. Kalm. Hij moest kalm blijven. Zijn hoofd koel houden. Anders ging hij paranoia worden en zouden zijn hersenen spelletjes met hem beginnen te spelen. Als ze dat nu al niet bezig waren. Of was er ook echt iemand in de buurt? Misschien kon hij maar best ook een beetje alert blijven. Je weet maar nooit…
vr aug 08, 2014 9:24 pm
