While the city sleeps [ALTAIR]

De dagen werden kouder. Steeds meer regenwolken dreven over Magnolia en de zon was steeds minder te zien. Bladeren verkleurden en vielen uiteindelijk van de bomen. Herfst was aangebroken. Het was gedaan met het mooie weer, met de zomer. Barre maanden stonden voor de deur. Mensen waren druk bezig geweest met bomen kappen dat moest gaan dienen als brandhout, boeren haalden hun laatste oogst van het land. Onderweg richting Magnolia City had Ezio het allemaal kunnen aanschouwen. Alhoewel hij geen tijd had genomen het te observeren. Het boerenleven had hij nooit hoeven leiden en daarom was hij erdoor lichtelijk geïntrigeerd. Als hij geen missie had gehad, was hij wellicht wel langer rond blijven hangen om dat aparte leven te bestuderen. Ezio was in een korte tijd wat veranderd. Hij was bewust geworden van het feit dat hij kon sterven in de stad. En door die bewustzijn was hij het leven wat meer gaan appreciëren. Zoveel dingen had hij nog willen doen… Terug naar zijn thuis, in Italië. Terug naar zijn oude liefde, die ongetwijfeld nu getrouwd zou zijn en een gezin zou hebben gestart. Ezio zuchtte eens lichtjes. Verstreken tijd kon hij niet meer terug draaien. Tenslotte had hij zelf voor het Assassin leven gekozen. Het was een deel van hem. Nee, het wás hem, geheel. De kleding, het leven, de opoffering, alles leek voor hem gemaakt te zijn. Terwijl hij eraan dacht keek hij naar beneden, naar zijn lichaam. Hoewel het pikkedonker was buiten, kon hij zichzelf goed zien. De zilveren platen glinsterden in het maanlicht. Tweeëntwintig bladeren die het teken van de Assassin’s omringden. Emotionele waarde zat eraan. Elk kledingstuk dat hij droeg, zelfs totaan de laarzen, waren van zijn padre geweest. Die waarde zou hem extra harder laten werken. Deze missie mocht niet falen.
Zich een weg banend over de daken, bewoog de Assassin zich voort richting het hoofdkwartier van de Akinori. Het enigste huis waar magiërs nog legaal mochten wonen. De enigste magiërs die een close band hadden met de koning, Agenor. De Akinori was het meest voor handliggende informatiebron waar hij achteraan moest gaan. Ezio hoopte er een plattegrond te vinden van het paleis, of enige evenementen wat kon dienen als afleiding. Hoe drukker het in de wereld was, hoe makkelijker het zou worden om binnen te komen. Men moest niet bang zijn voor degenen die veel lawaai maakten, enkel voor degenen die rond slopen. Zijn mondhoek krulde wat omhoog. Zo was het.
Een laatste sprong, en hij bevond zich op het dak van het hoofdkwartier. Zodra hij daar binnen was, ging de missie pas echt van start. Vanaf dat moment zou Ezio geen minuut rust meer krijgen. Vanaf dat moment moest alles heel snel gaan. Er bestond altijd de kans gesnapt te worden. Zeker nu één persoon deels van zijn bedreiging af wist. Altair. Een gevaarlijke jongeman, waar hij zeker voor moest oppassen. Hun woordenwisseling was best intens geweest. Beide partijen hadden op moeten passen wat ze zeiden en toch was er voldoende informatie afgegeven. Ezio had gedreigd. Altair had verzekerd niks tegen de koning te vertellen. En toch… Moest hij die woorden wel vertrouwen? Zo geruisloos mogelijk stapte de Italiaan richting de schoorsteen. Vertrouwen of niet, het moest toch gedaan worden. Via de donkere schacht keek hij naar beneden. Een smalle donkere tunnel, met geen sprankeltje licht aan het einde. Hier moest hij door naar binnen. Het raam zou veel te opvallend zijn. Lenig klom Ezio bovenop de schoorsteen, en liet voorzichtig eerst z’n voeten naar beneden zakken. Smal was het, maar ruim genoeg voor hem. Een laatste keer keek Ezio naar de lucht. Naar de sterren en de maan. Vervolgens liet hij zich naar beneden zakken.
Ooit was zijn kleding wit geweest, totdat hij eindelijk het hoofdkwartier binnen was. Hij was niet geheel vies, hier en daar bevonden zich zwarte vegen. Ezio keek rond. Geen geluid. Geen beweging, op hemzelf na. Het duurde eventjes tot zijn ogen gewend waren aan het nieuwe soort duister. Her en der stonden meubels, waarvan een bureau zijn aandacht trok. Dat kon aanwijzing nummer één zijn. Zo stil als hij kon zijn sloop hij erheen, terwijl hij zijn lippen bevochtigde. Elk zintuig bleef alert. Was er naast zijn ademhaling nog één? Waren er naast zijn voetstappen meerderen? Al dat was er nog niet. Niet zover zijn oren hem dat vertelden. Teder klemden zijn vingers zich om twee knoppen van een lade, die hij zachtjes opentrok. Gevuld met papieren, wat er allemaal op stond kon hij onmogelijk lezen. Hij koos twee brieven zorgvuldig uit, de twee waarvan hij dacht dat ze wat betekenden en stopte ze in een binnenzak, ergens onder de vele lagen kleding. De rest legde hij terug en schoof de lade dicht. Echter ging dat niet zoals hij wilde. Het hout kraakte. Te hard naar zijn zin. Ezio hield zijn adem in, rechtte zijn rug en keerde zich richting de rest van de kamer. Aan zijn linker zijde waren twee deuren. Zodra hij in de kamer klaar was, zou hij een poging doen daar te komen. Wat zou zich daarachter bevinden? Hij liep verder, naar een kast toe. Maar iets hield hem tegen. Er kwam iets. Iemand. Voetstappen klonken vanachter een ruimte. Koortsachtig dacht de assassin na. Naar boven. Hij moest de lucht in. Velen keken nooit naar boven. Het was onnatuurlijk voor een mens iets boven te zoeken. Zijn blik viel op de houtenbalken aan het plafond. Geen seconde twijfelde hij nog. Met enkele grote passen zette hij zich af van een stoel, leek een moment te zweven en manoeuvreerde zich met grote moeite tussen de twee balken. Door zijn handen en voeten met volle kracht tegen de balken te duwen, wist hij zich aan het plafond te kleven. Hoelang hij dat ging volhouden was hem nog de vraag. Hopelijk lang genoeg totdat het gevaar geweken was. Ezio slikte eens, en keek toe hoe een deur zich opende en een figuur de kamer binnenstapte.