Hello horse

Een drukke dag was weer voorbij gestreken. Voor Ezio was het een dag geweest van voorbereiding en training. Sinds het bezoek van de Akinori had hij geen moment stil gezeten, geen moment rust gehad. Zijn leven was gevuld met stres en druk. Hij kon niet lang meer wachten. Zijn plan kon elk moment bekend worden gemaakt en dan was het gebeurd. Morgenavond, dan zou Ezio vertrekken. Hij reed liever ’s nachts dan overdag, al was het in het donker vele malen gevaarlijker dan normaal. Maar ook rustiger en had hij vrijwel overal een vrije doorgang, zolang hij zijn aandacht erbij hield. Terwijl hij de enorme trap afliep, bond hij zijn bruine haren bij elkaar en wikkelde er een lintje omheen zodat het in een staart bleef zitten. Verder droeg hij een simpele broek, laarzen en een te grote blouse dat ooit eens van zijn vader was geweest. Hoewel hij en zijn padre altijd veel op elkaar leken, was de oudere man altijd langer geweest. Ezio liep richting de grote eiken deur en opende die. De paarden moesten gevoerd worden en hij wou al graag enkele dingen klaar zetten zodat hij morgen snel weg kon. Nadeel was enkel dat de stallen wat van het kasteel afstonden. Rustig volgde hij het vaste pad richting de paarden.
Hij duwde de deuren open en keek om ste beurten naar de drie paarden. Eén voor hem. Eén voor madre en één voor Claudia. Niet dat ze vaak reden. Ze liepen liever zelf dan dat ze zich lieten dragen door een dier. Het was te statig, het viel teveel op. Echter zou hij nu wel te paard richting Magnolia City rijden. Ezio liep naar een kleine ruimte, naast de stallen. Daar waar alle zadels en hoofdstellen hingen van de beesten. Hij pakte die, die bij zijn paard hoorden. Een simpel zwart zadel en een sierlijk Hongaars hoofdstel. Met de voorwerpen liep hij naar de wand van een stal. Ze waren niet hoog, ze kwamen allemaal tot borsthoogte van de paarden. Zolang ze maar op hun plaats bleven staan was het goed. Hij hing het er overheen en keek met een kalme blik naar zijn paard. Het was hier zo rustig… Ezio’s ogen vielen dicht terwijl hij bleef luisteren naar de geluiden in de stal. De paarden. Een aantal zwaluwen. Ademhaling. Wacht, ademhaling? Direct vlogen zijn oogleden open. Er was hier nog iemand. Zijn ogen scanden de ruimte, en voorzichtig bewoog hij zich voort. Het zachte geluid bracht hem naar de strobalen. Erachter… Hij bukte, wurmde zich ertussen en zag in de smalle ruimte een meisje liggen. Ze zag er gehavend uit. Haast een zwerver. In zijn ogen verscheen medelijden en voorzichtig legde hij een hand op haar knie. ’Hee..’ Zachtjes kneep hij, voordat hij z’n hand weer terugtrok. ’Word eens wakker..’ Ezio waagde het niet dichterbij te komen. Wellicht dat ze dat helemaal niet fijn vond. ’Maak je geen zorgen, ik doe je niks.’

Bella hoorde in haar dromen hoe iemand schreeuwde, eerst klonk het dof en niet ze kon het nergens plaatsen, maar het leek als of er een geluid knop opzat want het werd steeds luider en luider. De gil kwam haar akelig bekend voor. Het was haar moeder die gilde, maar nu het luider was hoorde ze de woorden die ze gilde beter. Ze hoorde hoe haar moeder gilde dat ze weg moest wezen. Het was als of het gister was gebeurd dat haar moeder haar probeerde te beschermen met al haar kracht en terwijl Bella de kans kreeg om weg te rennen. Maar in haar droom struikelde ze en viel op de grond. De moordenaars kwamen dichterbij met hun hooivorken in aanslag en ze voelde hoe er een haar knie door boorde. Met een kleine gil werd ze wakker en keek geschrokken naar de grote man voor haar. Instinctief probeerde Bella naar achter te kruipen wat niet ging omdat ze al in een hoekje zat. Ze keek de man aan met grote gele ogen aan die vol met angst stonden. Wat ging hij nu met haar doen? Ze kon van geluk spreken als hij haar gewoon weer naar buiten schopte, maar wat als hij haar zou brengen naar de eigenaar van de stal? Naar diegene die in het kasteel woont? ’Maak je geen zorgen, ik doe je niks.’ Hoorde ze de man zeggen. Bella moest even nadenken over wat hij nou precies zei, maar zelfs toen ze het begreep kon ze zich niet eens ontspannen. Zonder het door te hebben begon ze in het Italiaans te verontschuldigen: ‘Io sono spiacente Signore*1’ Met nog steeds haar grote ogen naar hem gericht ging ze verder met een zachte piepende stem van angst: ‘Me ne vado, e non si dovrà mai più vedere in me!*2’ Met haar handen beschermde ze haar hoofd voor het geval dat en haar ogen zochten naar een manier om hier vandaan te vluchten, maar ze zat klem tussen de stro balen. Diep in haar hart hoopte Bella dat deze man medelijden met haar kreeg en ze weg mocht zonder dat hij iemand waarschuwde, en zo lang haar kracht uit het niets zich niet liet zien, zou hij niet weten dat ze een magiër was. Bella wachtte gespannen af op wat er ging komen.
 
*¹Het spijt me meneer

*² Ik ga zo weg, en u ziet mij nooit meer!

Ezio bewoog niet op het moment dat de kleine meid eindelijk wakker werd, maar meteen achteruit schoof -al werkte dat niet bepaald-. Hij kon niet verder naar achteren zonder haar de weg naar buiten te blokkeren. Want dat was alles wat hij niet wou. Een kind van haar leeftijd hoorde er niet zo uit te zien en al helemaal niet te slapen tussen het stro. Zijn ellebogen steunden op zijn knieën terwijl zijn bruine ogen meelevend, en toch vriendelijk, naar haar keken. Ze moest geen vreemde gedachtes krijgen, of dat hij haar wat zou aandoen. Als ze ouder was geweest en een Akinori, dan ja, dan had Ezio heel anders gereageerd. Nu was dat niet het geval. Daar was hij van overtuigd. ‘Io sono spiacente Signore*' Een lichte frons verscheen tussen zijn wenkbrauwen. Ze sprak Italiaans. Ze was Italiaans. De wil om dit kind mee naar het kasteel te nemen werd enkel groter. Ze was toe aan een bad, schone kleren en een warm bed. Tenslotte zou zijn madre het prettig vinden jong bloed te zien. Lang had de Auditore familie vast gezeten zonder zich te showen aan de buitenwereld. Zo langzamerhand kwam daar verandering in. ‘Me ne vado, e non si dovrà mai più vedere in me!' Met een hand streek hij door een donkere loshangende lok van z'n haren terwijl hij één knie op de grond liet zakken zodat hij wat beter zat. 'Nessuno ti capisce qui se parlate Italiano,' reageerde zacht, maar vloeiend Italiaans. Het voelde goed de taal te spreken. Een vleugje thuis. Als dit gezeur over was in Magnolia, de missie volbracht was en hij nog steeds leefde, dan zou hij terugkeren. Wellicht een onmogelijke droom. Nooit dat hij Magnolia zou overleven. 'Il mio nome è Ezio Auditore Da Firenze, signore del castello.' Zelfs al zittend maakte Ezio een kleine buiging, vervolgens stak hij zijn hand naar haar uit. 'Venire,' ging hij verder. 'Poi si arriva a mangiare.'




- 'Niemand verstaat je hier als je Italiaans praat
- Mijn naam is *blablah*, heer van het kasteel
- Kom mee, dan krijg je wat te eten

Bella haalde diep en beverig adem terwijl ze naar de grote enge man keek. Hopelijk had hij een hart en zou hij haar laten gaan. Met grote angstige ogen keek Bella naar hem en slikte. Nu ze de woorden had gezegd drong het pas tot haar door dat ze in het Italiaans sprak. Ze schaamde zich zo erg, ze hoopte zo dat hij niet nog meer een drang kreeg om haar naar de eigenaar te sleuren en haar daar aan te geven. 'Nessuno ti capisce qui se parlate Italiano,' het duurde een seconde voor bella door kreeg, het Italiaans klonk prachtig in haar oren, en ze kon horen dat hij het duidelijk wel goed beheerste. Bella slikte ene paar tranen in en keek naar de man die nu iets minder eng was. 'Il mio nome è Ezio Auditore Da Firenze, signore del castello.' Haar ogen werden nog groter en hoewel hij zat zag ze hoe hij ene soort van buiging maakte. Bella knikte met haar hoofd, omdat haar moeder het haar zo leerde. Het was aan de ene kant een eer om iemand van zo een rang te ontmoeten, maar aan de andere kant beangstigend, wat nou als hij haar zou verraden aan de stads wachters? Al zei iets in haar hart dat dat niet zou gebeuren. 'Venire,' ging hij verder. 'Poi si arriva a mangiare.' Bella zag zijn hand en zijn woorden klonken zo mooi. Maar kon ze hem vertrouwen? Met haar grote ogen keek ze naar de hand en voor ze een beslissing kon nemen, maakte haar buik grommende geluidjes. Meteen werden haar wangen zo rood als tomaten en trillend legde Bella haar kleine hand op die van hem. Met een zachte stem zei ze: ‘’ Ma assicura che però mi senti’’ Met moeite kwam Bella omhoog en ze voelde zich nog steeds niet op haar gemak, ze wist niet wat er ging komen. Het jonge meisje likte haar gebarsten lippen en zei toen weer op ene zachte toon: ‘mijn naam is Bella Donna.’ Het klonk zacht maar niet zo zacht dat de grote enge man haar niet kon verstaan. Als hij echt uit Italië kwam zou hij heel, maar dan ook héél misschien haar achter naam wel kennen. In de tijden toen er nog geen jacht op hun werd gemaakt in Italië, was het kruiden winkel met elixers best wel beroemd, vooral in Venetië. 

*maar u verstaat mij wel