Only the strongest survive [&Suzuki]

Onderwerp: Re: Only the strongest survive [&Suzuki] vr aug 08, 2014 3:46 pm

Een koele wind blies over haar kaak. De wind streelde haar kalmeerde haar terwijl ze de drukke stad in liep. Diep ademend liep ze met kleine pasjes door de straten. Haar lichaam trilde lichtjes. Haar hoofd naar beneden. Neen ze hield niet van drukke plekken. Ze hield er niet van om tussen de mensen te staan en al helemaal niet hier. Niet in deze stad, niet in deze grauwe stad waar de wind nauwelijks bij kon komen. Niet hier waar ze de kleuren van de wind verloor en haar krachten niet kon gebruiken. Haar lichaam trilde zachtjes door de zenuwen. Ze haalde diep adem. Ze moest gewoon rustig blijven zich niets aantrekken van de blikken die de mensen haar gaven. Ze moest geen oog contact met hun maken. Geen aandacht naar zich toe trekken. Normaal gezien zou ze rustiger zijn, niet zo nerveus of angstig. Maar ze hield niet van deze stad, het was te donker te grauw en de mensen hier leken helemaal niet vriendelijk. Daarbij kwam nog dat ze slechte herinneringen had aan deze stad en dat ze haar magie hier niet kon gebruiken… Als ze in de problemen zou komen was er niets wat ze kon doen. Ze zou zich zelf niet goed kunnen verdedigen. Ja ze was slank en lenig. Snel en slim. Maar in een stad als deze zou ze zich zelf niet er toe kunnen brengen te bewegen als er iets gebeurde. Haar lichaam werkte nu al tegen. Bang voor de mensen rond haar. Haar rode ogen strak op de grond gericht bewoog ze zich langzaam voort. Het enigste wat ze moest doen was een bestelling ophalen. Een bestelling voor haar guild, voor haar vrienden. Het was geen grootte bestelling. Het was gewoon een klein dingetje die ze nodig hadden. Dus had ze voorgesteld zelf te gaan…
Maar nu had ze spijt van haar woorden. Ze had gedacht dat ze het aan zou kunnen. Maar het deed pijn hier te lopen. Een zucht verliet haar mond. ‘I’m just going to get that thing and get out of here!’ Dacht ze rustig waarna ze even opkeek om te kijken of ze de goede richting uit liep. Al snel was haar blik weer op de grond. Een kleine glimlach op haar mond. Ze was altijd het angstige, verlegen meisje geweest die altijd iedereen wilde helpen… behalve in een gevecht dan leek ze iemand geheel anders te zijn. Maar ze kon zich er niet aan toe brengen te denken dat dit uitstapje een gevecht was. Het enigste wat ze wilde was zo snel mogelijk weer weg zijn. Verdwijnen uit deze stad en haar gewone leven weer op nemen. Weer haalde ze even diep adem. Proberend haar zelf te kalmeren. Haar lichaam stopte met trillen toen ze begon te luisteren naar de gesprekken die mensen hadden. Ze klonken hard en pijnlijk. Omdat de meeste mensen leken te roepen. Maar de meeste gesprekken gingen over alledaagse dingen. Zoals wie de kinderen zou mee doen naar het speelpleintje. Wie de boodschappen zou dragen. Hoeveel die heerlijke koekjes wel niet mochten kosten. Langzaam aan rechte haar hoofd zich weer en kon ze voor zich kijken. Onderzoekend keek ze naar de mensen rond haar. Dikke, dunne, slanke, kleine, lange, donkere, lichte, gespierde. Ze vond het grappig hoeveel verschillen er hier wel niet waren. Maar elk gezicht leek hard, verdrietig ook al lag er een glimlach op. Deze stad miste kleur. Het miste iets, iets dat ze in de guild wel hadden. Maar ze zou niet kunnen zeggen wat. Ze zou niet kunnen vertellen wat de mensen hier misten. Wat er was dat hun zo maakte;
Kijkend naar een paar kinderen lette ze niet op waar ze precies naar toe aan het lopen was. Of wie of wat er voor haar was.
Dus alles ging in slow motion toen ze iemand omver liep en zelf achteruit strompelde en een paar vazen om ver gooide. Angst nam bezit van haar en ze kon haar lichaam weer voelen trillen. Haar ogen op de scherven gericht van de vazen. Daarna gleden haar rode ogen naar een boze grootte man die woedend opstond. Hij greep haar vast en duwde haar opzij er voor zorgend dat ze op de grond belande. Ze kon de koude voelen van de stenen. Het zorgde er voor dat er tranen in haar ogen kwamen. Ze stond weer op en draaide zich weer naar de man. Die haar woedend bij de kraag van haar lichtblauwe vest nam. “You Are going to pay for this!” Schreeuwde hij en ze sloot haar ogen. “I- I’m Sorry sir!” Haar stem niet meer dan een fluistering met een trilende ondertoon. “Sorry? You are sorry? I Said you are going to pay for that!” Schreeuwde hij weer en verstevigde zijn grip rond haar kraag zodat het moeilijk werd voor haar om te ademen. ”I- I d- don’t have any money sir!” Ze klonk wanhopig normaal gezien zou ze zich nu proberen te bevrijden. Maar iedereen die hun ook maar kon zien stond te staren. Het zorgde er voor dat ze zich niet kon bewegen. Daarbij kwam nog dat de man groot was. Niet echt gespierd of mager maar hij had genoeg kracht om haar nek zo in twee te breken en het leek er op dat hij het zelfde idee had. Want hij greep haar nek vast en hees haar zo in de lucht. Een schreeuw verliet haar keel. Wanhopig keek ze rond naar de mensen die aan het staren waren. Ze kon geen lucht meer happen. Ze wilde schreeuwen om hulp. Maar er kwam geen geluid meer uit haar keel. Ze voelde hoe hij zijn greep op haar nek verstevigde en ze zwaaide wild met haar benen. Haar handen om zijn hand om hem te stoppen. Maar er was niets wat ze kon doen. Ze kon de grijns op zijn gezicht zien. Die dodelijke grijns waar ze zo bang van was. Kleine traantjes vormde zich in haar ogen. ‘Help!’ Dacht ze, wachtend op iemand of iets… “Help!”

Onderwerp: Re: Only the strongest survive [&Suzuki] ma aug 11, 2014 11:11 am

Langzaam probeerde ze te ademen. Langzaam en traag. Maar wel zo dat ze nog lucht kon krijgen. Terwijl het steeds moeilijker voor haar werd om zuurstof uit de lucht te halen en de man zijn grip langzaam aan verstevigde. Was dit hoe het zou eindeigen? Was dit hoe het zou aflopen voor haar… zou de wind haar nu mee nemen om samen op reis te gaan? Of zou haar ziel de weg niet kunnen vinden en voor altijd vastzitten in deze stad? Langzaam sloot ze haar ogen denkend aan alle dingen die er in haar leven gebeurd waren. Aan al de dingen die ze nog wilde gaan doen. Aan de bestelling die nooit zou worden opgehaald. Hoe zouden haar vrienden haar herinneren? Het ergste was dan nog wel dat ze haar zelf zou kunnen bevrijden maar te koppig was om ook maar een keertje haar magie hier te gebruiken. Ze kon het gegrinnik van de man horen. Wetend dat hij haar in de val had. Wetend dat het bijna gedaan was. Wetend dat hij zijn wraak zou hebben voor zijn vazen zijn betaling. Maar was de man echt van plan haar te vermoorden? Of wilde hij haar alleen maar bewusteloos hebben om dan later te kijken of ze geld op zak had? Vragen, vragen die ze wilde stellen. Ze wilde wel spreken, ze wilde wel bewegen. Maar ze had er de kracht niet meer voor. Het was hard genoeg om adem te blijven halen. Ze kon de menigte horen murmelen ze kon ze horen fluisteren. Maar waarom hielp niemand? Waarom bleven ze staan? Waarom durfden ze niet te bewegen? Daarom hield ze niet van veel mensen, de meesten dachten alleen nog maar aan zich zelf. Dat was de reden dat ze geen kleuren meer konden zien. Ze waren vergeten hoe het moest. Hoe het ging, hoe het echte leven hoorde te zien. Ze waren gevangen genomen door angst, angst voor het leven. Angst door de koning gecreëerd.
’You better let her go,’ Haar ogen schoten open. Haar blik half wazig. Maar toch kon ze één jongen zien uit de menigte. ’Sir.’ Een kleine glimlach speelde om haar lippen. Blij dat iemand durfde op te komen. Blij dat iemand haar probeerde te helpen. De man draaide zijn hoofd woedend om naar de jongen. Nu geconcentreerd op hem en niet meer op haar verzachte zijn grip en kon ze weer normaal beginnen te ademen. “What did you say brat!” Schreeuwde de man en de menigte begon meer en meer te murmelen. Ze keek naar de jongen, hij moest ongeveer haar leeftijd misschien een paar jaar ouder. Hij had zwart, blauw haar en blauwe ogen waarin ze zou kunnen verdrinken. Maar hoe mooi ze de kleur ook vond er zat een pijnlijke toets aan. ’Nicely and quick please.’ Haar ogen werden groter toen ze opeens omsingeld waren door zwaarden. Dreigend gericht op de man die nu gromde van woede. ‘He’s a Magician!’ De menigte was helemaal stil geworden. ’And if you don’t, I’m forced to take you into custody, where the king will decide what will happen to you.’ Even was ze geschokt door zijn woorden en de man die haar tot nu toe vast had gehad zette haar rustig en voorzichtig neer en liet haar los. Haar handen gingen naar haar keel, blij dat de grip weg was gevallen. Rende ze naar de jongen en ging achter hem staan. Bang voor wat de man zou doen. Ook al wist ze nu zeker dat de jongen voor de Akinori werkte. Ze was liever dicht bij hem dan bij de man die haar net had willen vermoorden.
Haar rode ogen keken op naar de jongen en ze glimlachte zacht maar richtte haar blik weer naar de man toen die woedend begon te schreeuwen. “Hey! That girl destroyed my vases! She needs to pay for them! But she doesn’t have money! So she needs to pay on another way!” Ze keek verontschuldigend naar de man en toen naar the jongen. ” I-It was a accident I- I didn’t do it on purpose!” Ze schudde haar hoofd. ”I didn’t mean it… and I said I was sorry!” De man gromde weer. Waardoor ze nog een stapje dichter bij de jongen ging staan. bang dat de man haar weer ging aanvallen. Nu kon ze haar krachten zeker niet gebruiken. Niet wetend wat de jongen zou doen. Hoe dan ook nu was ze blij dat hij er was. Nu was ze blij dat hij haar hielp en het kon haar niet schelen bij wie hij hoorde. Maar de vraag was, wat zou de jongen doen als hij te weten kwam dat zij zelf ook een magiër was? Zou ze dan nog veilig zijn? Of zou ze naar de koning worden gebracht en worden veroordeeld tot een verrader?

Onderwerp: Re: Only the strongest survive [&Suzuki] ma aug 24, 2015 12:50 pm

Ze staarde de jongen aan. Even vergat ze de man. De zwaarden… Gevaarlijke zwaarden een magiër.. In de stad. Zo open. Hij moest wel van de Akinori zijn. Ze slikte even voor haar ogen terug naar de man gingen. Ze was gered door de jongen. Maar aan de andere kant kon ze in meer gevaar zijn bij de jongen dan bij de man. Langzaam keek ze naar beneden. Starend naar de stenen. Ze sloot haar ogen even. Neen als ze gewoon deed zou er niets geburen. Ze zou weg kunnen komen zonder dat iemand zou weten dat ze ook een magiër was. Neen gewoon een meisje die… Wel in de problemen was gekomen. Zwak.. Zwak en verlegen. Toch. Toch stond ze zo dicht bij de jongen dat ze de warmte van zijn lichaam kon voelen. Misschien moest ze een stap naar achteren doen. Meer ruimte tussen hun creëren. Maar misschien zou dat argwaan creëren bij de jongen. Ze ademde langzaam. Haar hand naar haar nek glijdend. Ja het was gekneusd en haar huid was rood dar waar de man zijn hand had geknepen. Het zou langzaam aan blauw worden… Dan na een paar dagen weer verdwijnen alsof er niets gebeurd was. Toch. Waarom voelde ze zich veilig bij de jongen? Gewoon omdat hij haar geholpen had? Misschien. Misschien was het iets anders. Ze wist het niet. Maar momenteel was het ook niet het beste om haar gedachten daar op te richten. De man was nog altijd woedend. Ook al was hij omringd door zwaarden. Zwaarden die zo zijn keel door konden snijden. Hij was nog steeds zo zeker dat hij niets mis had gedaan. Dat hij veilig was. Well ergens had hij gelijk… zij was het die de vazen had omgestoten. Zij ze er voor moeten betalen. Alleen kon ze dat niet… "And in what other way does she have to pay, huh?" Zijn stem was krachtig. Bijna alsof zijn stem een waarschuwing was. Een waarschuwing voor wat hij allemaal kon doen. Ze slikte weer even. Maar haar ogen bleven op de man staan. Eerst dat probleem oplossen dan het andere. Maar ze kon niets anders dan dankbaar zijn. Dankbaar tegen de jongen. Want.. Hij had haar leven wel gered. "Pay with her life? For a couple of vases? A bit too dramatically don't you think?" De man gromde weer. Het was duidelijk dat de man het niet eens was met zijn woorden. Maar in de ogen van de man. Kon je duidelijk ook de angst zien. Angst voor wat er kon gebeuren. Toch verdwenen er een paar zwaarden. "I understand completely that that is your income, but she apologized." De laatste zwaarden verdwenen en de man staarde de jongen nu gewoon aan. Ze was niet eens zeker of de man wel naar de jongen zijn woorden aan het luisteren was. Of gewoon een plan in zijn hoofd aan het uitwerken was. ’It wasn’t on purpose. But I’ll pay you for your vases. If you want to accept that of course.’ De man gromde en dan zwaaide met zijn arm alsof hij iets weg wierp. Hij leek na te denken op wat hij nu wel of niet moest doen. 'Just get out of my sight.' De man vernauwde zijn ogen naar haar voor hij zich omdraaide en verdween binnen in zijn winkel. Wat waarschijnlijk ook zijn huis was. Ergens was ze verwonderd dat de man zomaar… zomaar terug ging. Niets meer? Hij zou het er zo bij laten? Was de man echt zo bang van de jongen. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en werd uit haar gedachten gebracht door de stem van de jongen.
"Everything alright?" Haar rode ogen gleden naar de jongen. 'Eh?' Ze was zo diep verzonken geweest in haar gedachten dat ze bijna was vergeten wat er allemaal gebeurt was en wat de jongen was. Ze knikte langzaam. Haar hand weer glijdend naar haar keel. Het deed pijn. Maar ze zou het overleven. "Ah.. Yes.. I will be fine." Ze glimlachte zachtjes en keek in zijn ogen. Neen hij mocht dan van de Akinori zijn. Hij had haar geholpen en gered. Dus was ze dankbaar. "Thank you for saving me." Ze besefte ineens hoe dicht ze bij hem stond en schrok er even van. Voor ze en stap naar achteren deed en haar hoofd een beetje boog. "Ah I'm sorry!" Ze staarde naar de grond. "I didn't mean to caus trouble…" Natuurlijk niet. Maar het was wel gebeurt en nu… Wat zou ze nu doen. Ze keek weer naar hem op. "Are you really from the Akinori?" Ze wilde gewoon zekerheid hebben.

» Longing for that feeling ~Suzuki~