Returned

Zware stappen klonken op, op het stenen pad vanuit de bergen. Zijn spike like hair zwiepte zachtjes heen en weer in de wind. Weliswaar de puntjes, maar toch. Zijn oranje kleine ronde brilletje hing op het puntje van zijn neus. Moe en hongerig was hij. De gedachten die nu door zijn hoofd gingen was een enkel etenswaar. Zijn lievelings-snack Donuts! Ja daar zou hij nu graag zijn tanden wel in willen zetten, maar helaas er was hier in de buurt geen stad of dorpje te bekennen. Vash stopte even en rekte zich uit. Man hoe lang had hij gelopen zonder even uit te rusten? Een luide geeuw ontsnapte uit zijn mond, maar hij deed geen moeite om hem te bedekken. Zijn blik viel op een jongen verder op. Misschien kende hij de weg hier, want het was of al zo lang geleden dat hij hier was geweest of zijn geheugen speelde een spelletje met hem... Even schudden Vash zijn hoofd en probeerde helder na te denken. Maar zijn mond was droog en zijn water was ook nog op. 'Hey? Mag ik je iets vragen?' riep Vash al van gehoor afstand terwijl Vash met nieuwe energie op de andere af liep. Met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht werden zijn stappen sneller en weer vol energie. 'Heb je misschien wat water bij je? Mijn fles is een paar kilometer verder terug leeg gegaan.' vroeg Vash met een net zo vriendelijke toon in zijn stem als dat zijn glimlach was. Hij stopte bijna naast de andere terwijl hij afwachten op antwoord.

Ondanks het heerlijke weer leek er toch iets van onweer op komst te wezen, maar dat kon zijn humeur niet bederven. 'Ah ja dat had ik ook kunnen doen.' lachte Vash, maar snapte niet dat sommige mensen zo konden reageren, hij deed toch nieta verkeerd? Hij krabbelde even op zijn achter hoofd. Hm, wat wilde hij nog meer te weten? Hm, misschien wel of er een dorpje of stad in de buurt was... Vash grinnikte even bij die gedachte. 'Hm, misschien het laatste nieuws?' vroeg Vash terwijl hij zijn zonne bril iets beter op zijn neus te drukken.

(sorry flut. xp)

Hm, deze gast sprak echt niet veel en wat hij zei klonk niet echt al te vrolijk. Vash haalde zijn schouders op bij zijn volgende woorden, maar dacht echt dat deze man hem wat kon vertellen. Ach, kennelijk niet. Het was dus dat deze man ook net terug was. Hm, Vash keek even naar het uitgestrekte landschap dat zich voor hen uit rekte. Het lag er nu zo vredig bij. Hij kon zich nauwelijks voorstellen dat het hier ooit zo vreselijk eruit moest hebben gezien. In de verte lag de Ruïne van June. Het dorpje waar hij voor heel wat jaren geleden in de as gelegd had door wat hij gezien had. Zijn pleeg ouders waren veroordeelt tot de dood doordat ze magiërs waren. Ze hadden niets verkeerd gedaan daar was Vash heilig van overtuig geweest, maar die lui die zich de Akinori noemde waren van andere gedachten en hadden hen voor vele dingen veroordeelt en ze zonder blikken of blozen vermoord. Vash sloot zijn ogen en wenden zijn blik even af van de richting van de richting van het dorpje June. Een zucht volgde. Hij had de mensen gespaard zelfs die zijn pleeg ouders vermoord hadden. Het had echter 1 bijwerking. Vash kon zich vanaf die dag niets meer echt herinneren waar hij vandaar was gekomen nog wat hij werkelijk was. 'Dan kan geen van ons weten of er al wat veranderd is.' zijn stem klonk niet zo jolig meer als eerst en een meer serieuzere toon lag er nu in.

Vash was nog diep in de gedachten na wat hij gezegt had. Het zou niet gemakkelijk worden om voet te zetten in June. Toch wilde hij er naar toe om te zien of het dorp zich weer herstelt had of juist was achter gelaten door de mensen. Vash herinnerde zich een flitst en daarna niets meer dan dat hij voor zijn levwn had moeten vluchten. Een bijna onhoorbare zucht kwam over zijn lippen, maar door de woorden van de ander werd hij snel uit zijn gedachten getrokken. Wat moest er verandert zijn?! Als hij hier ooit geweest was moest deze man dat toch ook weten... Vash schudden zijn hoofd om zich van die negatieve gedachten en herinneringen te ontdoen. 'Niets bijzonders.' zei hij nu wat vrolijker en begon te lopen richting June. Hij moest en zou het weten of er nog mensen woonde na zijn toedoen... Maar bij de volgendd woorden stopte hij abrupt. Zoiets moest je niet zeggen! Dat waren pijnlijke woorden. 'Huh, dat meen je hopelijk toch niet.' het was geen vraag, maar zo kon het wel opgevat worden natuurlijk. Wie deze man ook was zo blij was Vash niet die woorden te horen.

Vash draaide zich half om en keek de ander net zo serieus aan als hij zich zich voelde. Dit waren geen lichte woorden zeker niet voor iemand die er al zo nors uit zag. Met al die plooien in zijn huid zou hij er al snel ouder uit gaan zien. Vash probeerde het leven juist van een positieve kant te zien. Ze liepen bijna dezelfde kant op, maar toch was hij altijd op zijn hoede en na wat de vreemdeling zei begon hij alleen maar alerter te worden. Deze gast was niet goed snik? Hoe kon hij dat nu zeggen?! Vash zijn ogen begonnen te trillen van woede hoe die man zo gemakkelijk over levens sprak. Hij was niet goed snik! De uitdrukking van zijn gezicht vertrok bij elk woord dat de ander zei tot een woedende uitdrukking die hij normaal zo gemakkelijk kon verbergen, maar als het zo serieus werd als nu deed hij er geen moeite voor om zijn afschuw te verbergen. Een verdere uitdrukking stond er niet te lezen op zijn gezicht. 'Je bent niet wijs!' bromde Vash net hard genoeg dat de ander hem horen kon. Normaal gebruikte hij zijn magie niet snel, maar als het nodig was en geen andere keuze had dan gebruikte hij het pas. Eerder probeerde hij het met praten of de ander buiten bewustzijn te slaan te proberen, maar dat hielp vaak enkel tijdelijk of hij moest ze wel een ander zicht op hun kijk geven dat ze zich bekeerde en berouwde wat ze eerder hadden gezegd of gedaan hadden. Vash hield niet van vechten en ook nu ging hij er niet aan beginnen. 'Je zegt dingen die nutteloos zijn, mensen hebben hun leven er wel door verloren. Niemand hoort het leven van een ander te nemen of je het dan lekker rustiger vind of niet.' zijn woorden klonken hard, maar diep van binnen kon hij enkel maar aan Ren denken die hem het zo bij gebracht had. Het leven was iets wat dierbaar was zelfs voor de mensen die slecht deden. Ook hun leven was waardevol al verdienden ze eigenlijk niet beter. Vash zijn ogen spoten bijna vuur, maar nog voor de ander verder kon reageren draaide hij zich om, Ja het had hem wel vaker de kop gekost een mogelijke vijand de rug toe te keren, maar Vash was nu eenmaal zo. Als hij gedwongen werd te vechten dan vocht hij, maar als hij het nut er niet van in zag de ander een knal te verkopen dan deed hij het ook niet.  De laatste woorden over of hij het jammer vond en tegen de koning was lieten hem opnieuw abrupt stoppen. 'De koning is ziek dat is alles wat ik er over te zeggen heb.' zei Vash met een lichtelijke bezorgde toon in zijn stem. Die man was ziekelijk jaloers op een ieder die magie bedreef en dat was echt een ziekte te noemen. Met rustige passen liep Vash verder zich bewust dat de ander elk moment hem aan zou kunnen vallen, maar hij zou in eerste instantie toch niets doen om de ander terug te slaan of schoppen.