Get drunk. You only live one‘s!

De eerste zonnen stralen die de dag grijs kleurde door de volle regenwolken, leken twee paar ogen niets uit te maken. Gisteren had hij nog een grote slag geslagen en een flinke buit bij de bank weten te maken. Muba lag te slapen op zijn schoot terwijl Night stapvoets over een smalle bergpas reed. Met twee zadeltassen vol goud geld reed Iro eerst terug naar zijn huisje diep verborgen in het bos. Mensen kwamen niet graag in de bossen vanwege struikrovers, maar voor Iro zelf hadden de gewone burgers niets te vrezen. Maar die rijke stinkers... Tja die konden wel een mes op hun keel verwachten als hij ze tegen kwam. Night glibberde het pad een heel eind naar beneden vanwege de modderige weg, maar zowel Night als Iro behielden hun balans. Ze reden van het pad af zodra de weg weer vlak liep. Iro bemerkte dat ze niet gevolgd werden anders sloeg Night meteen alarm. De winter stond weer voor de deur en zo ook de belastingen voor het hele land. Zelf had hij nog nooit een cent gegeven aan die onzin, maar Iro behield nooit alles zelf. 1 tiende deel begroef hij in een met ijzeren beslagen kist naast zijn huisje dat ook niet erg groot was. Wel zocht hij altijd de mooiste stukken uit of juwelen die klein genoeg waren om zo door te kunnen verkopen of als betaling te kunnen uitgeven. Iro wekte Muba met een zachte streling achter haar oortje. Het aapje werd meteen wakker en geeuwde geluidloos, rekte zich uit en klom op zijn rechterschouder. Night brieste zachtjes toen ze weer thuis waren. Iro gleed uit het zadel en opende de zadeltassen en trok aan elke kant er een volle zak met munten uit en nog twee zakjes met kleine edelsteentjes. Niet te duur zoals robijnen, smaragden of diamanten, maar de meer bekendere die toch nog genoeg geld opleverde. Deze meer betaalbare edelstenen zoals roze kwarts en amethist of rode jaspis waren minder verdacht bij de mensen. Iro zetten de zakken eerst neer en groef de kist tot de deksel op om vervolgens zijn deel van de buit erin te zetten bij de rest die de jonge dief al eerder had buit gemaakt. De rest zou hij verdelen onder de minder bedeelde zoals boeren of arme kooplui waar bijna niemand wat bij kocht of ze konden door ziekte de stad of dorpen niet bereiken. Goed Iro was een dief en schurk in het dagelijkse leven voor rijke mensen, maar met het hart op de juiste plek en deelde zijn buit met arme mensjes. Een soort Robin Hood, maar zo wilde hij niet genoemd worden al vond Iro de vergelijking wel leuk. Night was ondertussen gaan grazen, maar ze wist wat nu komen ging en dat vond ze geheel niet erg zolang het maar droog bleef. Na een snelle inspectie van zijn voedsel voorraad na de kist weer goed bedolven te hebben steeg de jongen weer op. Muba kierde van plezier en in een sukkeldrafje reden ze tussen de bomen door richting Magnolia City. Daar kwam Iro eigenlijk weinig, maar ook daar woonde arme of zieke mensen die wat extra steun goed konden gebruiken.

De rit zelf was niet lang, want het bos waar Iro in woonde lag tussen twee steden in voor zover hem dat bekend was. Maar Iro maakte zich daar weinig zorgen over. Onderweg kwamen ze nog door een paar dorpen waar Iro wat kinderen aan sprak of ze wat wilde verdienen. Alle kinderen van 7 tot ouder kwamen snel naar hem toe. Ze kenden Iro allemaal en waren maar wat blij wanneer de jonge dief een bezoekje kwam brengen. Ze begeleiden hem richting de markt en daar kosten ze eerst een nieuwe kar voor de vader van Sebas rond 11 jaar. De oude was stuk en een nieuwe konden ze zich niet veroorloven. Daarna toen Night er voor gespannen werd kwamen de kooplui een voor een langs en lieten de kinderen de waren volladen met Meel, Graan, Mais in zakken en andere groente. Als laatste kwam de kleermaker en bracht warme wollen kleding en dekens die ze op de kar laden. Iro rekende het bedrag steeds netjes met de handelaren af voor ze langs de boerderijen op kuierden. De kinderen kregen ieder nog vijf gouden munten wanneer ze thuis afgezet werden. Ook bij hen liet Iro bij elke boeren gezin  1 zak meel graan en mais achter net al een portie groente en warme dekens zoveel als er mensen in het huis woonde net als warme kleding. Moeder de vrouw kon het voor de jongelingen wel verstellen mocht het te groot of te klein zijn. Als laatste liet Iro  de  wagen achter bij Sebas zijn ouderlijk huis. Night brieste opgelaten en was blij dat ze weer wagenloos was. Iro schudden nog even de hand van Sebas zijn vader voor hij opstapte en verder richting Magnolia city reed. Hij had wel zin in een lekker koud bier. De zon had zijn hoogte punt al bereik toen ze bij het laatste dorpje weg gereden waren. De zadeltassen waren bijna leeg op een kleine buideltje met geld na. Dat ging hij uitgeven om eens lekker dronken te worden in de kroeg. Night vond het maar niets al stond ze dan wel in een lekkere warme stal. De poorten werden zwaar bewaakt al was het nog een wens om hier eens te gaan stelen. Daar stonden ze dan hoog op een heuvel met Magnolia city  aan hun hoeven... Euh... voeten!  

Iro tikte met zij hielen tegen de flanken van zijn merrie en Night stapte over het pad richting de stad. Toen hij eenmaal door de poorten heen gereden was zocht Iro naar het uithangbord met het witte paard. Daar wilde hij heen, want daar schonken ze het beste bier!!!


(open)

Een donker gedaante zat zwijgzaam, onbewogen, aan een lege ronde tafel dat ergens in een hoekje gedrukt stond. Hoewel de dagen warm waren geweest, droeg hij nu een lange zwarte mantel die de rest van zijn kleding deed verbergen. Ook de kap had hij over zijn hoofd getrokken, waaronder hij twee mannen in de gaten hield. Twee bewakers van het paleis. Schijnbaar hadden ze een avond vrij. Ongeremd sloegen ze de ene beker met alcohol achterover na de andere, terwijl ze zich vergrepen aan de vrouwelijke serveersters. Ezio had ze eerder gezien, bij één van zijn eerste "controle's". Vandaar dat hij er nu ook zat. Maar toch twijfelde de man of hij hier wel goed aan deed. Aan zijn hele actie trouwens. Aan het niet vertrouwen van Altair. Aan het feit dat hij daadwerkelijk solo verder ging. Altair kon zo'n goede hulp zijn geweest. Die man kende het paleis van binnenuit. Kende de koning. De bewakers. Het had een stuk gemakkelijker kunnen zijn. Voor het eerst raakte Ezio de beker voor hem aan. Vouwde hij zijn vingers er omheen. De Italiaan droeg een stukje trots met zich mee. Mocht hij sterven bij zijn missie, en dat zou gebeuren, dan had hij dat zelf in de hand gehad. Als er iemand anders bij was geweest, kon dat niet zo zijn. Ezio beet zachtjes op zijn onderlip, waarna hij een slok drinken nam. Water. Geen alcohol tijdens het werken. Op deze manier bleef hij scherp, vergeleken met al het andere volk.

Een zachte zucht ontsnapte aan zijn lippen. Hij moest hier weg. Hij wou hier weg. Het plan om de bewakers te ondervragen veegde hij van de baan. Geen hulp, daar bleef het bij. Soepeltjes schoof Ezio de stoel naar achteren en stond op. De beker hield hij in z'n hand, waarmee hij naar de bar liep. Haast zwevend liep hij. De houten vloer onder hem kraakte niet. Eenmaal daar, zette hij de half volle beker op de bar neer en legde daar twee muntstukken naast. Tijdens die actie werd slechts een klein deel van zijn nieuwe harnasdelen zichtbaar. Gemaakt door een Italiaanse smid. Ezio had het laten importeren en om eerlijk te zijn, hij was er best trots op. 'Steek de rest maar zelf in je zak,' reageerde hij, nog voor de barman kon zeggen dat het teveel was. Vervolgens draaide hij zich om, om zich een weg te banend door de menigte. Een weg naar buiten.

Hier was hij maar weinig geweest, maar de mensen waren zo gul hier als het om goede kwaliteit ging. Maar dat zou hij later wel doen. Niet nu en al helemaal niet zonder vermomming. De merrie pakeerde zichzelf wel zodra Iro uit het zadel gleed en hij het dier op haar hals klopte. Ze deed het goed en hij was heel te vrede met haar. Muba zat op zijn schouders en bleef rustig zitten. Wel had ze zichzelf goed vast in de mantel die haar meester droeg. Iro stapte het trapje op en maakte de deur los. Muba zag het gebeuren en sprong weg. Iro voelde hoe ze zich afzetten en zag nog net hoe het aapje over een paar hoofden heen klauwterde voor ze op een goed gekoze dakspant klom en zich omdraaide. In die tussen tijd was Iro tegen iemand opgebotst. Het moest wel een kleerkast zijn, maar veel van de persoon had hij niet gezien. Door de kracht van de botsting landen Iro op zijn zitvlak. Maar net iets verkeerd. Au! 'Hey! Kun je niet even uit kijken?! Ik kwam net binnen!' riep hij luid en wreef half zittend over zijn zitvlak. Tegen wie hij op gebotst was, was hem een zorg, maar of de ander hem niet nog een dreun na zou geven was nog maar de vraag natuurlijk. Iro mocht zich dan soms als een maloot gedragen, toch doden hij nooit iemand tenzij er een goede redem voor was.

(sorry kort) xp

Al die tijd had Ezio met geen enkele ziel ongewenst contact gehad. Enkel met één serveerster, en dan zojuist de barman. Hij kon er niet precies een vinger op leggen van hóe het kon. Of hij viel gewoon totaal niet op, of ze konden merken aan zijn energie dat ze hem simpel weg met rust moesten laten. Het had er in ieder geval ervoor gezorgd dat hij ongeschonden door de drukte kwam. De opluchting dat hij dan ook de deur open deed, was groot. Echter kwam daar het probleem. Iemand knalde tegen 'm op. Ofwel, ze knalden tegelijk tegen elkaar aan. De jongen belandde op diens achterwerk, Ezio zette slechts een stap of twee achteruit. Een aanvaring die de Italiaan het liefst had gemeden. De hele tijd ging het goed, waarom nou weer niet? 'Hey! Kun je niet even uit kijken?! Ik kwam net binnen!' Bij het horen hiervan trok hij een wenkbrauw op, al was dat voor de jongen niet te zien. Een moment geleden wou hij de ander nog helpen overeind te trekken, nu kon hij daarnaar schudden. Hij was immers niet de enigste schuldige partij. 'En nu ben je weer buiten,' reageerde Ezio met een monotoon stemgeluid, daarbij z'n accent niet kunnend verbergen. Als geen ander begreep de man dat een val pijn kon doen. Vaak genoeg was hij daarmee op de koffie gekomen. Echter was een felle reactie daardoor niet nodig geweest. Maar goed, de jongen die was gevallen leek nog jong. Jongeren hadden nog veel te leren. Nu wilde hij niet zeggen dat hij zo super wijs was. Naast zijn moeder was er echter nog één persoon die wijzer dan hemzelf kon wezen. Degene die hem gevraagd had hem in vertrouwen te nemen. En Ezio had geweigerd. 'Zit de grond lekker of heb je hulp nodig overeind te komen?' Vervolgde hij. Onbewogen stond de assassin in de deuropening, waarvan diens mantel lichtjes met de wind mee bewoog. Niet eerder dan het antwoord zou hij mogelijk een hand uitsteken om de jongen overeind te trekken. Ezio kon behulpzaam wezen, maar alleen als de ander daarvoor openstond, of ernaar verlangde. Eerder kwam hij niet in actie. Grotendeels ook omdat hij wantrouwend was. Iedereen kon een vijand wezen. Een verkeerde de hand toereiken en je was je leven kwijt. Ezio wist dat hij z'n leven binnenkort kwijt zou raken, echter niet hier. Niet op straat. Intussen keek hij neer op de jongen. De tweedelige litteken over zijn lippen lagen kaarsrecht aan elkaar, aantonend dat de Italiaan geen emotie op diens gelaat droeg.

Ja, ja hij was wel vaker gevallen. Ook van kleine trapjes, maar nooit echt onverwachts. En al helemaal niet wanneer je, je op een lekkere pot bier had verheugd. Iro knalde tegen een boom van een vent op en toen hij op gekeken had zag de jongen zelf ook hoe groot die vent eigenlijk wel niet was. Mensen konden hem gek noemen een mafkees, maar een bangerik echter niet. De woorden van de man deden hem weinig, maar een zekere erkenning gaf hij er ook niet aan. Ja dat klopte dat hij nu buiten op de grond zat, maar het zou een blauwe plek worden. Eentje die bij een vlucht dus erg tegen zou gaan werken in het zadel. Iro bleef nog even wrijven tot de boomkerel vroeg of de grond lekker zat. 'Een kussen zou lekkerder zitten.' grapte hij en hield op met wrijven. 'Maar als je zo vrij zou willen zijn zou een beetje hulp niet gek zijn.' een klein vrolijk lachje volgde zijn woorden en Iro stak zijn hand naar de man uit. Goed hij vertrouwde niet snel iemand, maar dat hoefde de ander ook niet te weten. Night had de stem van haar baas gehoord en kwam al snel even de hoek om, om een kijkje te nemen. Ze kon hem ook nooit eens alleen laten he? Maar ze bemoeide zich er niet mee en bleef gewoon staan kijken.

Ezio keek toe hoe de jongen maar over diens achterwerk bleef wrijven. Wat dacht hij nou? Dat de pijn daardoor ging minderen? Het waren harde gedachtes, die de Italiaan dan ook snel in gedachten deed wegwuiven. Ze waren immers mens. Zo'n reactie was menselijk. Wegwrijven van de pijn was menselijk. Leek hij dan te vergeten dat niet iedereen meer magie bezat? Dat niet iedereen meer gelijk was. De verschillen waren enorm geworden. Tussen rijk en arm. Tussen de leider en de onderdanen, die nu meer leken op slaven. Voor een enige tijd richtte de man zijn blik op wat anders. Op een kaarsje dat voor een raam stond te branden, aan de andere kant van de straat. Momenteel voelde Ezio zich geen mens meer, noch een magiër. Eerder een machine, die enkel gefocust was op één ding en net zo lang door ging tot het behaald was. Een persoonlijk leven bezat hij niet langer meer. Een leven sowieso al niet. Zijn leven eindigde in een race tegen de klok. Een klok die hij zelf gecreëerd had. Het was niet nodig geweest. Niemand had hem ertoe gedwongen dit pad te bewandelen. Dat had hij zelf gedaan. Ezio schrok op uit zijn gedachtes nadat de jongen met een grap kwam aanzetten. Erom lachen kon hij niet. Niet omdat het niet grappig was. Gewoon, hij had zijn emoties min of meer uitgezet. Toch vroeg de jongen om een helpende hand. Dat wat de assassin verraste. Iemand vroeg om hulp. 'Goed dan,' sprak Ezio, wat aan de zachte kant. Hij nam de hand van de jongen vast en trok het arme ziel overeind. Echter liet hij het daar nog niet bij. Tijdens de omhooghijzing stapte Ezio naar voren, en duwde de jongen doormiddel van zijn andere arm op zijn oude plaats. Nu stond hij buiten, de jongen in de deuropening. Vrijwel meteen liet hij de ander z'n hand los en stapte achteruit het trappetje af. 'Zo. Nu sta je binnen en ik buiten. Geniet van de drank.' Er was geen tijd om gezellig te kletsen. Of welja, hij gunde zichzelf geen tijd. Wilde het ook niet. Er waren belangrijke dingen te doen. 'Genoeg kussens binnen trouwens.' Na die woorden keerde Ezio zich om, klaar te verdwijnen in de nacht.

De kleerkast leek even in gedachten verzonken te zijn, maar dat was iedereen wel eens. Ze moesten eens met een oplossing komen om de koning ten val te brengen. als dat gejaag op Magiërs dat was toch niet nodig? Iro voelde soms wel een beetje jaloezie omdat zijn broer de gaven van hun moeder wel had georven, maar hijzelf had nooit wat gevoeld... Ja hoe mensen tikte voor hij hen sprak, maar vandaag leek hij een beetje uit zijn doen te zijn, maar dat had Iro zelf niet eens gemerkt. De laatste tijd had hij daar wel vaker last van. De man kon kennelijk niet om zijn grapje lachen en leek niet echt interesse te tonen in wat dan ook... Hm, misschien kon hij hem wel een drankje aan bieden? Daarvoor had hij toch geld genoeg op zak. Toen de man zijn hand pakte voelde Iro een sterke hand en de handeling was niet van een gewone kleerkast nog die van de soldaten met wie hij wel eens te maken had gehad. Iro voelde daardoor dat deze man heel, heel erg gevaarlijk kon worden op momenten dat de situatie er om vragen zou. De woorden van de man deden hem grijnzen. Het klopte wat de man zei en toen Iro zich omdraaide wilde hij eerst de ander tegen houden door een hand op diens schouder te leggen, maar de herinnering die nog vers in zijn geheugen lag hoe de man hem in die korte tijd omgedraaid had deed hem zijn hand tegen de deurpost zetten. 'Kan ik je anders niet een drankje aanbieden als verontschuldiging van mijn kant?' vroeg hij en wachten af. Night brieste luid voor ze zich weer terug trok. Muba zag dat Iro weer stond en sprong van dakspant naar dakspant tot ze zich op zijn schouder liet vallen. Ook zij voelde dat de man waar Iro mee sprak linke soep kon zijn, maar zolang je geen problemen met die gast had zou het vast niet erg zijn hem te vriend te hebben.

XD Sorry nogal suf. XD

De vrijheid weer tegemoet, daar keek Ezio naar uit. Dat niet alleen. Zich ontdoen van deze warme mantel was ook behoorlijk aanlokkelijk. Maar zolang hij nog zo erg onder de mensen was, waagde hij zich daar niet aan. Geen idee waarom. Wellicht dat hij het prettiger vond dat mensen hem simpelweg niet herkenden. Niet te vergeten, Ezio had enkele jaren in "isolatie" in het kasteel gezeten. Contact met de buitenwereld was ernstig beperkt geweest. Voor een doel. Nu kon hij onherkenbaar opereren, zonder dat iemand hem daarop aansprak. Ja, Altair misschien. Zou zijn pad met die van de man nog eens kruizen? En hoe zou de sfeer daarop zijn? Zorgen voor later. Een stem hield hem staande. De jongen. Ezio had zo'n vaag vermoeden wat voor vragen er mogelijk gesteld konden worden. De selectie daarin was niet zo super groot. Het zouden menselijke vragen worden. Vragen waar men als eerste op konden komen. Intussen viel zijn blik op een paard, dat eens brieste en toen verdween. Vervolgens keerde hij zich een kwartslag om. Een drankje? Hij wou weigeren. Maar als het als verontschuldiging bedoelt werd, dan vond hij dat behoorlijk onbeschoft. Enkele hield hij zich stil, tot hij antwoordde: 'Verontschuldiging waarvoor.' Het klonk meer als een opmerking, dan een echt gestelde vraag. Zojuist letten ze allebei niet op, zou dat dan betekenen dat hij ook een drankje voor de ander moest halen? 'Tenslotte kom ik er net vandaan. Niet mijn meest favoriete plek, maar dat geldt voor iedereen anders.' Natuurlijk had hij graag met de ander een drankje gedaan, als de omstandigheden anders waren geweest. Als hij in een andere positie had gezeten. Als hij niet zo wantrouwde. 'Toch hartelijk dank voor het aanbod.' Een kleine opprijsstelling klonk in z'n stem. Heel zacht hoorbaar. 'Je bent nu niet beledigd toch, of wel?'

De man leek er even over na te denken, maar sloeg toen toch maar zijn aanbod af. Wegens dat hij net op de kroeg kwam en het hier niet zijn plekje was wat hem kennelijk beviel. Even vertrok zijn gezicht wat maar deels zichtbaar was onder het masker wat Iro tot over zijn neus getrokken hield. Misschien daarom wel niet? Maar zolang hij buiten was deed de jonge dief hem liever niet af. ' We kunnen ook iets anders doen. Deze man was gevaarlijk maar interesant. Iro wilde best langer om die kleerkast willen hangen. Maar of de ander dat op prijs stelde? Hij grijnsde kort voor hij zich half omdraaide. [b]'Konrad breng me een vaatje bier?' riep hij over de hoofden van de menigte heen. De herbergier keek op en stak zijn hand op. Hij had best veel te danken aan Iro. Als de man in nood was stuurde deze altijd zijn dochter om raad te vragen of voor andere hulp. Merel kwam al snel daarom aan gewandelt tussen de billentikkende mannen massa door. Ze was het gewend, maar leuk was anders. Toen ze naast hem stond betaalde hij en knipoogde naar haar. Muba kreeg nog een aaitje voor de jonge dame weer weg liep. 'Als jij een betere plek hebt? Ik neem aan dat jij je eigen drinkbeker bij hebt? Aan gezien dat je in je reismantel loopt.' zo snel zoh die gast niet onder zijn aanbod uit komen en Iro bleef al die tijd beleefd.

XD