Death of me

Druk, druk, druk! Na wat schatten te hebben opgegraven en zijn merrie een van zijn vele loze beloften te hebben gedaan was de jonge dief met een flink bedrag onderweg. Beide zadeltassen zaten vol met goud stukken en waardevolle edelstenen. Ja hij was trots op zijn werk en nog trotser was hij dat het goud en de juwelen niet voor nutteloze dingen werden gebruikt. Iro hielp graag de mimder bedeelde, de armen die enkel geld konden ophoesten voor de te hoge belastingem van de koning. Bah! Hij kon er geen goed woord voor over hebben. Daarom stal hij ook van de rijken en verdeelde alles wat hij pikte zo eerlijk mogelijk. Goed Iro hing geen geloof aan, maar ook hij wist dat de kerk mensen hielpen en dus bracht hij er voedsel, stoffen en huizelijke artikelen naar toe. Die zouden dan onder de arme mensen verdeelt worden. Soms had Iro genoeg bij zich om ook gereeds happen mee te nemen. Maar vandaag had hij geen zin om zijn paardje uit te putten. Na een wagen te hebben geleent bij een van de boeren was de jongen richting de markt gereden en riep wat koters van een jaar of tien a twaalf jaar en beloofde ze een ieder vijf goud stukken als ze hem zouden helpen met de benodigde spullen in te laden. Van een van de kinderen was hun moeder vers gebakken broden aan het verkopen die door de bakkerij waar ze werkte vandaan kwamen. De vrouw was verrukt bij het zien van zo veel geld in een kleine handeling, maar Iro begon er vriendelijk bij te lachen en kocht de helft van haar waren. Nadat de wagen vol en goed verdeelt was spoorde hij Night aan om richting de kerk te rijden. Het was best een lange rit, want de markt was helemaal aan de ene kant van het uitgebreiden dorp dat bijna zo groot als een stad was geworden. De kerk lag pal tegenover de markt alleen aan de andere kant van het dorp. De merrie brieste woest toen ze een heuvel op moesten. Op die heuvel stond de kerk waar Iro de spullen af zou leveren. De frater van de kerk kende Iro wel, soms probeerde hij om de jonge dief zijn slechte pad te doen verlaten en te laten biechten, maar Iro was hem steeds weer te slim af. Voor de grote deur die op een grote kier stond stopte hij de merrie. Dat was vreemd? Of de deur stond open of dicht, maar nooit zo half als nu... Hij vertrouwde het niet en maakte eerst de merrie los en stuurde haar weg. Gelukkig luisterde de merrie voor eens een keertje en hij trok zijn dolken en liep richting de half geopende deur. In een kerk had je altijd twee paar deuren dus de ander was dicht en de jonge dief kon dus niet zien wat er binnen gebeurde. Maar er lag een flinke plas bloed! Geschrokken gingen zijn gedachten uit richting de frater en de pastoor. Welke rover stal van de kerk? Goed geld moest je hen nooit geven dat behielden ze zelf. Iro maakte zich klaar en gooide de tweede paar deuren open en bekeen het tafereel heel even snel. Een eens zwangere vrouw lag dood in haar eigen bloed dat kennelijk onder de deuren door gesijpelt was. Er stond een man met een wel heel bekent uniform voor de frater die een heilige vers op aan het zeggen was, maar het leek niet te helpen. Was dat wel een man? Iro zou er snel genoeg achter komen, maar zijn snelle geest zei hem dat ze.hier grote problemen mee zouden krijgen. 'Zins wanneer zijn Fraters en pastoren ook magiers?' zijn toonval was neutraal en rustig. Iro toonde nooit zijn ware gevoelens, maar die vent bezorgde hem vreselijke kippenvel. nog erger dan Altair. Die kerel was al griezelig, maar deze spande de kroon met zijn witte haren en bleke oren van zo ver Iro het kon zien. Wie... nee wat was deze gast???

XD

Bloed die geur hing hier het sterkste. Iro kon wel tegen bloed, maar liever meed hij dat. Het voorspelde weinig goeds en het was altijd beter om een gevecht te stoppen voor deze begon. Iro was geen bangerik, maar hij probeerde altijd een tussen weg te vinden zonder dat iemand gewond raakte of dood ging. Maar er waren natuurlijk ook altijd personen die zich niet tot een tussen weg lieten dwingen al was de dwang nog zo licht. De man of wat het ook was keek over zijn schouder en Iro zag een lijkbleek gezicht met het ergste stel ogen dat hij ooit gezien had... Even moest hij slikken bij diens woorden. Wie zou dat nu kunnen zeggen? Een lichte glimlach verscheen op zijn lippen. 'Ik geloof niet dat de koning zich daar zo over zou verheugen als hij er achter komt dat je Geen magiers dood, of ik moet me vergissen?' heel even keek hij van het wezen weg naar het plafon voor hij zijn blik weer op de ander richten. Iro bekeek de akninori nog eens goed. Hij leek geen wapens bij zich te dragen. Was diens magie dan zo krachtig dat hij zwlfs niet een klein jacht mes met zi h meedroeg? Want bij andere akinori wel eens gezien. Enkel de machtiste magiers droegen dat niet... Toen de vraag gestelt werd wat Iro hier kwam doen moest hij even grijnzen. 'Ik? Ik ben hier voor de Frater ik heb buiten wat spullen staan die voor de armen zijn.' zei hij op dezelfde rustige neutrale toon als altijd.

Iro keek toe hoe de ander zijn nagels uit het hout van de banken trok. Die waren niet van normale grote... Angst stond niet vooraan in zijn woordenboek, maar ergens ver achterin. Maar dat voelde deze jongen maar heel zelden. Angst was nutteloos en het zou je actie's alleen maar bij invloeden tot slechte risultaten. Welke koning? Er was maar 1 koning in dit vervloekte rot land, maar daar ging Iro niet op reageren dat was juist de bedoeling van de ander. Maar hij kon wel iets proberen? Hij was zijn laatste buideltje vergeten aan te vullen met nep goud, maar eentje had hij altijd wel op zak en stak een van zijn dolken terug. 'Als jij zoal praat vind je dit wat ik op de markt vond vast niet erg?' zei hij nog steeds even kalm en gooide het munt stuk de lucht in richting de man die dus iets wilde opbiechten? Hij wilde vast meer doen dan opbiechten alleen!? 'Zo veel zal het vast niet zijn, dus wacht ik wel even hier.' zei hij en leunde tegen de muur. Iro had er geen problemen mee om naar andere te kijken die elkaar wilde vermoorden al had hij wel een grote drang om er tussen te springen en ze uit elkaar te trekken, maar iets diep in hem waarschuwde hem om dat dit keer niet te doen.

Dat dit geen lekkere jongen was had Iro wel al door. Er klopte iets niet aan die gast? Het was vreemd al was hij geen magier toch voelde de jonge dief heel goed aan wie te vertrouwen was of je kon ze tot in zekere maten volgen, maar dan had hij ook een vreemd gevoel zoals bij dit soort types. Iro zag hoe de ogen van de Akinori het muntje volgde en zijn woorden hoorde bij het rinkelen van het geld stuk op het bankje naast de vreemdeling. 'Er staat een nogal belastende afbeelding op.' zei hij met een licht beledigde toon alsof hij het heel erg vond. Maar dit muntje sloeg hijzelf diep, diep in het grote donkere woud. Iro zag dat zijn gevoel weer eens klopte. Die vreemde was knetter gek!!! Maar hij kon weinig doen dan toe te kijken. Zo als nu vond Iro het heel erg jammer dan hij niet begaafd was met zijn moeders talent. Die kon magie beoefenen, maar voor zo ver hij wist niet. Misschien lag er wel een sprankje magie diep in zijn onderbewustzijn te sluimeren. Maar tot nu toe had Iro nog nooit geprobeerd om dat uit te vissen. Nadat die gast uit gelachen was hoorde hij wel wat die ander zei, maar trok zich er weinig van aan. 'Waarom? Ik heb geen ding tegen je. Ik kwam hier enkel wat spullen af leveren. Maar nu je die verspreiders van die spullen gedood hebt kan ik ze beter zelf weg brengen.' Nee hem lokte je maar op twee manieren uit. Als je aan zijn goud en juwelen schatten kwam of zijn dieren wat aan wilde doen. Iro had nog steeds een van zijn Daggers vast en speelde er ondertussen een beetje mee. Zo snel zelfs dat weinigen het konden volgen. Zijn blik bleef verder op de man gericht die hem bedreigt had. Iro bleef waar hij was en zou zich pas verroeren als de.ander weg ging of hem tot een, een op een gevecht dwong!

XD Sorry Iro houd niet echt van vechten, maar je kunt hem tot een, een op een gevecht dwingen. XD