Euhmm...Help?!

Onderwerp: Euhmm...Help?! wo jul 30, 2014 12:23 pm

De nacht viel en angstig liep de kleine meid door de verlaten straten. Bella’s ogen schoten heen en weer opzoek naar ene goede schuilplaats waar ze kon overnachten. Ze was echt toe aan wat slaap, al een paar dagen werd ze overal verjaagd of achtervolgd. Sinds ze hier waren komen wonen was alles veranderd, Bella mocht plotseling haar krachten niet meer uit oefenen en mama en papa brouwden hun drankjes in het geheim. In het begin leefden ze vredig maar nu was alles voorbij. Mama en Papa waren dood, dood omdat ze alleen maar iemand van de pijn wouden afhelpen. Bella knipperde met haar ogen en sloeg gauw een straat in die dood lopend was. Langzaam slofte Bella richting een hoekje waar ze neerplofte van vermoeidheid, ze trok haar benen op en sloeg haar dunne armpjes om haar benen. Warme tranen gleden over haar wangen en ze likte haar opgedroogde lippen, haar lichaam trilde van de kou, ook al was het zomer dan nog konden de nachten ijskoud zijn. Na zichzelf lang te hebben overgehaald hief Bella haar hoofd op en bekeek haar omgeving, wanneer ze zeker wist dat er niemand in de buurt was scheurde de kleine meid een stuk van haar broek af en keek er lang naar. Het was een simpele bruine kleur zodat ze niet zou opvallen tussen de bomen waar ze altijd tussen heeft gewoond. Even sloot Bella haar ogen en concentreerde zich op haar stukje stof. Ze zocht al haar kracht bij elkaar en na een tijdje voelde de kleine meid hoe het stukje stof warm werd, met een klein glimlach opende Bella haar ogen. Ze sloot haar handen er omheen om wat warmte op te vangen en keek toe hoe het vuur zich voedde. Het leek als of ze verdronk terwijl ze naar haar creatie keek, ze was zo verdiept om er naar te kijken dat ze helemaal vergeten was om op haar omgeving te letten. Pas toen de voetstappen heel dicht bij waren schoten haar ogen met een ruk naar de opening van de straat, daar zag ze een hele boel mensen met fakkels en hooivorken in zicht komen. Het vuur doofde meteen uit en ze sprong zowat overeind, haar rug drukte ze zover mogelijk tegen de muur aan. Haar blik stond angstig en hopeloos zocht Bella een manier om hier uit te ontsnappen.

[Raidyn]

Onderwerp: Re: Euhmm...Help?! wo jul 30, 2014 1:21 pm

Het was een rustige dag geweest. Met rustig bedoelde hij dat hij niet echt in de problemen was gekomen. Oak town was een gewone stad. Als je het een stad kon noemen. Meer een dorp. Een rustig dorp waar normaal niet te veel gebeurde. Voor hem was het veilig hier. Veiliger dan op andere plaatsen in het land. Dit dorp werd niet zo hard bewaakt als andere steden. Zeker niet zo hard als de hoofdstad. Zolang je, je rustig kon houden was de kans om gevonden te worden klein. Natuurlijk waren er altijd een paar uitzonderingen. Hij slofte door de straten. Zijn ogen voor zich uit starend. Hij zag de stad niet echt. Hij kon niet echt zeggen wat hij precies zag. Maar het was niet de omgeving rond hem. Het was zo al heel de dag dat hij zo rond zwierf. Hij had net een job volbracht een job die gevaarlijk dicht bij de buurt van de wacht was geweest. Maar dan nog had hij de job niet kunnen verwerpen. Hij hield wel van een uitdaging. Het was ook een job geweest die wel wat geld met zich mee had gebracht. Maar nu dat hij klaar was en het langzaam donker werd had hij niets meer te doen. Hij had geen zin om nog terug te reizen naar de guild. Niet tijdens de nacht. Dat zou te veel aandacht kunnen trekken. Dus de enigste oplossing was dat hij een plek vond om te verblijven. Zijn eerste gedachte was een herberg geweest. Maar dat had hij verworpen. Hij vertrouwde de mensen in herbergen niet. Dus hij zou op straat moeten blijven slapen. Niet dat, dat zo’n probleem was. Hij had erger mee gemaakt. Maar zijn tweede gedachte was het kasteel geweest. Hij had mensen horen praten over de bewoner die daar leefde. Ze zeiden dat het een magiër was.
Dat had zijn interesse gewekt. Dus nu was hij op weg naar het kasteel. Misschien kon hij de bewoner er van wel zo ver krijgen om hem een bed te geven. Gewoon voor een nachtje. Niemand was zo harteloos toch? Behalve koning Agenor dan. Maar die man was dan ook geen persoon. Niet in zijn ogen. Maar wat zou hij er aan gaan veranderen? Momenteel was er niets dat hij of iemand anders kon gaan doen. Een zucht verliet zijn mond en zijn zicht kwam langzaam terug. Het begon donkerder te worden. De nacht was niet meer ver weg. De nacht die zou zo het land gaan teisteren. De mensen die nog op straat liepen maakten zich klaar om op te ruimen. Of waren al op weg naar huis. Snel zouden alleen de dronken mannen over straat lopen. Samen met een paar wachters. Raidyn begreep dat dit ook zijn teken was om zich ergens anders te gaan vervelen. Langzaam sloeg hij een steegje in en kwam zo uit op een andere straat. Een straat die al verlaten was. Daar ging hij tegen een muur staan leunen en sloot zijn ogen. Een kille stilte viel over het gebied. Hij kon de voetstappen van de andere mensen in de andere straat nog horen. Hij kon hun horen praten. Ook al kon hij niet verstaan wat ze precies zeiden. Naar mate hij langer wachte hoe stiller het werd tot uiteindelijk de nachtelijke stilte er was. Het werd kouder en de frisse lucht vulde langzaam maar zeker zijn longen. Hij wist dat wanneer hij zijn adem uitblies er wolkjes zouden ontstaan. Maar de kou deed hem niet veel. Hij had nog het geluk dat het niet regende. Anders was het een ander verhaal geweest.
Hij zou zo in slaap kunnen vallen. Leunend tegen de muur. Hij zou zo de hele nacht kunnen blijven staan. maar ook al was hij half in slaap. Nog steeds waakte hij. Hij kon het zich niet veroorloven om gevonden te worden. Hij had geen zin om zijn dagen te slijten in de cellen. Maar de rust werd verstoord door zware voetstappen. Zijn ogen schoten open en gleden over de straat waar hij nu was. Er was niets te zien. Maar het geluid kwam ook niet van de plek waar hij stond. Het kwam van de andere straat en hij kon vertellen dat ze met veel waren. Hij draaide zijn hoofd lichtjes zodat hij over de hoek kon kijken naar de andere straat. Het was fel verlicht. Hij kon mannen zien lopen met fakkels. Boze mensen die leken te jagen op iets. Door de schaduwen liep hij wat dichter bij. Er voor zorgend dat ze hem niet zouden zien en volgde hij de bende. Hij had wel al zo’n voor gevoel naar wat ze op zoek waren. Wie had zich zelf laten zien? Wie had zich laten betrappen? Opeens leken ze stil te staan. Hij kon ze horen schreeuwen. ”Daar! Ik heb dat mormel gevonden!” Schreeuwde één van de mannen. Raidyn zuchte. Hij vroeg zich af wie ze bedoelden. Hoe dan ook nu had hij de keuze. De persoon helpen, of niet. ”Grijp die heks!” Schreeuwde weer één van de mensen die nu voor hem stonden. Langzaam kwam hij recht en liep de schaduwen uit. Hij liep rustig op de groep mensen af. Zijn ogen half verborgen onder zijn blonde haren. Hij stopte op een beleefde afstand van de groep. Ze hadden hem nog niet opgemerkt. Ze waren te druk bezig in een steegje te staren. ”Nu kun je geen kant meer op!” Schreeuwde een man het steegje in. ”Hey Boys!” Zei hij op harde toon. ”Als je zo blijft schreeuwen wek je de mensen nog.” Alle blikken werden op hem geworpen. Maar zijn elektrische kristal blauwe ogen bleven de mannen gewoon koud aanstaren. ”Maak dat je weg komt jongen! Jij hebt hier niets te zoeken!” schreeuwde iemand van de mannen naar hem. ”Of wil je ook een pakje slaag?” Zei de man die op kop stond. Hij kreeg een grijns op zijn gezicht. ”Jullie zouden beter je vijanden moeten kiezen…” Zei hij rustig als antwoord. ”Ow ja en wat ga je doen?”
Zijn grijns werd alleen breder en zijn ogen flitsten gevaarlijk terwijl er elektriciteit zich rond zijn lichaam verzamelde. De mannen hun ogen werden groot. Niet echt van angst meer van woede. ”Ah Twee voor de prijs van één! Grijp hem!” Zei het hoofd die zelf het steegje in liep. Raidyn schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Verkeerde keus…’ dacht hij. De mannen liepen op hem af en hij liet zijn elektriciteit hun richting in vlammen. Heel even werd de straat verlicht met een wit licht. De volgende seconde lagen de mannen bewusteloos op de grond. Sommigen kregen nog lichte schokken. Rustig liep hij door de lichamen heen. Ze waren niet dood alleen bewusteloos. Rustig liep hij het steegje in. Hij kon de man zien staan voor een jong meisje. Ze keek angstig en dat wekte zijn woede alleen nog meer op. ”hey!” Zei hij weer en de man draaide zich woedend om. Blazend keek de man naar de lichamen van zijn mannen achter Raidyn. Hij wekte de elektriciteit weer op. ”Ik had je gewaarschuwd! Kies je vijanden beter volgende keer…” Zei hij voor zijn magie op de man stortte. De man viel schokkend op de grond. Langzaam zijn bewustzijn verliezend.
Zijn ogen richtte zich op het meisje. Jong en angstig zag ze er uit. Rood haar, en verder, verder staarde hij haar koel aan in de ogen. Hij zuchte, en liet zijn magie weer verdwijnen. De elektriciteit rond hem verdween en alles werd terug donker; Toch glansden zijn blauwe ogen in de duisternis. ”Ik zou zorgen dat ik weg kwam als ik jou was.” Zei hij en draaide zich langzaam om; Hij liep rustig terug naar de uitgang van het steegje. Maar stopte voor de andere straat. ”Ongetwijfeld hebben we aandacht naar ons zelf toegetrokken. Wachters zullen achter je aankomen.”

Onderwerp: Re: Euhmm...Help?! wo jul 30, 2014 3:13 pm

Angst gierde door haar lichaam, kon ze dan nergens rust krijgen? Waarom haten iedereen Magiërs? Ze hadden niks misdaan! Haar familie hielp al jaren lang de normale bewoners. Met angstige gele ogen keek ze naar de mannen aan het begin. Het leek als of hun niemand of niks kon stoppen en haar blik schoot omhoog, als ze iets meer kracht had gehad zou ze waarschijnlijk wel over de muur kunnen klimmen, maar jammer genoeg was dat niet zo. Bella slikte angstig en voelde hoe nog meer zoute tranen uit haar ogen stroomde, beelden schoten weer door haar heen over haar ouders die waren vermoord, ze zag hun verminkte lichamen heel goed voor zich. En het ergste was dat ze de mensen die het hadden gedaan kende, ze had elke dag met hun kinderen gespeeld als of er niks aan de hand was. Maar nu was alles voorbij, ze was moederziel alleen. Niemand die haar kon troosten, haar een knuffel kon geven en zeggen dat alles goed kwam, het was voorbij. Bella hoorde allerlei stemmen, maar door het accent van deze mensen en omdat ze deze taal niet goed kende kon ze niet volgen wat ze allemaal zeiden, maar aan hun toon te horen was het niks aardigs. Haar handen schoten zenuwachtig haar haar rode haren die nu in de klit zaten en haar ogen stonden groot en angstig als ie van een jonge baby hert. De voorste mannen zette een paar stappen dichterbij en zijzelf probeerde een paar stappen naar achter te zetten, wat natuurlijk niet ging omdat ze al helemaal tegen de muur aan gedrukt stond. Bella voelde hoe een koperachtige smaak haar mond vulde, blijkbaar had ze de hele tijd op haar lip staan bijten uit angst en ze had het niet eens door. Maar haar aandacht was gauw op iets anders gericht, wit licht vulde de dood lopende straat en als het kon zouden haar ogen nog groter worden, de mannen die op haar afkwamen en maar door bleven praten hadden het blijkbaar niet gezien. Misschien was het juist beter, Bella zag een blonde gast op hun afkomen die waarschijnlijk voor het witte licht had gezorgd. De man die op haar afkwam draaide zich om en even was Bella haar angst vergeten. Met angstige maar toch nieuwsgierige ogen keek ze toe hoe de jonge iets opwekte, het was geen vuur anders had ze het wel aan gevoeld..nee, het was...elektriciteit. Ze zag hoe de witte flits op de man afkwam en het hem raakte. Blijkbaar was het krachtig genoeg om hem buiten westen te slaan. Toen de man op de grond lag keek ze weer naar de jongen en zag zijn koele ogen, als of het helemaal niks was. ”Ik zou zorgen dat ik weg kwam als ik jou was.” Zei de jongen tegen haar, Bella verstond niet alles maar gelukkig was dit een ander soort accent die iets duidelijker was. De kleine meid opende haar mond om wat te zeggen maar sloot ie toen e zag dat de jongen wegliep. Met aarzelende stappen liep ze achter hem aan en stopt toen hij ook stopte. ”Ongetwijfeld hebben we aandacht naar ons zelf toegetrokken. Wachters zullen achter je aankomen.” Vooral het woord wachters liet een belletje rinkelen bij de kleine Bella en ze wist dat er nog meer gevaar zou zijn. ‘Signore, Non so dove devo andare!*’ haar stem klonk zachtjes n ze hoopte dat hij haar hoorde. Maar pas na een paar seconden realiseerde ze zich dat hij haar waarschijnlijk niet begreep, dus na diep adem te hebben gehaald begon ze hakkelend te zeggen: ‘Ik..geen huis..ik...alleen.’ Door de stress en de te kort komen aan alles was ze nogal overstuur en kon ze ook niet helder nadenken. Hoewel haar vader haar toch wel wat had geleerd van deze taal omdat ie zelf vroeger hier vandaan kwam.

*Ik weet niet waar ik heen moet.

Onderwerp: Re: Euhmm...Help?! wo jul 30, 2014 5:42 pm

Hij kon de voetstappen van het meisje achter hem horen. Hij kon haar gele ogen voelen branden op zijn rug. Hij had de tranen wel gezien in haar ogen. De tranen van angst, maar niet enkel dat. Ook de tranen die eenzaamheid toonden. Hij kende haar niet. Maar hij kon vertellen dat ze nauwelijks, tien jaar was, klein en breekbaar. Hij kon vertellen dat ze haar familie was verloren en dat ze magie bezat. Het was hem duidelijk genoeg dat haar magie niet sterk was en dat ze waarschijnlijk ook niet wist hoe ze het moest verbergen. Waardoor hij meteen ook wist hoe het kwam dat ze zo makkelijk gevonden was. Want voor de rest als hij niet beter zou weten zou hij alleen maar denken dat het een klein meisje was. Een klein meisje die verloren was gelopen. Doordat wat hij had gedaan had hij zich zelf ook in gevaar gebracht. Een gevaar dat hij had willen vermeiden. Hij zuchte lichtjes, de wachten waren waarschijnlijk al onder weg naar hier. Het was onmogelijk dat iemand zijn witte licht had gemist. Behalve als je blind was en hij wist nu al dat er alarm was geslagen. Natuurlijk zouden ze de bellen ’s nachts niet laten luiden. Dat was niet goed voor de bevolking. Hij moest zorgen dat hij weg kwam. Ver weg een plek vinden waar hij zich voor nu schuil kon houden. Een plek waar ze hem de komende tijd niet zouden kunnen vinden. Hij zou ook snel moeten zijn, waarom had hij dat meisje geholpen? Hij had er geen reden voor gehad en hij had zich zelf alleen maar in de problemen gebracht. Een lichte grom kwam op in zijn keel. Zo zacht dat enkel hij het zou kunnen horen. Zijn koele blik gleed over de bewusteloze lichamen.
De guild meester zou hem waarschijnlijk een flinke les spellen als hij dit te weten kwam. Erger nog wat zou hij dan moeten vertellen? De waarheid, trouwens deze mannen verdienden niet beter. Schoothondjes van de koning. Die mochten af en toe wel eens weten waar ze stonden. Verder nog was de kans groot dat ze hem zelfs niet meer zouden herinneren als ze zouden ontwaken. Een zucht verliet zijn mond en deed een stap vooruit. Klaar om te vertrekken. Maar een zachte stem hield hem tegen. Niet meer dan een fluistering die in zijn oren kwam waaien.
‘Signore, Non so dove devo andare! Hij draaide zijn hoofd een beetje naar de kant en keek haar terug aan met zijn koele ogen. Italiaans? Het leek er op dat iedereen vandaag Italiaans begon te spreken. Zelf was zijn Italiaans niet het beste dat er bestond. Maar hij kon zich wel redelijk redden en hij kende wel een paar woorden. Hij wist dat ze iets had gezegd van ‘niet weten’. Maar meer kon hij er ook niet uit maken. Misschien had hij meer moeten onthouden dan alleen maar scheld woorden. Dat zou net zo handig zijn geweest voor hem nu en in andere situaties. ‘Ik..geen huis..ik...alleen.’ Hij staarde haar intens aan. Haar woorden hadden hakkelend haar mond verlaten en hij kon zien hoe overstuur ze was. Hij haalde zijn schouders op. Als zij alleen was dat was niet zijn probleem. Hij had er niets me te maken. Hij draaide zijn hoofd al weer terug naar voren om weg te lopen toen hij geluiden van uit de verte hoorde. Aan het einde van de straat kon hij al brandende toortsen zien. Hij gromde, Raidyn had te veel tijd verspilt en nu waren de wachters al hier. Hij zuchte draaide zich vliegensvlug om en greep het meisje vast. Hij hield haar in zijn armen zoals een bruidegom zijn bruid hield. ”Potete inviarmi più grato!” Zei hij in zijn beste Italiaans. Waarna hij begon te rennen richting de muur van het steegje en zich afstootte zodat hij er makkelijk over sprong en aan de andere kant op zijn hurken neerkwam. Voorzichtig zodat hij het meisje in zijn armen geen pijn deed. Daarna zette hij het op een lopen. Hij gebruikte af en toe zijn flash om sneller vooruit te komen. Zodat de afstand tussen hen en de wachters steeds groter werd.
Maar hij wist dat hij een plek zou moeten vinden om zich te verbergen. Want hij wist dat de wachters anders steeds weer achter hun aan zouden lopen. Zijn ogen flitsten heen en weer. Terwijl hij het meisje stevig maar zacht vast hield en zijn benen over de straat leken te zweven. Hij was snel wat normaal was. Hij kon sneller dan dit. Maar dan zou hij zijn krachten moeten gebruiken en hij wilde niet meer aandacht trekken dan dat hij al had gedaan. Uiteindelijk viel zijn blik op een grootte muur naast een villa. Hij had zo’n gevoel dat er daar een tuin naast zou zijn. Hij ademde rustig in en uit en liep dan weer op de muur af. Zijn voeten raakten de muur aan. Het leek alsof hij op de muur liep. Het was moeilijker met het meisje in zijn armen. Maar toch raakte hij er over. Met een zachte plof kwamen ze neer aan de andere kant. Zoals hij had gedacht een tuin met een groot zwembad. In een beweging liep hij naar de hoek en verborg hij zich achter een paar tonnen die daar stonden. Met zijn rug in de hoe van de tuin gedrukt liet hij zich zakken. Hij verplaatste het meisje zo dat ze op zijn schoot zat en hij legde voor zichten zijn hand op haar mond. Wel zo dat ze nog zou kunnen ademen en hij duwde haar stevig tegen zich aan. ”Non fare nessun suono!” Fluisterde hij waarschuwend. Hij kon de wachten voorbij horen lopen. Zo bleef hij zitten tot hij zeker was dat alle wachten weg waren. Daarna zuchte hij en liet hij het meisje los. Maar hij duwde haar niet van zich af. Raidyn keek haar doordringend aan. ”Wat is je naam?” vroeg hij zacht fluisterend. ”Come si chiama?

*Je kunt me beter dankbaar zijn!
*Maak geen enkel geluid!
*Wat is je naam?

Onderwerp: Re: Euhmm...Help?! wo jul 30, 2014 7:03 pm

Haar blik schoot langs de straten die ze van uit dat hoek kon, zien opzoek naar gevaar. Haar ouders hadden haar wel is verteld over dat de mensen nogal doorgedraaid kunnen zijn en ook daarom op hun jaagden. Haar kleine hand ging zenuwachtig door haar haar, wat niet zo gemakkelijk ging omdat ze al een zeker een dag op de vlucht was en het dus vol klitten zat. Na een paar seconden te hebben rond gekeken gleed haar blik weer naar de jonge man voor haar. En toen ze begon te praten zag ze zijn koele ogen weer, zijn blik maakte het voor haar ongemakkelijk, zo keek haar vader altijd naar haar als ze iets fout had gedaan. En toen probeerde te spreken in hun taal had ze blijkbaar al helemaal iets verkeerds gezegd. Want hij wilde duidelijk weg gaan. De mensen hier waren heel anders dan in Italië had Bella door. Maar voor Bella nog iets kon zeggen hoorde ze voetstappen hun richting opkomen, gauw bekeek de kleine meid haar mogelijkheid maar voor ze haar voet kon verzetten voelde Bella hoe ze werd opgetild. Nog net hield ze een kleine gil in en keek angstig maar ook verbaasd naar de blonde jongen . ”Potete inviarmi più grato!” De woorden waren bekend maar ze moest ze even overal neer plaatsen, het was niet zijn moedertaal zoals bij haar en na een paar seconden knikte Bella dat ze het begreep. Daarna richtte ze haar blik op de straten die voorbij zoefde, ze wist niet wie deze gast was maar hij had haar leven gered en daarvoor was ze dankbaar. Haar armen pakte haar kleine tas van stof en klemde die stevig tegen zich aan. Terwijl ze door bleven rennen merkte Bella op hoe moe ze eigenlijk was. Want door dat soort van ritmische op en neer beweging droomde ze langzaam weg. Ze zag weer de lichamen van haar ouders voor zich en net toen er in haar droom op de deur werd geklopt veranderde er iets in het ritme, het leek als of ze keihard neerstorten. Met een ruk opende de kleine meid haar ogen en ze voelde zich heel even gedesoriënteerd. Maar al gauw herinnerde de kleine meid zich alles, hoe ze werd achtervolgd en hoe deze jongen haar had gered. Toen ze eindelijk gingen zitten en zij op zijn schoot terecht kwam, haalde Bella opgelucht adem. Al kon dat niet super omdat er een hand voor haar mond zat. ”Non fare nessun suono!” hoorde ze de jongen waarschuwend fluisteren en ze knikte dat ze het begreep, tja wat anders kon ze doen met een hand op haar mond? Bella sloot weer haar ogen en luisterde naar de omgeving, een stel wachters kwamen voorbij en toen ze weg waren was haar mond eindelijk vrij. Bella keek achterom naar haar redder. ”Wat is je naam?” De blik in zijn ogen was doordringen en Bella slikte. Ze kende de zin, die had haar vader haar al heel vroeg geleerd, maar omdat ze nog steeds in shock was kon ze de juiste woorden niet vinden, dus ze was wel blij toen hij het opnieuw vroeg maar dan in het Italiaans: ”Come si chiama?” Bella likte haar lippen eerst zodat ze niet zo droog waren en antwoorden zachtjes: ‘’ Il mio nome è Bella Donna’’ Haar blik schoot naar het grote huis waar duidelijk iedereen nu nog sliep, ze moesten alleen geen lawaai maken. ‘’ Qual è il nome del mio salvatore’’ Maar blik gleed weer naar achter naar haar redder.

*mijn naam is Bella Donna

*wat is de naam van mijn redder?

Onderwerp: Re: Euhmm...Help?! do jul 31, 2014 11:57 am

het leek er op dat het meisje nog steeds niet helemaal bij haar zinnen was. Ook was het heel duidelijk hoe moe de meid was. Ergens kreeg Raidyn medelijden met haar. Maar hij kon zich niet laten vertragen door een vreemde… Hij had zich al in gevaar gebracht door zijn acties. Het was moeilijk genoeg om voor je zelf te zorgen in deze wereld. Kon hij er een meisje nog bij nemen? Zeker nu, nu dat ze aandacht aan zich zelf hadden getrokken wist hij hoe moeilijk het zou zijn om veilig weg te raken. Maar kijkend in haar gele ogen. Naar haar ogen die nog tekenen van haar tranen vertroonde kon hij zich zelf er niet aan toe brengen haar zo maar te verlaten. Heel even keek hij de andere kant op. Zijn ogen werden weer koud, kouder dan eerst. Omdat hij boos was op zich zelf. Boos op zijn acties. Hij was ook boos op het meisje; Zomaar in zijn leven komen toen alles goed kwam. Hij wist zelf wel dat het meisje er niets aan kon doen. Hij wist dat ze in shock was. Maar hij kon haar niet bij zich houden. Hij kon niet voor haar zorgen. Zijn besef van verantwoordelijkheid was nog niet zo groot. Hij wist dat van zich zelf. Hij kon nauwelijks voor zich zelf zorgen. Wel hij kon voor zich zelf zorgen. Maar zijn manier van leven was niet het beste en hij wist dat als het meisje te lang bij hem bleef. Hij haar in gevaar zou brengen. Dus ze kon niet blijven, ze moest weg. Maar voor nu zou hij zelf moeten blijven waar hij was. Tot de rust weer wat was terug gekeerd. Zijn ogen gleden weer naar het meisje. Hij zag hoe ze haar lippen nat maakte. Hij kon een kleine snede zien.
Had ze op haar lip gebeten? Hij had zin om te zuchten. Dit meisje was zwak en hij hield niet van zwakte. Zelf als een persoon er niets aan kon doen. In de wereld waarin ze nu leefden was geen plaats voor zwakte. Je moest voor je zelf leren zorgen en anders moest je iemand vinden die je ook wilde beschermen. Maar voor de meesten was dat een moeilijke opdracht. Hij zou haar kunnen beschermen. Haar mee nemen naar de guild. Maar hij wist dat ze niet zou worden geaccepteerd daarvoor was ze te zwak. Dus hij zou iemand anders moeten vinden. Of een plek vinden waar ze veilig was. Zijn ogen bleven even koud staan. Hij kon zich er niet van toe brengen om zijn blik te laten verzachten. ‘’Il mio nome è Bella Donna’’ Hij knikte even dat hij het bergreep. Bella was een mooie naam en hij moest toegeven dat het bij haar paste. Hij schonk haar daarom een lichte glimlach. Maar die verdween snel weer en zijn ogen werden langzaam aan wat zachter. ’ Qual è il nome del mio salvatore’ Hij moest even na denken over haar woorden. Zoekend in zijn gedachten wat ze precies had gezegd. Hij begreep niet alles. Maar het moest iets zijn van, ‘Naam en Redder.’ Hij zuchte en zette zich eerst wat gemakkelijker voor hij haar weer aankeek. Waren alle Italiaanse mensen zo? Neen hij herinnerde zich de man nog goed dat hij had ontmoet… Leuke herinneringen. Een goede vriend misschien? Neen hij kon de man geen vriend noemen. Maar een vijand was het zeker niet. ”Raidyn Dreyar.” neen achternaam sprak hij met trots uit. De achternaam van zijn idool. Zijn grootvader, zijn vijand. De persoon die hij wou verslaan. Laxus Dreyar de laatste donder God. Hij hoorde weer wat geluiden in de verte. Maar hij wist dat ze voor nu hier veilig waren. Hij keek even naar de hemel. Het was nog maar de vroege nacht en voor nu was het beter te blijven zitten waar ze zaten. ”We kunnen beter hier blijven…” Zei hij zacht. Niet wetend of het meisje hem wel zou verstaan. ”Probeer wat te rusten.” Hij had geen idee of ze hem zou verstaan dus heel even dacht hij na aan de juiste woorden. Maar hij zou geen zin kunnen zeggen. Dus in plaats daarvan zei hij wat hij dacht dat wel duidelijk zou zijn. ”Qui continua... Resto” Zei hij zo zacht mogelijk. Daarna legde hij zijn hoofd wat naar achteren. Rustend tegen de muur. Zijn ogen op de hemel. De sterren werden weerkaatst in zijn blauwe ogen. Hij zou waken. Hij zou waken terwijl Bella kon rusten. Want rust was wat ze nodig had en hij had zo’n gevoel dat, dat niet het enigste was; Maar meer kon hij haar nu niet schenken en waarschijnlijk zou hij haar niet meer schenken. Wist Bella welk risico hij nu nam. In wel levens gevaar hij zich zelf nu waande voor haar?

*Hier blijven... Rust*

Onderwerp: Re: Euhmm...Help?! do jul 31, 2014 1:22 pm

Terwijl haar ademhaling steeds rustiger werd merkte Bella dat ze meer dan alleen slaap nodig had. Maar ze wou deze jonge niet belasten met haar problemen, hij had haar al eens gered. Ze was dan nog wel jong, maar wist ook wel dat de jongen veel voor haar op spel had gezet en ze wou niet nog meer van hem vragen. Het zou onbeschoft zijn om meer van hem te vragen, haar ouders hadden haar geleerd om zelf op haar benen te staan al was ze wel de laatste paar dagen gewon overstuur van wat er allemaal gebeurd was. Toen Bella vertelde hoe ze hete zag ze een kleine glimlach bij de jongen komen, even voelde ze een opluchting door zich heen gaan, maar die opluchting was al gauw verdwenen toen zijn glimlach ook verdwenen was. Maar de harde ogen die haar daarvoor elke keer aankeken werden wel ietsjes zachter wat haar toch wel gerust stelde. Natuurlijk wou ze ook wel weten hoe haar redder heten en ze vroeg dat ook meteen. Maar blijkbaar had de jongen moeite met de zinnen of woorden die ze gebruikte. Want ze zag zijn bedachtzame blik in zijn ogen. Bella begon door haar herinneringen heen te zoeken naar hoe ze het beste kon vragen hoe hij hete in hun taal, maar voor ze het wist hoorde ze zijn antwoord: ”Raidyn Dreyar.” De trots waarmee hij het zei was haar niet ontgaan en Bella knikte zachtjes, haar gezicht stond nog steeds serieus en ze keek weer voor zich. Blijkbaar was hij trots op zijn familie net zoals zij trots was op haar eigen ouders. Haar ouders die er nu niet meer waren. Bella omklemde nog steviger haar kleine tasje. Haar vingers gingen naar een ketting die onder haar shirt zat, Bella haalde het er uit en staarde naar het kleine potje waar miniatuur belladonna inzat. Het was een cadeau van haar moeder. ”We kunnen beter hier blijven…” Hoorde achter zich en Bella knikte dat ze het begreep, nu ze iets rustiger werd begon deze taal haar ook al meer door te dringen. Gelukkig hadden haar ouders haar soort van tweetalig opgevoed. ”Probeer wat te rusten.” Bella knikte weer en liet hing haar hanger weer onder haar shirt. ”Qui continua... Resto” Binnen in zichzelf moest de kleine meid glimlachen en keek even naar achter terwijl ze woorden zocht ‘Ik jou begrijpen, alleen niet...’ Even bleef ze haken terwijl ze naar het woord zocht die ze het beste kon gebruiken ‘Goed spreken?!’ Ook al was haar stem zacht je hoorde wel dat Bella twijfelde over haar woorden gebruik. Toen ze het zei draaide ze zich om en bekeek de inhoud van haar tas, in haar buik voelde ze een knagend gevoel wat betekende dat de kruiden die ze een dag eerder had genomen uitgewerkt waren. Bella haalde een klein pakje kruiden en keek er naar, ze had er niet veel meer over. Na een tijdje te hebben getwijfeld, brak Bella wat blaadjes door midden en stopten die in haar mond, het smaakte niet echt bepaald lekker, maar er zaten kruiden in die haar honger zouden stillen en haar energie zouden geven. Rustig begon Bella er op te kauwen terwijl ze de overige blaadjes netjes terug legde voor de volgende keer en een flesje met vloeistof uithaalde. Ook van de vloeistof was er niet meer zo veel over maar ach. Bella sloot haar handen om het kleine flesje en sloot haar ogen. Langzaam werden haar handen ietsjes warmer dan normaal, zodat de vloeistof wat warmer werd, want warmer was het veel lekkerder! Na een minuut opende Bella haar ogen en haalde de dop er, voorzichtig nam de kleine meid er een slok van en haalde opgelucht adem. Het vloeistof smaakte naar verse aardbeien en ook dit spul zal kracht geven en je ziel zal er rustig van worden. Toen ze haar slok had genomen draaide Bella half om en stak het flesje naar Raidyn ‘hier... Kruiden thee...goed voor ziel...’ Nadenkend beet Bella op haar onderlip terwijl ze aan nog meer woorden dacht ‘hersteld forza*...’ Met een rustige maar ook vriendelijke blik keek ze hem aan.

*kracht

Onderwerp: Re: Euhmm...Help?! za aug 02, 2014 1:49 pm

Het meisje vertelde hem dat ze hem wel kon verstaan. Maar dat ze de taal alleen niet goed kon spreken. Dat was een hele opluchting voor hem. Want zelf had hij moeite met haar taal en nu zou hij niet meer zo hard moeten na denken. Hij antwoordde niet ook al hoorde hij haar heel duidelijk. Zijn zicht bleef op de hemel gericht. Slapen zou hij niet doen, slapen kon hij niet doen. Het zou een te groot risico zijn. Hij wist niet hoeveel wachters er opzoek waren naar hun. Of wie er in die groep zat. Als er ook maar één magiër bij zat dan kon het zijn dat ze sneller werden gevonden dan dat hij wou. Voor nu zouden ze de nacht hier moeten verschuilen. In de ochtend zou het gemakkelijker worden om weg te komen. Als er veel mensen op straat waren konden ze zo onopvallend mogelijk proberen weg te komen. Maar wat dan? Wat zou er dan gebeuren na dat ze weg waren gekomen? Wat zouden ze gaan doen? Wat moest hij dan doen met het meisje. Voor hem was het simpel. Hij zou gewoon terug gaan naar de guild. Makkelijker was het niet. Maar Bella had geen thuis waar ze naartoe kon. Waar zou ze dan naartoe moeten? Hij sloot zijn ogen even. Denkend aan de mogelijk heden. Wat moest hij doen. Alles in zijn lichaam zei hem om nu op te staan en weg te lopen. Dat het niet zijn probleem was. Dat hij zich er niets van aan moest trekken en ook zijn spieren leken mee te willen doen. Hij wist dat hij het makkelijk kon doen. Heel gemakkelijk zonder er ook maar een probleem mee te hebben. Hij wist dat hij dat heel gemakkelijk aan kon. Zo slecht was hij wel. Maar de gedachte dat al de moeite dat hij nu al had gedaan voor niets was geweest dat maakte hem woedend en maakte dat hij bleef. Ook heel diep in zijn hart wist hij dat hij Bella niet aan haar lot over kon laten en dat hij moest helpen.
Hij kon haar voelen bewegen, maar zijn ogen bleven gesloten. Raidyn had geen zin om zich nog veel van iets aan te trekken en nog meer aan zijn gedachten te hebben. Voor nu leegde hij heel even alles in zijn hoofd. Heel even niets. Heel even geen zorgen, geen emoties. De koele lucht omringde hem weer, alsof er niets was gebeurd. Alsof hij nog steeds tegen die muur stond. Maar hij kon het meisje nog voelen op zijn schoot. Hij kon haar warmte haar ademhaling voelen. Zijn ogen gingen langzaam weer open toen hij voelde dat ze iets naar hem toe stak. Langzaam keek hij terug naar haar. Hij zag het flesje en keek haar vagend aan. ‘hier... Kruiden thee...goed voor ziel...’ Hij knipperde even met zijn ogen. Goed voor de ziel? Er was niets mis met zijn ziel… Hij was helemaal in orde hij had geen thee nodig. ‘hersteld forza...’ er gleed een glimlach op zijn gezicht. Hij wist niet zeker of hij het wel moest aannemen. Wetend dat Bella het misschien wel meer kon gebruiken dan hem. Maar dan ergens anders had hij het gevoel dat ze gewoon iets terug wou doen. Dus sloot zijn hand over het flesje en dronk hij het langzaam op. Het smaakte zoet naar aardbeien. Hij gaf Bella weer een glimlach. Hij zou haar willen bedanken. Maar dat was eenmaal niet hoe hij was. Dus met de glimlach zou ze het moeten doen. Maar hij was wel geïnteresseerd in haar. Hij wilde wel eens weten hoe ze hier kwam en wat er gebeurd was.
Het probleem was dat het waarschijnlijk niet zo vlot zou gaan. Dat het een moeilijk en lang langzaam zou gaan. Dus bleef hij zwijgen in stilte. Het was stil geworden. Het leek alsof de rust weer terug was gekomen. Maar hij zou het niet wagen om te bewegen. Wat als de muren oren hadden? De schaduwen ogen? Wat als er nu iemand naar hun keek. Toch wist hij ergens dat ze hier niet konden blijven zitten. ”Bella we moeten ons verplaatsen.” Hij sprak de woorden langzaam en duidelijk uit. Wetend dat ze hem wel kon verstaan. Maar toch wilde hij niet te snel praten. Langzaam stond hij weer recht en zette Bella weer op haar voeten. Toen hield hij haar voorzichtig vast. ”Kun je lopen?” vroeg hij haar voorzichtig. ”Of moet ik je dragen?” Hij zou er geen probleem mee hebben om haar te dragen. Ze was licht en hij had nu eenmaal een sterke lichaams bouw. Hij zou haar gemakkelijk mee kunnen nemen. Zijn krachten zou hij niet gaan gebruiken. Het risico was te groot. Maar misschien konden ze zich wel langzaam verplaatsen. Verscholen en veilig in de nachtelijke schaduwen.

Onderwerp: Re: Euhmm...Help?! za aug 02, 2014 11:00 pm

Bella wist niet wat ze verder moest doen, haar leven was veranderd en alles wat ze vroeger kon doen kon niet meer. Ook haar dromen voor in de toekomst waren gebroken. Ze zou nooit meer de kruiden winkeltje van haar ouders overnemen en misschien zou ze ook nooit echt de wereld zien. Hoewel... Misschien als ze wat ouder is en ze weet hoe ze aan geld kan komen, dan misschien nog wel. Bella sloot even haar ogen en veegde haar wangen schoon, nu haar ziel een stuk rustiger was, was zij dat ook en er borrelde verschillende vragen naar boven die ze aan Raidyn wou stellen. Maar eerst moest hij ook weer een beetje zijn krachten herstellen, en daarbij wou ze kijken of hij haar open stond voor wat ze aan hem gaf. Dus bood Bella hem haar drankje aan. Ze zag dat hij haar vragend aankeek toen ze dat deed, maar toen ze een uitleg gaf nam hij het toch aan.Gelukkig wel met een glimlach en daar was ze blij mee, ze voelde zich ook van binnen een stuk prettiger. Toen hij haar het lege flesje terug gaf knikte Bella, en hoewel je niet zag dat ze blij was aan haar mond, straalde haar ogen wel heel even. Maar dat was voor een paar seconden, voor dat ze zich omdraaide en het flesje terug stopte in haar kleine tasje. Bella was Raidyn echt heel erg dankbaar, want nu leefde ze en kon ze doorleven zo als haar ouders het wouden. Maar waar zou ze nu heen moeten? Bella kende niemand uit deze stad en ze wist ook niet waar ze terecht kon, omdat nouwja, alle normale mensen magiërs hate. ”Bella we moeten ons verplaatsen.” Bella knikte dat ze het begreep en voor dat ze wou opstaan voelde ze hoe Raidyn opstond en haar op haar voeten zette. Maar toch voelde Bella zijn sterke handen om haar lichaam ”Kun je lopen?” vroeg hij haar voorzichtig. ”Of moet ik je dragen?” De kleine meid schudde even haar hoofd “kan lopen.” Was haar antwoord zachtjes en ze keek naar haar omgeving. Heel voorzichtig zette Bella een paar stappen naar voren om zeker te zijn dat ze iets herkende. Haar ogen kregen een opgeluchte blik, ze pakte zijn hand voorzichtig vast en knikte bijna niet zichtbaar met haar kin richting ene grote struik met grote bloemen die een paar kleuren hadden, al kon je ze nu niet goed zien in het donker. ‘ Hydrangea incrediball, grote plant....grote bloemen, wij onzichtbaar distante.’ Haar stem was zacht en zo nu en dan had ze wel even een stille pauze terwijl ze nadacht over wat voor woord ze moest gebruiken. Met stralende ogen keek Bella naar Raidyn, hopelijk vond hij dat ook een goede schuilplaats, door dat de bloemen en de struik zelf groot waren, konden zij daar gemakkelijk in het midden gaan zitten. En door de verschillende soorten kleuren zouden ze minder opvallen als iemand toch iets dacht verdachts te hebben gezien er in.
*ver

Hydrangea incredibakk

Onderwerp: Re: Euhmm...Help?! do aug 28, 2014 11:39 am

Hij knikte en begeleide het meisje naar de plant. Samen gaan zitten en zich vertoppen. Hij kon er niets aan doen dat er een zucht over zijn lippen vloog. Het was een goed idee zich hier te verbergen. Maar het ergerde hem. Hij hield er niet van. Het voelde niet goed aan. Het liefst zou hij op straat gaan en al die wachters een tonen wat hij van gemaakt was. Ze allemaal een tonen dat ze niet moesten sollen met Magiërs. Hij kon opstaan en vertrekken. Hij kon haar makkelijk achterlaten. Hij kon haar zo gemakkelijk alleen laten. Maar iets hield hem tegen. Was het die onschuldige blik in haar ogen? Was het haar zwakke vorm? Was het haar lieve stem? Het was iets, hij wist dat hij haar niet zomaar alleen kon laten. Hij haatte het gevoel dat hij nu had. Maar het was oké. Het zou allemaal in orde komen. Wachten tot de ochtend. Tot dat er weer mensen over straat liepen. Dan konden ze makkelijk versmelten met die mensen en niet opvallen. Maar hij vond het verschrikkelijk om te wachten als een angstige haas. Het was niet als hem en als er een andere weg was zou hij die nu gebruiken. Hij sloot zijn ogen en liet de hand van Bella los. Hij wreef even door zijn haar. Was er een manier om hier weg te komen zonder te moeten verschuilen? Nu zouden ze nog aan het zoeken naar hun en hij wist uit ervaring dat ze niet zo snel zouden opgeven. Hij zuchte weer en keek naar Bella. Haar onderzoekend aankijkend. Wat moest hij doen met haar? Wat moest hij doen met haar? Zou ze beseffen hoeveel problemen ze hem bracht? Hoeveel geluk ze had gehad dat hij haar had geholpen? Dat hij haar mee had genomen. Waarom? Omdat hij wist dat hij zich anders verschrikkelijk zou voelen.
Hij zuchte weer voor de zoveelste keer. als hij nu een storm maakte.. Zouden ze dan weg kunnen komen? ”Bella ben je bang van stormen?” Zijn stem was neutraal. Misschien zelfs een beetje koud. Maar het was door de situatie en niet door Bella. Het was nu eenmaal door dit gedoe. Hij keek haar ook niet langer aan. Maar hij keek de andere kant op. Zijn blik gericht op niets. Terwijl zijn gedachten verschillende oplossingen aan het zoeken was. Verschillende oplossingen om hier nu weg te komen. Met Bella, want hij zou haar achterlaten. Maar niet als hij niet zeker was dat ze veilig was. Het was misschien een vreemde vraag om zo plotseling te stellen. maar voor hem zou het een groot verschil maken als ze ja of nee zou zeggen. Het was een punt in een plan dat het verschil zou maken in veilig vertrekken of zich moeten blijven verstoppen. Maar hij was niet van plan zich te blijven verstoppen. Hij was niet van plan om zo maar te blijven wachten als er een andere oplossing was. Zijn blik gleed langzaam naar haar. Er was zo veel dat hij wilde zeggen tegen haar. Hij zou haar kunnen uitschelden. Kunnen roepen en schreeuwen in boosheid. Maar hij hield zich kalm. Voor zo lang het kon duren. Want ze had niets misdaan. Ze kon er niets aan doen dat ze zich zelf niet kon verdedigen. Dat ze in de problemen was gekomen dat ze jong was en nog veel moest leren. Hij zuchte weer. ”Weet je hoeveel geluk je hebt gehad?” Het was niet meer dan een fluistering en het was ook niet de bedoeling dat ze het hoorde. Maar de woorden waren langzaam maar zeker over zijn lippen gegleden.

[Worst post ever! Sorry! ]