Hatchling?

Hoewel het bewolkt was hielt het haar niet tegen. Haar prachtige engelen vleugels straalde in het zonne licht boven het wolkendek. Lily Genoot er steeds weer van. Het vliegen. De magie zelf! Het stelde haar gerust. Haar blik gleed over de wolken. Zins de tiranie van de koning mocht er geen magie meer bedreven worden. Gekkenhuis, gewoon niet te bevatten. Lily wist dat magie niet uit te bannen was. Nooit. Moedernatuur zat vol met magie van haar eigen. De zon zat er vol mee, de lucht en het water dus als de koning de magie wilde vredrijven dan moest hij zelf een magier zijn om alle magie lam te leggen. De magie dronk veel van haar energie, dus besloot ze te dalen en zakte door het wolken dek en zag dat ze op een plek was waar ze eigenlijk niet had willen komen. Het deed haar al veel verdriet om van Garicia te horen, maar om het zelf te zien bracht haar tranen in haar ogen. Ze wist niet hoeveel het er waren en of het enkel geruchten waren, maar toch deed het haar verdriet. Lily landen en slenterde door het hoge gras tot ze bij een rots formatie kwam. Er lag een vrede ovale steen bij. Net zo grijs als de rotsen zelve. Nieuwschierigheid was gewekt en ze zakte op haar hurken. Toen ze de steen aanraakte voelde het vreemd aan. Alsof het leefde... Lily pakte hem vast en het voelde niet eens zo zwaar, maar warm en koud tegelijk. Strepen waren te zien alsof er een harde storm tussen de wolken woede. Het was grappig, maar ook een beetje beangstigend. Lily wilde de steen weer weg leggen toen er ineens een gepiep uit kwam. Van schrik liet ze hem bijna vallen, maar kon hem nog net optijd vast houden. Een scheur kwam er spontaan in de steen en het ding werd warmer en warmer. Het leek wel of de bliksem ineens in de steen sloeg terwijl het een ei bleek te zijn dat explodeerde op haar schoot. Een kreet van schrik kwam over haar lippen en ze viel op haar achterwerk. Een klein reptiel viel op haar buik dat Lily vragend aan keek. Het had een vreemd lichaampje dat nog onder het slijm zat dat een blauwachtige kleur had. Het lijfje leek te scheuren toen er twee vleugels open klapte. Het kwam ineens in haar op het bleek een baby draakje te zijn!!! Het was schattig en Lily's beschermende drang nam het over van haar verrastheid en angst. Ze viste een doek uit haar rugtas en begon het baby draakje droog te wrijven.

Open

Goedgehumeurd liep het roodharige meisje door de velden van Garicia. Na een lange tocht had ze eindelijk de bergen achter zich gelaten en ze voelde zich beter dan ooit. De zon scheen op haar gezicht en warmde haar op. Ayuza besloot van dit mooie weer te genieten zo lang ze kon, legde haar zwaard naast zich en ging in het gras zitten. Gek was het eigenlijk, hoe belangrijk dat zwaard voor haar was. Nu ze er zo over nadacht was het eigenlijk het belangrijkste wat ze bezat. Behalve dat het haar enige aandenken en erfstuk van haar familie was, gaf het haar natuurlijk ook bescherming en kon ze er haar brood mee verdienen. Ze zuchtte en liet zich achterover in het gras vallen. Met haar handen onder haar hoofd bekeek ze de wolken, die haar op een of andere manier altijd geruststelden. Ze hield er van om vormen te bedenken en hier was ze dan ook best goed in geworden. Zachtjes grinnikte ze in zichzelf toen ze al weer vormen van twee konijntjes herkende. Er vlogen een paar vogels over en terwijl haar ogen de vogels, die in perfecte V-vorm vlogen, volgden, werd ze een beetje slaperig. Ayuza draaide zich op haar rechterzij, legde één hand lichtjes op haar zwaard en viel in slaap.

Gerommel in de verte zorgde ervoor dat het meisje wakker werd. Geschrokken ging ze overeind zitten, maar ze hoefde zich nog geen zorgen te maken; het onweer was nog een stuk verder in de bergen. Maar als ze niet tijdens die storm in het veld wilde zijn, dan moest ze nu weer verder lopen. Ayuza stond op, klopte het gras van haar kleren, pakte haar zwaard die ze terug tussen haar riem stak en begon te lopen. Waar ze heen ging? Dat wist ze niet, eigenlijk liep ze nu een willekeurige richting op, als het maar een andere kant op was dan het onweer. Want hoewel Ayuza zichzelf best kon redden en sterk was geworden -vond ze zelf-, ze was vreselijk bang voor onweer. Niet dat iemand dat wist, want ze had het uiteraard aan niemand verteld en ze was ook niet van plan dat te doen. Maar om eventuele uitleg en/of moeilijkheden te vermijden, vermeed ze het onweer zo goed als ze kon. Daarom liep ze nu ook stevig door.

Toen het gerommel weer klonk merkte ze dat het nu iets verder was dan daarvoor. Opgelucht vertraagde ze haar tempo en haar hand gleed van haar zwaard af. Had ze die al die tijd al omklemd? Licht blozend schudde ze zachtjes haar hoofd. Maar toen ze er iets beter over nadacht was het eigenlijk wel logisch dat ze dat had gedaan. Nadat ze iets was bijgekomen begon ze als vanzelf zachtjes te neuriën. Je moest toch iets doen om de reis leuker te maken, en dan gaf Ayuza de voorkeur aan zingen en neuriën. Maar toen ze midden in haar liedje was, stopte ze. Een beetje verderop bij de rotsen zat een persoon. Automatisch gleed haar hand weer naar haar zwaard. Het meisje wilde zich omdraaien, maar bedacht toen dat het onweer daar nog was. Ze zuchtte lichtjes en voorzichtig, maar behoedzaam probeerde ze om de persoon heen te lopen.

[Hope you don't mind (: ]

Zo onopvallend mogelijk probeerde Ayuza om de persoon heen te lopen. Nu ze dichterbij was kon ze de persoon wel beter bekijken. Ayuza begon automatisch langzamer te lopen en stond op een gegeven moment stil. Het was een meisje en ze leek druk te zijn met iets op haar schoot. Wat het was, wist Ayuza niet, maar het was wel te zien dat het bewoog. Plots schoot het haar te binnen dat ze hier niet bij zou moeten zijn, maar net toen ze dat dacht leek het meisje haar gezien te hebben. Ze rechtte haar rug, keek haar aan en glimlachte vriendelijk. Hoewel Ayuza er niet van hield om nieuwe mensen te ontmoeten, leek dit meisje haar in ieder geval niet onaardig. "Hallo, ook zo ver van de bewoonde wereld? Geen rust niet." zei het meisje plots, waar Ayuza van schrok en haar zwaard vanzelf steviger omklemde. Ineens besefte Ayuza dat ze had zitten staren. Blozend wendde ze haar hoofd af, in de hoop dat het meisje het niet gezien zou hebben. "Ja.." antwoordde Ayuza verlegen. Zou ze doorvragen? De wind stak op en met één hand hield ze haar haar uit haar gezicht, terwijl ze met haar andere hand het zwaard minder stevig omklemde. Ze moest gewoon even rustig doen en niet zo bang zijn, ze zou gewoon even wat vragen en dan kon ze weer doorlopen. "Sorry dat ik stoor, maar is hier ergens in de buurt onderdak te vinden?" vroeg ze aan het meisje. Nu ze toch aan de praat waren gekomen kon ze maar beter meteen vragen of dit meisje wist waar ze kon schuilen of overnachten. Een beetje ongemakkelijk stond Ayuza tegenover het meisje te wachten op antwoord, al zat er wel een kleine afstand tussen hen. De blik van het roodharige meisje werd weer getrokken naar wat er op de schoot van het meisje zat. Het was klein en grijs en.. had het nou vleugels? Verbaasd knipperde Ayuza met haar ogen. Het leek wel een draakje! Maar draken bestonden toch niet meer? dacht ze verbaasd.

[Yay :3]

Het meisje leek zich niet erg op haar gemak toen Lily haar aansprak.  Dat was ook niet zo gek. Door die onzinnige strijd van de koning tegen alle magiers waren de meeste mensen bang om andere te ontmoeten. Storm hervouwde zijn vleugels en wikkelde zijn staartje rond zijn lichaampje. Lily kon niet bang zijn dat was haar aard niet. Ze stond wat onhandig op omdat ze Storm vast hield en het jong drukte zijn koppie tussen de arm en romp van Lily. Het was voor zijn gevoel veiliger. Ze moest lachen om wat Storm deed en liep een paar passen dichterbij. 'Nee niet direct, maar ik meende een grot te hebben gezien een stuk terug.' zei Lily vriendelijk en streelde de zachte natte huidje van Storm. Ze zag hoe verbaasd het meisje naar storm keek en grinnikte zachtjes. 'Ja je ziet het goed. Dit is een baby draakje net geboren. Ik had ook niet verwacht dat ik er ooit eentje zou zien. Kijk maar daar liggen de eierschillen.' was ze het meisje voor. Wat Lily had al verwacht dat er vragen over  Storm kwamen, maar erg vond ze het niet.

Waarom konden sommige mensen zo vertrouwd doen tegenover vreemden? Het meisje was opgestaan en was dichterbij gekomen. Ayuza wilde geen verkeerd beeld van zichzelf neerzetten door een stapje achteruit te doen, dus hield ze zich in. Niet dat ze dit meisje angstaanjagend vond, maar ze hield er gewoon niet van om nieuwe mensen te ontmoeten en was altijd voorzichtig als dit toch gebeurde. Een grot mhm? Daar zat Ayuza nou niet echt op te wachten, maar het was beter dan niks. Ze had het tenslotte eerder gedaan, want in de bergen vond je nou eenmaal geen herbergen en was het zelfs een zegen als je een grot tegenkwam waar niet toevallig al een beer zijn onderkomen van had gemaakt. Ayuza wierp een blik in de lucht, richting het onweer. Maar dit leek niet verder te zijn gegaan dan de laatste keer dat ze had gekeken. Opgelucht slaakte ze een zuchtje; misschien kon ze toch gewoon naar het volgende dorpje lopen en daar onderdak vragen. De stem van het meisje haalde haar terug uit haar gedachten. Ze was over het draakje aan het vertellen. Verbaasd, maar ook nieuwsgierig luisterde Ayuza terwijl ze het draakje bekeek. Gelukkig was ze dus niet de enige geweest die geen draak verwacht had. Het roodharige meisje knikte begrijpelijk nadat het meisje klaar was met haar verhaal en keek naar de eierschillen. Het ei had daar alleen maar kunnen komen omdat het gelegd was door een vrouwtjesdraak. Een volwassenen. En hoewel het vast een zeldzame en wonderbaarlijke gebeurtenis zou zijn, hoefde Ayuza haar nou niet per se tegen te komen. "Wat ga je met hem doen?" vroeg ze oprecht nieuwsgierig, "Zou zijn moeder niet voor hem terugkomen..?" Zelf hield ze er niet van als onbekenden zich zomaar met haar zaken bemoeiden, dus wilde ze niet al te veel vragen aan het meisje dat ze net ontmoet had. Ze wilde geen bemoeial zijn.

Het meisje tegenover haar duidelijk jonger dan ze zelf was luisterde met een mengeling van nieuwschierigheid en verbazing naar haar verhaal over het draakje. Maar Lily luisterde ook naar wat zij vertelde. 'Daar kun je gelijk in hebben, maar dan had de moeder vast al terug geweest en zo'n kleintje alleen laten is eigenlijk zielig...' stemde ze er eerst mee in, maar toen dreef haar bezorgde moederlijkheid weer naar boven. Storm trok zijn koppie uit de bescherming en keek Lily vragend aan. Zo'n blik kon je toch niet weer staan? Of het draakje voor zichzelf zorgen kon wist ze niet, maar in haar ogen was Storm nog te jong en wist niets van vliegen en de jacht. 'Ik wilde eigenlijk voor hem zorgen tot hij oud genoeg is om voor zichzelf te zorgen. Dan kan hij weer gewoon in het wild gaan leven snap je?'die laatste woorden had ze tegen het meisje en die keek ze dan ook aan toen ze haar blik uit die diepe wijze ogen van Storm kon trekken. Het leek wel alsof ze niets anders nodig had dan die ogen van het draakje, maar Lily had een sterke wil die ze gelukkig geen zwakte toonde wanneer ze iemand anders aan wilde kijken nadat ze haar blik met die van Storm vermengde. Ze kon het niet goed uitleggen hoe het voelde. Storm bleef Lily aan kijken en verlegde zijn blik niet naar de omgeving of naar het andere mensje. 'Maar waar zijn mijn manieren!' giechelde ze ineens verlegen en moest even lachen wat een vrolijke aanstekelijke lach was. 'Ik ben Lily, Lily Feather en hoe mag ik jouw noemen?' stelde Lily zichzelf voor en keek het meisje met een vriendelijke glimlach aan.

Alleen al door de manier waarop het meisje naar het draakje keek was het duidelijk dat ze helemaal verkocht was. Het was wel duidelijk dat ze, tenminste op dit moment, hem niet zou laten gaan. Zelf had Ayuza nog geen moederlijke gevoelens gehad, maar ze kon zich wel voorstellen wat het meisje voor het draakje voelde. Plotseling begon het meisje te giechelen en stelde zichzelf voor als Lily Feather. Ayuza keek naar het vriendelijke gezicht van het meisje, dat dus Lily heette, en gaf zichzelf eindelijk de mogelijkheid haar wat beter te bekijken. Lily droeg een wit/beigeachtig pak dat ervoor zorgde dat haar oranje haar meteen opviel. Ayuza was nooit goed geweest in het inschatten van leeftijden, maar ze dacht dat Lily wel ouder was dan zij. Eigenlijk was ze nogal cool. Onopzettelijk dacht Ayuza aan hoe zij er uit zou zien en over zou komen. Ze had tenslotte al een tijdje niet meer in een spiegel kunnen kijken en wist het dus niet van zichzelf. O jee, wat als ze er niet uit zag?! Licht blozend keek Ayuza naar haar voeten en wiebelde verlegen met haar tenen, al was dit nauwelijks zichtbaar door haar schoenen. Ineens bedacht Ayuza dat ze Lily nog steeds geen antwoord had gegeven. Ze moest echt ophouden met zoveel na te denken en te dagdromen; als ze zich nu niet voorstelde was ze onbeleefd. "Ik ben Ayuza.." -ze twijfelde even-, "Scarlet," voegde ze toen toe. Waarschijnlijk kon het geen kwaad haar achternaam ook te zeggen, toch? Toen richtte ze haar blik weer naar Lily en glimlachte, "Aangenaam." Ze besloot dat zodra ze de kans had, ze echt maar weer in de spiegel moest kijken en zichzelf fatsoeneren.

Het meisje was wel erg verlegen... Ze snapte niet dat ze zo'n verlegen persoon tegen was gekomen. Maar grappig was het wel. 'Aangenaam Ayuza. Kom dan gaan we schuilen de eerste druppels vallen al.' zei Lily en draaide zich op haar hielen om richting de grot waar ze over gesproken had. Storm klom op haar schouder en wikkelde zijn staart om Lily's hals. Het voelde even vreemd, maar ze liet het toe. Want Storm hield zijn staart losjes anders had ze er wat van gezegd. Er was toch iets vreemds aan dit meisje. Ze leek iets  over zich te hebben wat alle leden van de Akinori hadden, maar het meisje was zo verlegen... Waarom wist Lily niet, maar ze wilde haar net als alle andere een kans geven, maar ze besloot om haar ware aard nog even te bewaren. Als Ayuza echt tot de Akinori toe behoorde kon ze beter niet zeggen of haar magie gebruiken... Ze stapte rustig tussen de vallende druppels door. Het waren er nog niet zo veel, maar Storm leek er van te genieten. Hij sloot zijn oogjes en stak zijn koppie iets uit. Lily keek even over haar schouder of ze haar wel volgde?

Lily vroeg haar of ze mee ging schuilen voor de regen. Verschrikt keek Ayuza naar de lucht en zag tot haar grote schrik dat de storm haar weer aan het inhalen was. Onbewust balde haar hand zich tot een vuist. Nee hè.. Doordat ze zo met Lily had staan kletsen was ze de hele storm vergeten. Het roodharige meisje werd een beetje boos op zichzelf; hoe had ze het zo ver kunnen laten komen?! Ze had zich ook niet zo moeten laten afleiden! Maar toen ze haar aandacht weer op Lily vestigde, was deze al rustig aan het lopen in de richting waarvan ze had gezegd dat daar een grot was. Hoewel Ayuza graag wilde schuilen, wilde ze liever niet naar een grot; het geluid van onweer zou alleen maar versterkt worden. Bovendien, als ze daar nu met Lily heen ging, zou ze zeker achter haar angst komen.. "Het ehm, spijt me, maar ik ga liever naar een stadje.." zei ze blozend. Ayuza bedoelde dit niet gemeen, maar ze kon niet anders. En Lily had waarschijnlijk toch al een niet goed beeld van haar. "Bedankt," zei Ayuza gemeend en boog licht, bij wijze van afscheid. Toen draaide ze zich om en begon te rennen in de richting waar ze oorspronkelijk ook naartoe was gelopen. Ze hield haar zwaard goed vast, anders belette deze haar van het rennen. Het knaagde een beetje aan haar dat ze Lily op deze manier verliet, maar naar haar gevoel had ze geen andere keuze.

Ayuza ging toch liever niet schuilen voor de storm die eraan zat te komen. Dat vond ze nog wel het vreemdste van alles. Toch besloot Lily het meisje niet alleen te laten en volgde ze Ayuza. Storm bleef bij Lilyop haar schouders zten Terwijl ze snel toch uit het zicht van Ayua bleef. De wind werd steeds harder en woei de donderkoppen sneller dan ze konden rennen dchterbij. H eerste gerommel klonk al in de verte, maar kwam steeeds dichterbij tot de eerste bliksuflits zich meester maakte van de lucht en een hels kabaal van de donder het luchtruim open leek te scheuren.

Met haar rechterarm beschermde ze haar gezicht tegen de harde regen terwijl ze met haar linkerarm haar zwaard vasthield. Vastbesloten rende ze verder; ze móest onderdak vinden voor het begon te onweren. Ze wist niet wat Lily nou deed, maar nu was niet de tijd daaraan te denken. Het gras was al zo nat dat haar schoenen al sopten tijdens het rennen en haar broek raakte ook al doorweekt.. Dit zou ze niet lang meer vol kunnen houden. Verwoed beet ze haar kiezen op elkaar, ze mocht niet opgeven. Haar rechterarm werd zwaar van het omhooghouden dus liet ze deze even zakken, maar zodra ze dat deed kwam de regen vol op haar gezicht. Het deed zelfs pijn; zo hard waaide het. Snel deed ze haar rechterarm weer voor haar gezicht. Damnit, het werkte ook allemaal niet mee! Het gerommel van het onweer klonk dichterbij en langzaam raakte Ayuza in paniek. Hijgend rende ze verder terwijl ze paniekerig rondkeek in de hoop een schuilplek te vinden. Haar benen werden zwaarder en Ayuza struikelde half over haar voeten. Ze dwong zichzelf verder te rennen, want het onweer kwam steeds dichterbij. Daar! Daar was een kerkje! Een golf van opluchting ging door het meisje heen. Plots scheurde de hemel open en was er een bliksemflits. Ayuzas ogen werden groot van schrik, als ze de kerk nou maar op tijd kon bereiken.. Met maar één doel in zicht rende Ayuza verder; ze was er bíjna! Haar rechterarm werd nu te zwaar om omhoog te houden en de harde regen sloeg haar in haar gezicht. De deuren kwamen steeds dichterbij.. Met uitgestrekte arm rende het meisje hijgend over het pad naar de kerk. Nog heel even..

Sorry als het erg dramatisch is xD

Ik ga het verhaal verder in dit topic, je mag joinen als je wilt, maar voel je niet verplicht

Lily rende met gemak, want ze was het rennen gewent ook in regenweer had ze hard getraint. Ze volgde Ayuza terwijl ze Storm op haar schouders voelde weg glijden. Zijn klauwen voelde ze in haar vlees boren en met een snelle greep trok ze het draken jong van zich af en hield hem stevig vast. Storm keek haar even aan, maar protesteerde niet. Ze zag hoe ze in paniek rond keek. Lily bemerkte zo dat ze bang was voor het onweer. Daarom wilde ze niet in de grot verblijven! Ze kreeg medelijden met haar en wilde het meisje graag helpen. Lily rende achter haar aan en zag ook een kerk in de verte. Grote angst overviel haar. Daar bracht ze steeds de gewonde magiërs naar toe die ze vond. Zij konden zich niet weren nog niet tenminste daar waren de meeste te zwak voor. Lily wilde liever niet dat ze daar naar binnen ging. Snel stuurde de een rode licht streep naar de kerk toe om snel snel alle gewonden te verstoppen voor het vreemde meisje daar aan zou komen. De priester zag de rode licht straal die de kroonluchter even verlichten en daarna doofte het weer. Ze hielpen de gewonden snel naar de verborgen kelders zodat het een dood gewone kerk leek te zijn. Lily vertraagde haar pas was waardoor ze merkte dat ze hijgte. Maar ze zou later binnen komen. Ze kon ook zeggen dat een beer de grot ingenomen had.

(Nee hoor ik doe het graag. ^^)