Uh .... I wanted to bring this back, honest!

Vroeg in de grijze ochtend staarde twee bruine ogen de omgeving af. Het was nog stil en enkele wachten stonden al te gapen van hun vermoeide wachtlopen. Niemand letten ook daadwerkelijk meer op hun omgeving zodra ze daar te moe voor waren of dat ze dachten nog een uur of twee en ze konden dan lekker onder de wol kruipen. Iro voelde het staartje van Muba langs zijn hals gaan. Een teken dat ze niets verdachts had gezien van de andere kant. Iro sloop over het dak net buiten het zicht van de wachters richting een van de fraai uit ziende huizen. Hier was het meer rijke gedeelte van Oak Town. Niet dat het hem veel uit maakte, maar 1 ding was zeker. Hij was niet van plan hier gewoon rond te lopen om van al dat gefrutsel te aanschouwen. Nee hij was hier voor heel andere zaken! Muba trok ineens aan zijn oor en Iro stopte meteen met lopen en keek net over de rand en zag nog net hoe een wacht van voet verwisselde. Soms was Muba echt een kleine onruststoker, maar beter een eerdere waarschuwing dan dat hij in een of andere val liep of erger tegen een wacht op botste. Eventjes bleef hij nog stil staan tot Iro zeker wist dat de wacht hem niet gezien had. Daarna sloop hij weer verder en bleef pas stil staan bij de rand van het dak. Daar berekende hij de verte naar het andere dak dat er nogal glad uit leek te zien, maar toch waagde Iro het erop en liep een klein stukje terug om weer naar de rand te rennen en zich af te zetten om op het andere dak terecht te komen. Inderdaad was het dak gladden dan waar hij eerder op rond geslopen had, maar Iro hield zichzelf in balans en stopte gelukkig nog voor een van de wachters zijn hoofd omdraaide en in zijn richting keek. Eventjes bleef hij stil gehurkt in een onmogelijke positie zittend hangend met een arm achter zich geplaatst. De wacht draaide eindelijk zijn hoofd weer terug en Muba's staart streek weer langs zijn hals. 'Oef, even dacht ik dat hij ons gezien had!' fluisterde Iro bijna onhoorbaar en duwde zich met enige moeite weer recht om daarna weer verder te sluipen. Muba kirde zachtjes en streek haar koppie eventjes langs zijn wang, maar dit was liefkozend gemeend. Dat wist hij maar al te goed en eventjes kriebelde hij haar over haar kleine schedeltje.  Daar was het dak raam eindelijk en het stond nog open ook de stom koppen. Zijn vingers zochten naar de sluiting die het raam nog tegen hielden en opende die volledig, maar niet zo dat het raam de maan weerkaatste. Dat zou zijn plekje verraden en dat wilde Iro voorkomen. Hij glipte naar binnen en liet Muba bij het open raam achter zodat ze de wacht kon houden.

Zijn voetstappen waren nauwelijks hoorbaar door zijn zachte leren laarzen. Voorzichtig sloop hij door over de overloop opzoek naar de hoofdslaapkamer. Eenmaal bij de grote deuren bleef Iro even stil staan en luisterde naar het slapende huis. Regelmatige ademhalingen waren duidelijk hoorbaar en na even de deur gecontroleerd te hebben of die in het slot zat wat niet zo was drukte hij die zachtjes iets verder open en glipte naar binnen. Waarom hadden die rijkelui toch altijd van die reuzen van slaapkamers? Deze was bijna zeker zo'n 10 meter lang en 6 meter breed. In het streepje grijs ochtend licht dat tussen de spleet van het gordijn viel kon Iro prima zien dat de make up tafel vlakbij de grote kast stond en zeker 3 meter bij het bed vandaan stond. Genoeg ruimte om naar goud en juwelen te zoeken zonder dan ze hem zachtjes de laadjes en kastjes open en dicht zouden horen maken. Iro liep op zijn tenen naar de kaptafel en luisterde naar de ademhalingen van de twee slapende mensen die hem niet hoorde. Zachtjes doorzocht Iro alles waar hij bij kon en vond een juwelenkistjes vol sieraden en twee flink gevulde buidels met gouden, zilver en koperen munten. Die stopte hij voorzichtig in zijn heuptas en binnen zak. Daarna sloop hij de grote slaapkamer weer uit en doorzocht zo ook nog een aantal andere kamers voor hij zijn weg weer zocht naar het raam waar hij door naar binnen gekomen was. Muba had al die tijd stilletjes de wacht gehouden en had niets verdachts op gemerkt. Night zou vast ongeduldig zijn en denken waar hij nu weer bleef, maar Iro trok zich rustig omhoog en aaide Muba even tevreden over haar kopje. Daarna sprong ze bij hem weer op zijn schouders om dat ze zouden vertrekken. Rustig aan sloop hij verder weer naar de rand. De wachten konden elk moment gewisseld worden dus moest hij snel Oak Town uit voor dat gebeuren zou, want Night stond buiten de stadspoorten te wachten. Iro renden nog eventjes stilletjes over de daken tot hij te dichtbij de stadsmuren kwam. Daar liet hij zich van het dak glijden en Muba begon rustig aan ongerust te worden, maar nog geen teken van dat iemand hem door had.

Iro glipte van schaduw naar schaduw om de half slapende wacht te slim af te zijn. Twee stonden echt slapend op hun bijna doorgebogen hellebaarden te hangend te slapen. Iro grijnsde breed en sloop langs hen heen. Even bleef hij kort bij hen stil staan en keek nog eventjes rond, maar zag niemand die van beduiding in de buurt was. Geen frisse wacht op die elite groep van de koning die magiërs vingen en misschien wel kruimeldieven zoals hij, maar dat laatste wist Iro niet zeker. Toch kon hij het niet laten de slapende wachters van hun buidels met goud te ontdoen en glipte daarna de schaduwen in op weg naar zijn rijdier die ergens in het duister op hem wachten. Hij kon niet weten dat er iemand in de buurt kwam die hij eerder had opgemerkt, maar al snel voelde Iro dat hij bekeken werd, maar eerder nog had Muba het door en trok weer aan zijn oor, maar nu harder! Iro bleef stil staan en scande zijn omgeving af tot hij vond waar het gevoel vandaan kwam, maar hij bleef zwijgen en hoopte dat de ander hem niet eerder had gezien en vertrouwde op de achtergrond die hier nog heel erg in het duister gehuld was.


( Altair )

Het bos leek zo volmaakt stil, maar toch vonden zijn geoefende ogen zijn achtervolger. Het was een persoon in een paarse mantel die bijna weg viel met zijn achtergrond. Iro kende wel wat dieven die zulke mantels droegen, maar dit was geen dief. Nog een beroeps huurling. Iro voelde dat haar fijn aan. Zeker na al die trainingen die hij had bij zijn oude mentor die zelf al jaren actief was geweest als meester dief. Toen de persoon uit de schaduwen kwam en begon te speken. Het klonk aanzienlijk ouder dan Iro verwachte, maar hij bleef staan luisteren. Kruimeldief? Ongewild kwam er toch een grinnik over zijn lippen. 'Kruimeldief? Hm, wie zegt dat jij dat niet bent?'
zei Iro met een brede grijns al was dat nauwelijks zichtbaar onder de mondkap die hij droeg. Gewoon om meer zijn gezicht te verbergen voor ongewilde gasten die hem mogelijk zouden kunnen betrappen. Deze man hier want zo klonk hij wel had hem enigszins betrapt, maar Iro liet het niet merken. Muba echter merkte Dat er een zekere dreiging in de man tegenover hen uit ging dan Iro leek te merken. Ze wikkelde haar staartje om zijn hals als teken voor dreigend gevaar. Hij merkte het en knikte bijna onzienbaar. Muba loste haar staartje weer iets omdat ze merkte dat haar waarschuwing over was gekomen. 'Misschien, heb je gelijk misschien ook niet.' Hij woorden klonken nogal geheimzinnig. Iro was dol op andere voor het lapje te houden, maar hij hield het voor nu maar klein. Wie wist wie die ander voor hem was. Was het een wacht die hem toch gespot had ondanks dat er vele hadden staan slapen? Of was dit persoontje tegenover hem eerder wakker dan de rest van de stad geweest? Dat had gekunnen natuurlijk, maar toch bleef de jonge dief op zijn hoede. Wie wist was het er wel eentje van die Akinori! Dan had hij een veel groter probleem!

Okay? Dus deze had hem zien stelen, dan was dat vast bij de wachters geweest? Iro bleef rustig staan wachten en zag hem wel dichterbij komen en zijn kap af nemen. Die blik verried niets dan dat het een emotieloos gelaat. Iro haten zulke mensen die waren soms als je goed geluk had enkel bij hun ogen te lezen of in hun bewegingen. Iro had vooral veel les van zijn oud mentor in dat laatste gehad, maar toch was het een irritante aangelegenheid toch bleef de jonge dief er rustig onder. 'De wachten, ja daar zul je me vast gezien hebben. Die laatste twee staan elke keer te slapen rond dit uur, maar waar zou jij mijn vaardigheden voor nodig hebben?' Iro klonk geheel serieus, maar weigerde het doek voor zijn gezicht weg te halen. Hij wilde eerst weten of het zich loonde en volgens zijn volgende woorden zou dat het. 'Hm, misschien als je uit gesproken bent.' Iro was geen overhaastig persoon. Hij wist dat de meeste van zijn collega's veel te snel ja zeiden als ze hoorde dat iemand hen wilde inhuren. Voor zo ver Iro wist was dat een slecht voorteken als iemand van de Akinori je inhuurde. Meestal was het een val zoals hij eens over Remco had gehoord, maar die was er ter nauwe nood weg gekomen. Want dat gezicht kende hij maar al te goed al liet Iro het niet merken. Muba begon zachtjes te grommen toen de man nog een stap dichterbij kwam en zetten al haar haren op. Iro streelde haar staartje zachtjes om haar te laten weten dat hij de man voor hem nog steeds niet vertrouwde. 'Naar mijn menig zijn er maar weinige van mijn collega criminelen er goed vanaf gekomen toen een Akinori hen in wilde huren. Meestal zijn het vallen.' zijn woorden waren simpel maar toch voorzichtig uit gesproken. Iro was een voorzichtige jongen en bleef elke beweging van de ander scherp in de gaten houden.