No soul will be lost.... Only the fear in our hearts ~Ezio~

Verlaten straten rond dit gebouw. Bang om gesnapt te worden. Bang om ze te vinden. Bang om de waarheid onder ogen te zien. Het was niet moeilijk om te zeggen wat de mensen dachten. Wat ze hoopten. Maar nu waren de straten leeg. Het was een regenachtige dag, en de donkere wolken die boven de stad lagen. Werden alleen donkerder en donkerder. Zijn kristal blauwe ogen leken licht af te geven, terwijl hij rustig door de straten liep. Zijn stappen kalm en ritmisch. Zijn handen bij zijn broek zakken. Alleen de duim zat in de zak. Voor de rest liet hij zijn hand losjes hangen. Zijn blonde haren waren nat van de regendruppels die er soepel van gleden. Een paar lokken gingen voor zijn ogen. Hij zag er donker uit, als een geest die op zoek was naar een nieuwe ziel. Zijn zwart leren vest hield hem warm en verborg zijn ware identiteit. Zijn zwart grijze leren jeans had een witte draak op de zijkant gestekt. Zijn gezicht stond emotieloos en zijn ogen stonden hard. Alsof ze zo door alles heen konden kijken. Ze stonden gericht naar de donkere hemel. Wachtend op de storm. Zelf wist hij heel goed dat het altijd donker was hier. Licht was zeldzaam geworden en zelfs wanneer het stormde, leek de bliksem zich te verstoppen. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij zijn hoofd liet zaken en zijn ogen sloot. Luisterend naar zijn voetstappen en de vallende regen. Hij wist dat hij een risico nam door hier te komen. Het was een risico en daarom had hij zijn zwaarden thuis gelaten. Zo viel hij niet op. Nu was hij een gewone burger. Dwalend over de natte straten. Gewoon een persoon in de late avond die op weg was naar zijn huis. Maar waar was thuis?
Hij stopte recht voor het oude gebouw. Als je het nog een gebouw kon noemen. Ja je kon vertellen dat er hier ooit een gebouw had gestaan. Sommige muren stonden nog in deeltjes recht. Stenen lagen verspreid en je kon nog een deel van de vloer zien onder al het puin en balken. Het zag er dood uit, zwart van de vlammen die het ooit hadden geteisterd. De balken waren rot maar hielden wel stand. Zijn kristal blauwe ogen gleden over de ruïnes van het oude gebouw. Hard als altijd staarde hij er naar. Alsof hij iets kon zien dat anderen niet konden zien. Hij kon het gelach horen, de gevechten die ze hadden gehad. Natuurlijk kon hij het zich enkel voorstellen nu hij voor de ruïnes van Fairy Tail stond. Langzaam zuchte hij weer voor hij een stap over een verwoeste muur nam en verder naar het centrum van de verwoesting liep. Hij kon zich voorstellen dat het vroeger vast een prachtig gebouw was geweest. Hij kon zich voorstellen hoe het was door de verhalen van zijn vader. Zijn vader die zelf nog in dit gebouw was geweest. Voor dat alles in duisternis was gehuld. Hij zelf had het nooit mogen aanschouwen. Hij kon zich voorstellen hoe zijn vader samen met zijn grootvader hier had gelopen. Zijn vader was gevangen genomen en had daarna de doodstraf ondergaan. Zijn grootvader echter had gevochten tot zijn laatste ademhaling. Zoals verwacht werd van de donder God Laxus… Zijn vader was zwakker geweest dan Laxus. Hij had zijn vader kunnen verslaan toen die nog leefde. Of het echt was geweest kon hij niet vertellen. Nu had hij de naam van donder God gekregen. Maar hij wist dat hij nog lang niet op het zelfde level was als zijn grootvader Laxus. Hij zou er komen!
Ja op een dag zou hij zelf zijn grootvader verslaan. Hij wist dat een gevecht met zijn grootvader onmogelijk was geworden Laxus Dreyar was niet langer in deze wereld. Maar op een dag zou hij net als zijn grootvader de laatste donder God een S-Class magiër worden en dan zou het moment komen dat hij Laxus zou verslaan. Hij zou Guild master worden! Dat was waar hij zou voor vechten. Als hij die stap kon zetten was hij officieel hoger dan zijn grootvader. Ja hij was één van de weinige Magiërs die er nog waren en een lid van de verborgen guild Ragnarok. Hij stopte in het midden en langzaam gleed zijn blik weer naar de hemel. Het rommelde, maar er was geen enkel teken van bliksem. De verleiding om zelf schokken af te geven was groot. Maar hij wist dat het een te groot risico was. Hij zuchte en sloot zijn ogen weer. Hij voelde hoe de koude druppels over zijn gezicht liepen. Maar dat was niet de enigste reden waarom hij zijn ogen sloot. Hij probeerde zich te concentreren op de geluiden rond zich. Op de omgeving rond zich. hij kon de balken horen kraken. Alsof ze huilden, alsof ze hem het verleden wilden laten zien. Hij had de verhalen gehoord en het enigste waar hij spijt in had was dat hij niet het Fairy Tail teken droeg. Neen hij had de Draak van Ragnarok op zijn borstkast op de plaats waar zijn hart zat. In een zwart blauwe gloed. Nu goed verstopt onder zijn grijze T-shirt en zijn zwart leren vest. Te gevaarlijk om ook maar te laten zien in het openbaar. Toch daar waar zijn guild zich schuilhield had hij al vaak de mogelijkheid gehad om het te tonen aan anderen. Trots om er deel van uit te maken.
Een zachte geluid verstoorde zijn gedachten. Het was zacht en onduidelijk geweest. Maar hij was er heel zeker van dat er een andere ziel hier aanwezig was. Hij hield zijn hoofd naar de hemel gericht, zijn ogen nog steeds gesloten, De woorden verlieten langzaam zijn mond. ”Looking for someone?” Zijn stem was vast en er klonk geen emotie in door. Na de woorden liet hij zijn hoofd zakken in de richting van waar het geluid was gekomen. Zijn ogen flitsten open en leken even op te lichten als de bliksem. Een koude blik op de vreemde…

[EZIO]

Ezio Auditore Da Firenze

I take no pleasure in killing. Simply, I’m just good at it

Vandaag leek het een regenachtige dag te gaan worden. Donkere wolken hadden zich al samen gepakt en de mensen op straat renden ertegen om op tijd thuis te zijn. Vanachter het raam van een herberg waar hij overnachtte volgde Ezio met zijn blik een jonge dame. Haar ravenzwarte lokken dansten in de krachtige wind. Het leek alsof haar volle lippen hem riepen. En dan haar ogen. Even leek de jongenman gevangen te zijn door haar schoonheid, maar al gauw schudde Ezio zichzelf wakker. Zijn liefde voor het vrouwelijke lichaam was niet onbekend. Hij was een rokkenjager, en hij was niet bang dat te ontkennen. Vrouwen fascineerde hem. Hun schoonheid,hun ogen, hun mond, hun rondingen. Echter werd zijn liefde voor vrouwen belemmerd, door meerdere factoren. Ten eerste zijn kracht. Of het zijn van een magiër. Vaak gebruikte Ezio zijn kracht niet, maar dat wou niet zeggen dat hij er niet op gepakt kon worden. Magiërs konden elkaar aanvoelen.Enkel de sterkste zouden de mogelijkheid hebben hun magie verborgen te houden voor anderen. Zijn aanpak daarin was immers anders. Hij probeerde het te wissen. Niet letterlijk wissen. Het was een psychologisch proces. Door zichzelf te laten geloven dat hij geen magie bevatte, kon hij het beter overbrengen op anderen. Geloofwaardiger. Ten tweede was het omdat hij de “mysterieuze bewoner” van Oak Town Castle was. Mensen bleven beweren dat ze de Heer of Vrouwe ervan nog nooit gezien hadden, dat hij of haar dienaren stuurden om benodigdheden te halen. De grootste onzin die Ezio had gehoord. En dan dat gerucht dat rond ging dat er een magiër in woonde. Dat gerucht moest de wereld uitgeholpen worden. Ten nauw aan dood was hij en zijn overgebleven familie ontkomen aan het duistere lot dat vader en zijn broers hadden moeten doorstaan. Maar door dat verhaaltje dat in de ronde ging kon nog wel eens aandacht trekken. Een vermoeide zucht rolde over Ezio’s lippen, terwijl zijn handige vingers de knoopjes van zijn witte blouse vast maakten. Vervolgens gleed zijn hand over zijn rechter onderarm. Onder het katoen was metaal te voelen. Een knap staaltje vakmanschap, die de geheimen van de Assassin’s bevatte. Vaders hiddenblade. Nu van hem. Het wapen waarmee hij op een dag de koning zijn keel mee ging doorsnijden.
Een enige tijd later stond Ezio buiten, gehuld in een donkere mantel waarvan hij de kap over zijn hoofd had getrokken. Perfect voor het natte weer dat komen ging. De assassin kleren had hij dit keer in de kast gehouden. Met trots had hij het willen dragen, maar als hij naar de plek ging wat zijn bestemming nu was, dan waren die kleren te opzichtig. Fairy Tail. De enigste guild waar haar stenen nog van te zien waren. De enigste die nog de sporen van de verwoesting bevatte. De enigste en laatste plek die wellicht nog antwoorden voor hem had. En daar ging het hem om: antwoorden. Hij wou vooruitgang in zijn plannen. Ezio ging op weg, zijn passen waren gecontroleerd en geruisloos.
Het aanzicht van de hoeveelheid kapotte stenen gaf hem een onprettig gevoel. Verdriet hing in de lucht, zelfs al was dit jaren geleden gebeurd. Hij bewoog zich voort, ondanks dat hij zag dat hij niet de enigste levende ziel hier was. ”Looking for someone?” Ezio bevochtigde zijn lippen en richtte onderzoekend zijn blik op de ander. ’Not someone in particular, amico mio.’ Was zijn antwoorde, het zware Italiaanse accent was goed te horen. Zoiets verbergen was onmogelijk. ’And you? Or are you just watching this painful place?’ Zo stil als mogelijk stapte de man tussen de stenen door, voorbij de onbekende waarvan hij niet zeker was of het nou een jongen of een meisje was. Zijn ogen scanden de grond en diens omgeving, als een havik. ’It’s a wonder that our beloved king left this without cleaning.’

Hij keek de vreemde aan. Ook al kon hij die man niet zo goed zien, door de regen en de duisternis. Hij wist heel duidelijk dat hij daar stond. De regen tikte nog altijd zachtjes op zijn leren jas. Terwijl de blauwe druppels er van af gleden, wachtend op de inpakt met de grond. Hij had niet echt verwacht dat nog iemand deze verwoeste plek zou bezoeken. Zeker niet in weer en wind als deze. Er was een storm opkomst een grote storm. Hij kon het voelen in zijn spieren. Hij kon de elektriciteit in de lucht voelen. Het vulde zijn longen, het zorgde er voor dat de haar op zijn nek langzaam omhoog kwam. Maar nu stonden zijn kristal blauwe ogen gericht op de vreemdeling. Nog steeds wachtend op een antwoord… Op de woorden en op de stem van de vreemde. Een stem kon veel vertellen over de persoon die voor je stond. Daarom was het handig als je makkelijk je stem kon vervormen. Hij had het geluk gehad dat zijn moeder een zangeres was geweest en hem had geleerd om zijn stem in verschillende vormen te verwerken. Hij kon laag gaan zodat hij klonk als een grootte man met veel spieren. Hij kon ook spreken als een meisje. Maar zijn gewone stem was nog altijd zijn stem en die wou hij meestal ook behouden. Maar op sommige momenten kon je niets anders dan je voordoen als een ander. Zou de koning zich ook voor doen als een ander? Als iemand die hij niet echt was? Omdat hij macht wilde hebben? Hij had de koning nog nooit in het echt gezien en misschien was het beter voor de man, dat, dat nooit gebeurde. In zijn ogen was de koning een zwak man, die de kracht nodig had van anderen.
’Not someone in particular, amico mio.’ Hoorde hij het antwoord van de vreemde voor hem. Zijn Italiaans accent kon hij moeilijk verbergen. Raidyn was nu wel geïnteresseerd waarom zou een Italiaan op deze plek zijn? Hij had een beetje verstand van Italiaans, maar dat was minimaal. Wat hij echt goed kende in Italiaans dat waren scheldwoorden en die had hij nu ‘nog’ niet nodig. Want hij kon niet zegen wie de man was. Wat hij hier deed en of de vreemde een vijand was. Hij wist dat de Akinori hier vaak kwam kijken, wetend dat Magiërs het verleden wilde opzoeken. Wetend dat de kans groot was om iemand hier te snappen. Was de man voor hem van de Akinori? Hoe dan ook hij zou op zijn hoede blijven. Zijn naam was redelijk bekend in deze stad. Dus misschien was het beter zich wat anders voor te doen dan zijn normale ik. Voor het geval dat de vreemde die voor hem stond een vijand van hem was. ’And you? Or are you just watching this painful place?’ Hij moest denken over het antwoord dat hij zou geven. Zou hij de waarheid spreken? Of zou hij zijn verhaal voor zich zelf houden? Wat hij ook zei, waarschijnlijk zou de man voor hem de ware aard van zijn woorden toch niet begrijpen of verstaan. Dus maakte het dan nog wat uit… Of hij nu een risico nam of niet. Daar leefde hij nu eenmaal voor. Hij was niets voor niets de kleinzoon van de grootte Laxus. Hij haalde zijn schouders even op. ”Not really looking for someone. Just searching for the past.” Zijn stem klonk wat vrouwelijker dan anders. Omdat hij dat voor nu nog veiliger vond. Hij hield van risico’s. Maar niet zo lang hij niet wist wat die risico’s in hielden.
’It’s a wonder that our beloved king left this without cleaning.’ Zijn ogen flitsten even van woede. Maar het was in minder dan een seconde ook weer verdwenen. Hij ademde rustig in en uit en behield zijn koelheid. Geliefde koning? Was die man serieus? Was hij een van die leeghoofden die de koning wilde volgen? Wel daar was hij niet mee gediend! Daar was hij het niet mee eens en als hij niet beter zou weten. Dan had de man nu al een flinke schok gekregen. Maar voor nu zou hij gewoon antwoorden. Op de badass manier dat hij meestal bezat. Hij haalde even diep adem. ”That idiot of a king wants to strike fear in the heart of the people who come here. He wants to make sure no one forgets what happens when you are against him. That’s why he let this be… Like a sort of trophy.” Zijn woorden klonken koud en dat waren ze ook. Hij had extra nadruk gelegd op het woord idioot. De koning had de thuis van zijn vader en grootvader verwoest. Families had hij kapot gerukt en daar lag zijn woede. ”The king has no right to see this ground as his and if you love the king so much…” Hij stopte even voor hij doorging met spreken. ”Then you also have no right to be here and then I would ask you to leave. Because I won’t allow some love bird of the king to stand on the house of my family.” het klonk een beetje dreigend. Maar hij meende zijn woorden ook. Toch zijn stem had nog altijd iets vrouwelijks. Hij wilde wel weten hoe de man zou reageren. Wat zijn woorden zouden zijn op deze dreiging. Maar de man voor hem zou beter goed na denken. Want Raidyn was niet zomaar iemand die voor hem stond. Hij was de nieuwe donder God. Een S-Class Magiër van de guild Ragnarok. En hij zou er alles aan doen om deze grond te beschermen tegen vuil. Deze grond behoorde toe aan zijn voorvaderen. Als de guild niet was verwoest dan was het nu ook zijn thuis geweest. Maar helaas de geschiedenis was anders verlopen. Dan nog ook al was deze grond slecht een Ruïne… De ziel van Fairy Tail leefde nog steeds voort en voor hem was dat meer dan genoeg reden om deze rotte grond ook te claimen als zijn bezit.

Ezio Auditore Da Firenze

I take no pleasure in killing. Simply, I’m just good at it

Lang hing Ezio’s volledige aandacht niet bij de persoon. Als diegene kwaad in de zin had gehad, dan was er allang actie geweest. De man bewoog zich voort, maar binnen gehoorafstand van de ander. Vragen waren gesteld en hij wou de antwoorden ook horen. Alhoewel hij elke steen onder hem scande, leek hij altijd één oor op de persoon gericht te hebben. Onverwachte bewegingen zouden hem niet ontgaan. Hoe onschuldig iemand ook leek, hoe ongevaarlijk, het kon allemaal bedrog zijn. Ezio wist dat als geen ander. Verraad, bedrog en leugens, na de dood van zijn dierbaren was zijn leven ermee gevuld. De mensen die hij vertrouwde, had juist moeten wantrouwen en andersom. Nu was het hij alleen. Alleen en niemand anders. Zelfs Claudia en madre betrok hij niet in zijn bezigheden. Ze waren zich ervan bewust, maar daar was alles meegezegd. Ezio trad in de voetstappen van zijn padre Giovanni. Enkel beter. Soms vroeg hij zich af hoe zijn vader op dit moment tegen hem aan zou kijken. Zou hij trots zijn geweest? Verdrietig over het feit hoe bitter en wraakzuchtig Ezio geworden was?
Hij zakte neer op zijn hurken en nam een verkoolde steen in zijn hand. Zijn vingers gleden over het ruwe gesteente, dat aangetast was door het vuur en zure regen. Antwoorden… Hoe kon hij hier precies antwoorden uithalen? Waren het wel antwoorden wat hij zocht? Was het wellicht om zijn innerlijke vuur weer aan te wakkeren? Dat de arrogante, wraakzuchtige, onverschrokken Ezio terug kwam en met vol vertrouwen het paleis binnen zou proberen te dringen? Nieuwe inspiratie. ”Not really looking for someone. Just searching for the past.” Zijn hoofd draaide ietsjes richting het geluid. Nog altijd kon hij er niet uit opmaken of het nou een meid of jongen was. Dat uiterlijk zo erg kon bedriegen. ’Si.’ Rustig legde Ezio de steen terug. Teder, met respect, alsof hij bang was dat het uit elkaar zou vallen door zijn handen. Het kool wreef hij van zijn handen af terwijl zijn sterke benen hem weer recht zette. Zijn rug was richting de ander gekeerd. Enkel wou dat niet zeggen dat hij geen aandacht aan diegene gaf. That idiot of a king wants to strike fear in the heart of the people who come here. He wants to make sure no one forgets what happens when you are against him. That’s why he let this be… Like a sort of trophy.” Ezio’s lippen vormden een luie glimlach. De plek waarop ze waren was geen plek om te glimlachen, maar dit kon hij niet laten. Koud hadden de woorden geklonken, duidelijk oneens met de benaming voor de koning die hij eerder had gebruikt. ”The king has no right to see this ground as his and if you love the king so much…” ging het verder. De glimlach verbreedde, een spottende emotie lag erachter, al was dat voor de ander niet te zien. ”Then you also have no right to be here and then I would ask you to leave. Because I won’t allow some love bird of the king to stand on the house of my family.” Love bird? Well, hij was er wel een. Echter niet van de koning. Nu vond Ezio het eens hoog tijd zich naar hem, of haar, toe te draaien. Waarna hij dat kalm had gedaan, stapte hij dichterbij, de glimlach van zijn gezicht geveegd. Langzaam, gefocust, nog altijd een deel van zijn gezicht verborgen onder de kap van zijn mantel. ’If you had truly listened to my voice, mi amico, you would’ve heard the sarcasm in it.’ Dus dit was grond van haar familie. Ja, Ezio ging er maar gewoon vanuit dat dit een meid was. Met die informatie ging zijn hersenen verder. ’I’m no love bird of the king, and neither do you, so it seems,’ trok hij de conclusive. ’Which makes us standing on the same side. In some sort of way.’ Vanonder zijn kap keek hij haar aan, al betwijfelde hij of ze zijn ogen kon zien. ’Be careful with your words next time. People with good brains would’ve known now that you have magic. Only because you mentioned Fairy Tail… As your family.’ Magie werd doorgeven, van kinderen naar kleinkinderen en ga zo maar door. In weinige momenten gebeurde dat niet zo. Magie was een sterk gen, dat vaak de overhand had. ’You don’t have to worry though. I’ll keep my mouth shut.’

Hij vond de onbekende voor hem interessant de bewegingen die de man maakte. Want dat was duidelijk genoeg. Ook al kon hij de gezicht van de persoon niet zien. Het grootte gespierde lichaam zei genoeg. Samen met de Italiaanse stem die het mee bracht. Zijn kristal blauwe ogen hielden hem goed in de gaten terwijl hij toe keek hoe de vreemde de grond inspecteerde. Waar was hij naar op zoek. Wat wilde hij vinden? Wat zocht hij precies in deze plek? Vragen waarop hij het antwoord misschien niet zou krijgen. Vragen die hij niet zou gaan stellen. omdat hij niet gek was. Het kon hem ook niet zo veel schelen. Zolang de man maar niets verwoeste dat er nu nog stond. Dit was alles wat zijn familie had achter gelaten. Alles wat er nog over was. Samen met een paar spullen die goed verstopt waren. Of achter slot en grendel ergens waar alleen de koning bij kon. Als die man die magische spullen nog niet had verwoest. Raidyn was niet blij, niet na de laatste woorden van de man. Hij wist heel goed wat hij gezegd had. Wat zijn woorden betekenden en hij wist heel goed dat hij over de lijn was gegaan. Maar voelde hij angst? Angst om betrapt te worden door deze man die voor hem stond neen? Hij was niet bang, hij had nooit een angst gehad. Dat was een zwakte en dat lied hij zich zelf niet toe. Hij kon zien hoe de man recht stond en met zijn rug naar hem toegedraaid stond. Wat als hij hem niet zou vertrouwen een domme beweging was. Je wist maar nooit wie er je in de rug zou steken en nu, nu zou het heel gemakkelijk voor hem zijn om dat met de man te doen.
Maar daar had hij de intentie niet toe. Hij hield de man scherp in de gaten met zijn elektrische ogen. Zeker toen de vreemde zich omdraaide en dichter naar hem toe stapte. Had hij nu net een glimlach op zijn gezicht gezien? Of was het een speling van het licht. Want als die glimlach er was geweest dan was die nu al lang weer gewist. Wat had de man te zeggen? Zou hij hem proberen te arresteren? Of zou het een andere kant uit draaien? Hoe dan ook, Raidyn was de kalmte zelf. Hij concentreerde zich op de man voor hem die nu dichter bij stond dan eerst. Maar hij luisterde ook nog altijd naar de regen die langzaam verminderde en andere geluiden. Je wist nooit wie er nog mee luisterde. Wie er zich nog verborg in de schaduwen. Maar hij kon geen andere aanwezigheid vinden. Dus luisterde hij terug naar de woorden die hem werden geschonken. ’If you had truly listened to my voice, mi amico, you would’ve heard the sarcasm in it.’ Hij haalde lichtjes zijn schouders op. had hij de man echt verkeerd gehoord? Of er nu sarcasme in zijn woorden had gelegen, of hij het had gemaand. De woorden hadden zijn mond verlaten en dat was meer dan reden genoeg om hem er op terug te blaffen. Trouwens dat was niet de enigste reden. Hij wilde stilaan ook wel weten wie deze man hier was. ’I’m no love bird of the king, and neither do you, so it seems,’ Geen liefdes vogel van de koning he. Wel dat was tenminste één ding die mee viel. Hij had veel zin om terug te komen op die woorden. Maar hij hield zijn mond. Wetend dat er nog wel woorden zouden komen. ’Which makes us standing on the same side. In some sort of way.’ Hij knikte even rustig op de woorden. Dat had hij ook al duidelijk gemaakt in zijn vorige woorden.
De regen werd lichter en lichter, het leek er op dat de stilte voor de storm zou komen. Hij was blij , blij met het gevoel dat nu in de lucht ging. Het zorgde er voor dat hij zich goed voelde zelf in een situatie als de deze. Hij zocht naar de ogen van de man die voor hem stond. Maar door de schaduwen kon hij ze moeilijk zien. Maar hij kon goed zien hoe de mond bewoog. Wat betekende dat hij weer een paar woorden kon gaan verwachten. ’Be careful with your words next time. People with good brains would’ve known now that you have magic. Only because you mentioned Fairy Tail… As your family.’ Hij wist heel goed waar de man op doelde. Door Fairy Tail als familie uit te spreken was het heel duidelijk dat hij magie bezat. Magie werd doorgegeven van vader tot zoon. Van moeder tot dochter. Als er magie in het bloed zat dan bleef het ook in het bloed zitten. Maar hij twijfelde er aan of hij echt zou moeten opletten op zijn woorden. Hij twijfelde er aan of hij nu echt wel gevaar liep. Hij was niet bang voor de schoothondjes van de koning. ’You don’t have to worry though. I’ll keep my mouth shut.’ Hij keek de man even aan. Hij wilde wel serieus blijven. Maar toch ontsnapte de lach hem. Zijn hoofd gleed een beetje naar beneden. Terwijl hij zijn lach zijn mond liet verlieten. Heel even kwamen er een paar tranen in zijn gezicht van het lachen. Het duurde niet lang en snel keek hij de man weer aan. Hij veegde zijn gezicht niet af. Door de regen kon je toch niet zien of hij nu wel of dan niet tranen in zijn ogen had gehad. Een lichte grijns lag nog steeds op zijn gezicht. ”I like you sir, even If it is just for a little bit..” Zei hij rustig. ”But I wouldn’t even care if you told the hole world. You wouldn’t even get the chance…” Het was geen dreiging die hij maakte. Hij zei gewoon waaraan hij dacht. Wat hij moest zeggen. ”you would be dead before you could say another word...” Zo makkelijk haalde je hem er nu ook niet van onder uit.
Zijn gezicht plooide zich rustig terug naar een normale vorm. ”Don’t get me wrong. Because I trust you will keep your mouth shut.” het was waar de man voor hem was een interessant indevideu. Nu dat de man toch wist wat hij was en nu hij wist dat de man geen volger van de koning was kon hij ook wel wat verder gaan. Nog altijd met zijn vrouwelijkere stem. ”So what are you looking for accectly here in this place? Moste people have a good reason.” Vroeg hij toen. Niet wetend of hij antwoord zou krijgen.

Ezio Auditore Da Firenze

I take no pleasure in killing. Simply, I’m just good at it

’Well, at least I’m happy that you find this… Amusing.’ Dus zijn glimlach was lang niet zo misplaatst. Ach ja, na een bepaalde tijd moest je de verschrikkelijke gebeurtenis een plekje geven, moest het normaal kunnen zijn door te leven. Natuurlijk was respect belangrijk, maar was een lach onrespectvol? “I like you sir even If it just for a bit..” God, wat was Ezio toch blij zoiets te horen. Iemand, een complete onbekende, vond ‘m wel oké. Voor een beetje. De woorden deden de man weinig, overbodige informatie die het ene oor in ging en het andere oor weer uit. Al moest hij ergens wel toegeven dat het nieuw was. De naam Auditore was niet geliefd. Zijn familie was niet geliefd. Híj was niet geliefd. Men kon zijn houding niet uitstaan. Vooral de mannen niet, vrouwen daar in tegen wel weer. Misschien was het zijn uiterlijk dat hen pissig maakte, of misschien het feit dat hij succesvol was bij de vrouwen. Ezio rechtte zijn rug. Deze persoon kende zijn namen niet. En dat zou absoluut niet veranderen. Voor haar zou hij de onbekende blijven, de onbekende die de ruïnes van Fairy Tail had bezocht. ”But I wouldn’t even care if you told the hole world. You wouldn’t even get the chance…” Het leek erop dat het Ezio’s tijd was om te lachen. Zijn mondhoeken krulden omhoog, een kleine ruimte was ontstaan tussen zijn lippen waardoor het eerst aan éénlopende litteken doorbroken werd. Echter kwam die lach niet. Geen geluid. Enkel de brede glimlach. ”you would be dead before you could say another word...” Ze leek behoorlijk overtuigd van haar woorden. Ze geloofde ze. Hij keek even van haar weg, naar de wereld om hen heen. Puur om ervoor te zorgen dat zijn arrogantie niet de overhand zou krijgen en hij zijn masker zou laten vallen. Wanneer zijn arrogantie opdook, werd bijna al zijn illegale geheimen vrijgegeven. ”Don’t get me wrong. Because I trust you will keep your mouth shut.” Lichtjes schudde hij zijn hoofd. ’Such big words… For such a small person.’ Zijn armen vouwde hij voor zijn borstkas over elkaar heen, waardoor de mantel wat naar achteren viel en het ware postuur van Ezio meer blootgesteld werd. ’No doubt about it that you’re strong, but you mustn’t underestimate a normal human. Don’t underestimate at all. It can be your biggest mistake. It can take your life. Listen to those words, and don’t be too cocky and arrogant to dismiss that lesson.’ De wind blies de kap wat naar achteren. Niet geheel. Een enige tijd keek hij naar de magiër tegenover zich. Was ze in een guild? Of was ze individueel, zoals hemzelf? ’Besides, you wouldn’t know if I told everybody or not. Yes, I said that I’ll keep my mouth shut, but what if I lied? You weren’t planning on killing me anyway, you didn’t even threat me. And the funniest thing is, after I leave you here, you won’t be able to find me again.’ Dit was min of meer een test. Hoe ver ging het vertrouwen van een ander? Blijkbaar veel verder dan die van hemzelf. ”So what are you looking for accectly here in this place? Moste people have a good reason.” De uitdrukking op zijn gezicht kreeg iets mysterieus. Onbewust en eigenlijk onbedoeld. ’Questions you shouldn’t ask…’ Kwam zacht, maar zweverig over zijn lippen.

Hij bleef de vreemde recht aan kijken. Luisterend naar zijn ademhaling. Luisterend naar elke geluid dat zijn botten zouden maken. Hij mocht de man dan misschien wel leuk vinden. Op een goed manier. Hij vond dat de man een bepaalde kracht uitstraalde en hij was uiterts tevreden over de woorden dat de man al had uitgesproken. Hij wist dat de man niet zo maar met zich zou laten sollen. De man had een bepaalde sfeer rond zich. je kon bijna zeggen dat hij arrogant was. Jammer genoeg was Raidyn zelf ook een kei in het arrogant zijn tegen over anderen en hij was te koppig om zich zo maar gewonnen te geven. Hij was ook een uitdager en zou dus niet bang zijn om deze vreemde uit te dagen. Alleen moest hij dan wel een goede reden vinden. De regen begon langzaam uit te werken. Het was bijna tijd. Hij richtte zijn blik op de glimlach op het gezicht van de vreemde. Waren zijn woorden zo vermakelijk? De man zou beter opletten. Letten op zijn woorden, want een verkeerde beweging, een verkeerd woord kon hem zo omzetten tot een elektrische donderbal. Hij was snel geïrriteerd iets dat altijd al in zijn familie had geleefd. Ook al konden ze het dan meestal makkelijk verbergen. Er was altijd een grens die overschreden kon worden. Hij bleef de man goed in de gaten houden en hij was verrast toen dat de man zijn hoofd schudde en zijn armen voor zijn borst kruiste. Waardoor het postuur alleen nog maar duidelijker werd. Raidyn was alleen niet onder de indruk. Hij had groter tegenstanders gehad. Tegenstanders die dan ook nog eens magische krachten bezaten. Wat de vreemde voor hem niet leek te bezitten. Of de man wilde het niet laten tonen. Net als hij, hij borg zijn krachten nu ook op. Wat voor hem een zeldzaam moment was. Maar in deze stad, kon hij het nooit zeker weten.
’Such big words… For such a small person.’ Okay met die woorden was hij niet zo blij. Trouwens het verschil tussen hun twee was nauwelijks tien centimeter. Dus veel zeggen had de man niet. ‘Een grootte mond voor een arrogante man…’ dacht Raidyn. Maar hij hield zijn mond. De man was ouder dan hem en hij had respect voor ouderen… Tenminste tot een bepaald level en hoe de man nu bezig was… Nou de man was zijn level aan het bereiken en misschien zou de man er later nog wel spijt van krijgen. Het litteken op de lip van de man was hem niet ontgaan. Een teken dat de man al veel had meegemaakt. Maar het kon ook een stom toeval zijn geweest. Een ongeluk tijdens de kinderjaren? Hoe dan ook hij zou zich niet de grond in laten stappen door zijn woorden. Nog minder, hij zou even hard terug bijten. ’No doubt about it that you’re strong, but you mustn’t underestimate a normal human. Don’t underestimate at all. It can be your biggest mistake. It can take your life. Listen to those words, and don’t be too cocky and arrogant to dismiss that lesson.’ Hij kreeg een lichte grijns op zijn gezicht. Hij knikte even. Hij hoorde de woorden van de man wel. Hij luisterde er naar, en hij begreep. Maar toch kon hij het niet laten zijn mond te houden. ”says the cocky and arrogant big guy… Uh? “ Hij haalde lichtjes een wenkbrauw omhoog. Maar die zakte al snel. Hij keek de man doordringend aan. Nog steeds een lichte glimlach op zijn gezicht. Hij genoot van dit. Iemand die op het zelfde level stond als hij.
’Besides, you wouldn’t know if I told everybody or not. Yes, I said that I’ll keep my mouth shut, but what if I lied? You weren’t planning on killing me anyway, you didn’t even threat me. And the funniest thing is, after I leave you here, you won’t be able to find me again.’ De glimlach op zijn gezicht werd nog wat groter. Was dit een sort van test. Hij knikte, hij zou het met de man eens zijn als hij zelf niet beter zou weten. Als hij zich zelf niet zou kennen. ”Sorry my man, But now you are underestimating me… It’s not because I do not threat you that I wasn’t planning on killing you. What if I just talk to you to have a little fun?” Zijn woorden klonken rustig, maar krachtig. ”How do you know I’m not planning on killing you?” De regen was aan het uitlopen, nog enkele druppels het was bijna tijd. ”The same way I know you will keep your mouth shut. If you were lying you wouldn’t say those words…” Als iemand een plan had, dan gaven zich meestal zelf weg; Hij wist heel zeker dat deze man niet van plan was om zijn ‘geheim’ verder te vertellen. Waarom anders had de man hem nooit zo’n vraag gesteld. Maar verder zou hij er niet op in gaan. ”And I wouldn’t be so sure that you will never see me again after you leave… I will always find the one I’m looking for…” Zijn ogen blonken even gevaarlijk. Hij hoorde de volgende woorden van de man wel. Het klonk mysterieus. Hij haalde zijn schouders op. ”I have the right to ask those questions and it is your chose to answer or not…” Antwoordde hij er op en hij deed een lichte stap achteruit. De regen was voorbij en zijn ogen flitsten naar de hemel. Donkere wolken, geen wind, geen regen. De stilte voor de storm. Hij kreeg een grijns op zijn gezicht. Hij richtte zijn blik weer op de man voor hem. ”To come back on your last words. I don’t underestimate anyone… I only don’t have the fear for loosing. You said that there was no doubt that I was strong. But my man, you wouldn’t even come close to my powers… You said I was strong… But how strong do you mean? Maybe you are interested in a challenge?”

Ezio Auditore Da Firenze

I take no pleasure in killing. Simply, I’m just good at it

Het begon erop te lijken dat dit een verbaal “gevecht” ging worden. Gevaarlijke woorden zouden in de ronde worden geslingerd, elkaar testend. Maar ondanks dat zag Ezio deze meid, of jongen, ja hij twijfelde echt nog steeds, zelfs na zijn conclusie, niet als een vijand. Kenmerken die de ander bevatte, herkende hij al te goed. Eigenschappen die hij zelf ook had. Dat was een extra drijfveer om door te drukken. Wat voor informatie zou hij uit deze persoon kunnen krijgen, zonder dat ie het zelf door zou hebben. Eerst had hij de magiër er nog op gewezen, dat ie voorzichtig moest zijn met diens woorden, maar nu zou hij dat laten. ”Sorry my man, but now you are underestimating me… It’s not because I do not threat you that I wasn’t planning on killing you. What if I just talk to you to have a little fun?” I do everything, except underestimating someone. Antwoordde een stem in zijn hoofd. De woorden kwamen echter niet over zijn lippen, want zijn gedachten bleven even hangen op de nieuwe bijnaam die hij gekregen had. ‘My man’. What was up with that? Hij was niet ‘haar/zijn man’. In geen enkel opzicht. ’If you wanted just to talk for fun, you wouldn’t be here right now. At this place. With this history.’ was zijn snel getrokken, nonchalante conclusie. Ezio verschoof zijn voeten wat, hoorde daarbij de kleine kiezelsteentjes onder zijn laarzen knarsen. Hij wist niet wat te verwachten van degene tegenover hem. Als hij/zij werkelijk leek op hem, dan had hij al wel zo’n vaag idee over dat wat komen ging. Toch kon het altijd anders lopen. De toekomst was niet te plannen. ”How do you know I’m not planning on killing you?” De woorden zonken rustig op Ezio in. ”The same way I know you will keep your mouth shut. If you were lying you wouldn’t say those words…” Donker bruine lokken hingen roerloos in zijn gezicht terwijl zijn chocolade bruine ogen recht in de heldere blauwe keken, alsof ze wat probeerden te zoeken in diens ziel. Een doordringende, haast intense blik, tot Ezio plots zijn blik afwendde. ’Perhabs you’ll try to kill me. It just won’t work. I have no intention in dying today, and that will safe my hot ass.’ Daar was de glimp van Ezio. Oude Ezio, zoals hij vroeger was, nog voor de dood van padre. Dat woord deed hem even geamuseerd grijnzen.
”And I wouldn’t be so sure that you will never see me again after you leave… I will always find the one I’m looking for…” Zeker hadden deze woorden geklonken. Zeker was de houding van de magiër. ’Of course you will…’ Ezio’s woorden spraken ‘ja’, zijn toon zei overduidelijk ‘nee’. Niemand vond hem, niet als hij dat niet wou. Het talent dat hij geërfd had van Giovanni, en alle assassins die daarvoor waren. Het werd overgegeven van generatie op generatie, zoals magie, alleen was dit… Zeldzamer. Geheimer. ”I have the right to ask those questions and it is your chose to answer or not…” Een zachte, honende lach ontsnapte dit keer wel. ’We have no rights anymore, and you know that. But here is the answer, probably not the one you were looking for: It’s none of your business.’ Dat was het van niemand. Niemand behalve hemzelf, dat was één van de prioriteiten die hij gesteld had en zich daaraan hielt. Beloftes verbrak Ezio niet. In geen enkel opzicht. ”To come back on your last words. I don’t underestimate anyone… I only don’t have the fear for loosing. You said that there was no doubt that I was strong. But my man, you wouldn’t even come close to my powers… You said I was strong… But how strong do you mean? Maybe you are interested in a challenge?” Ezio overbrugde de afstand die tussen hen was. Zijn gezicht bracht hij dicht bij de ander, met licht vernauwde ogen. Als een Italiaan vond hij het niet erg dicht bij de ander te staan. Het was zijn natuur fysiek te zijn. Begroetingen waren meestal grote knuffels en vele zoenen op de wang. ’First of all, stop calling me ‘your man’. It sounds really weird coming from your too big mouth. Second, the day your arrogance is bringing you down, you’ll have regret not listening to the cocky and arrogant big guy. I might be… Big. I might be arrogant, but at least I know my boundaries. Then third… You wanted a challenge? Fine.’ Nu was het Ezio die terug stapte en de kap terug over zijn hoofd trok. ’This is your challenge: Try to find me. You were confident you could find me after I left, now is your chance to prove it. When you might find me, we talk further. I leave. Start searching within half a hour.’ En toen draaide hij zich om, hij vervolgde zijn weg terug.

Hij bleef de man recht aankijken. Uitdaging straalde van zijn ogen af. Hij had wel zin in een goede uitdaging; iets dat misschien niet zo makkelijk zou gaan worden. Want de persoon voor hem leek heel erg zeker van zijn woorden. Was hij dom bezig. Zou hij nu een vergissing maken? Daar maakte hij zich geen zorgen over. Hij verveelde zich en ook al was hij hier naartoe gekomen om wat rust te vinden. Om de geschiedenis te vinden het leek er op dat hij zelf een nieuw verhaal zou gaan beginnen op deze plek. Misschien zouden deze muren ooit weer recht staan. een nieuwe guild zou hier misschien worden opgebouwd. De naam Fairy Tail zou niemand waarschijnlijk ooit gebruiken. Het was een naam die toebehoorde aan het verleden. Maar nieuwe guilds waren er al en het was dus niet uitgesloten dat er snel nog meer guilds zouden opstaan. Ze waren lang genoeg stil geweest. Ze hadden zich lang genoeg verborgen. Het werd tijd om de koning duidelijk te maken dat de man hun niets alles kon af nemen. Dat ze terug zouden vechten en deze keer zou er niemand zijn die ook maar iets tegen hun zou kunnen doen. Misschien hadden ze een fout gemaakt in het verleden. Maar ze hadden er van geleerd en nu zouden ze die fout recht zetten. Misschien maakte hij een fout hier nu te staan. maar dan zou het een les worden. Een les waarvan hij veel zou leren en daarmee zou hij nog sterker worden dat hij al was. Hij wist dat de woorden die de man uitsprak waar waren. Maar het zorgde er alleen maar voor dat hij nog arroganter zou gaan worden dan dat hij al was. Hij had een grootte mond als het er op aan kwam en die zou hij gebruiken ook.
’If you wanted just to talk for fun, you wouldn’t be here right now. At this place. With this history.’ De man voor hem was goed dat moest hij toegeven. Maar hoe ver zou de man gaan? hoe ver zouden zijn woorden hem brengen? Één ding was zeker, de man wist niet tegen wie hij bezig was en dat was een plus punt voor hem. ’Perhaps you’ll try to kill me. It just won’t work. I have no intention in dying today, and that will save my hot ass.’ Heel even liet hij die woorden door zijn hoofd heen spelen. Voor al de laatste woorden die de man had uitgesproken. Maar hij reageerde er niet op. Omdat het enigste wat hij er echt op kon zeggen was iets dat terug zou kaatsen als een geworpen dolk en dat wilde hij vermijden. Echter luisterde hij snel weer naar de volgende woorden van de man. ’We have no rights anymore, and you know that. But here is the answer, probably not the one you were looking for: It’s none of your business.’ Hij haalde zijn schouders op. Als de man het niet wilde vertellen was dat zijn keuze. Dat ze geen rechten hadden. Misschien de man voor hem niet. Maar Raidyn was vogel vrij en dan kwam daar bij dat hij alle rechten had. Hij was niet gebonden aan de koning dus voelde hij zich niet verplicht de regels te volgen dat die man had opgelegd. Hij brak elke dag regels en dat was zijn recht. Niemand die hem daarin zou stoppen en als ze dat probeerden dan was dat hun probleem en niet het zijne. Hij zag hoe de man de ruimte tussen hun overbrugde. Zijn gezicht dicht bij die van hem. Hij kon bijna de adem van de man voelen. Maar hij bewoog zich niet. Hij zou geen teken van zwakte tonen door zich nu terug te trekken.
’First of all, stop calling me ‘your man’. It sounds really weird coming from your too big mouth. Second, the day your arrogance is bringing you down, you’ll have regret not listening to the cocky and arrogant big guy. I might be… Big. I might be arrogant, but at least I know my boundaries. Then third… You wanted a challenge? Fine.’ Wat? Hij hield niet niet van de woorden die hij gebruikte? Alsof dat een verandering zou maken. Hij had geluisterd naar de man en hij kende zijn grenzen. Maar nu had hij die nog niet overschreden. Hoe langer hij met de man stond te praten hoe beter hij de man vond. Misschien konden ze ooit nog wel eens vrienden worden? Dat waren zorgen voor een andere keer.
’This is your challenge: Try to find me. You were confident you could find me after I left, now is your chance to prove it. When you might find me, we talk further. I leave. Start searching within half a hour.’ De bruine ogen van de man bleven even hangen in zijn gedachten. Hij kreeg een lichte grijns op zijn gezicht. Hij zag hoe de man zich omdraaide en weg begon te stappen. Zijn grijns werd nog groter dan dat die al was. ”What ever you want. My. Man.” Zei hij nog luid genoeg zodat de man het zeker zou horen. Hij legde nadruk op de woorden My Man. Daarna draaide hij zich ook om en richtte zijn blik terug op de hemel. Een half uur hé. Hoe ver kon de man raken in een half uur? Zijn ogen staarden naar de hemel kijkend naar de donkere wolken. De regen was gestopt, de wind was gaan liggen. “Made, Made, Dane” Fluisterde hij zacht. Hij vroeg zich af hoe hard deze uitdaging zou worden. De man leek zeker van zijn stuk. Maar hij zelf was ook zeker van wat hij deed en zou gaan doen.
- Een zucht verliet zijn mond toen het half uur voorbij was. “Made, made, Dane” zei hij weer en sloot zijn ogen. Langzaam vormde zich een storm boven zich. Een storm die hij creëerde. ”No one can escape a thunder storm…” Bliksem vulde de hemel… ”Lightning will find you!”

Ezio Auditore Da Firenze

I take no pleasure in killing. Simply, I’m just good at it

”Whatever you want. My. Man.” Ezio’s bewegingen bevroren. Strak keek hij naar voren, zijn rug gekeerd naar dat uitdagende wezen. Even zakte zijn mond open, maar klapte toen toch weer dicht. Hij zou zich niet van zijn niveau verlagen door een snotneus. Nonchalant weef hij de woorden weg met een handgebaar. Voor deze ene keer deed hij net of hij dat niet gehoord had, ondanks de ongemakkelijkheid. Kinderachtig was het misschien maar het klonk zo… Bezitterig. En hij wou juist vrij zijn. Vrij van alle regels, vrij van overheersers. Het gevoel dat iemand hoger dan hem stond, en dingen met zijn leven kon doen die hij zelf niet wou, maakte hem benauwd. Juist door dat gooide Ezio zijn kont steeds meer in de kribben. Lichtjes glimlachte hij bij de gedachten. Vrij zou hij zijn. Evenals het volk. De wereld zou weer opbloeien zoals hij was en hij had zijn taak volbracht. Daarna zou hij vredig kunnen sterven.
Bossen omarmden hem. Vanaf dat moment begon Ezio met rennen. Grote, krachtige passen maakte hij waarbij de kap naar achteren waaide. Hij leek op de voet gevolgd te worden door schaduwen, snel bewegend, haast niet zichtbaar tenzij je goed keek. Het was zijn onderbewustzijn dat dat veroorzaakte. Het gaf hem een prettig gevoel, een gevoel van zekerheid. Op zijn gemak, kon je haast zeggen. In één oogwenk kon hij verdwijnen. Er was een mogelijkheid via de schaduwen te transporteren naar zijn gewilde locatie, maar dat vond hij een vorm van vals spelen. Tenslotte stroomde de energie volop door zijn aderen, dat kon hij nu mooi kwijt rennen. Ruimer werden zijn passen bij het zien oplichten van de hemel. Het ging stormen. Fijn. Hij grijnsde lichtjes. Stoppen zou hij niet. Door gaan tot het bittere einde. Wat dat ook mocht betekenen.

-So small .__. I'm sorry

Het gerommel van donder en het felle licht van de bliksem schoten door de hemel. Terwijl de magie zich rond zich verzamelde. Zijn blauwe ogen gesloten. Wachtend tot de storm boven hem zich over het hele gebied verspreid had. Hoe snel zou de man kunnen rennen? Waar zou de man zich verstoppen? Zich kunnen verbergen voor de storm zou de vreemde niet kunnen doen. Niemand kon ontsnappen aan de geluidsgolven dat de donder met zich mee bracht. Niemand kon zijn energie verbergen voor de bliksem. Hoe lang het ook zou duren vinden zou hij hem wel. Zijn ogen schoten open. Blinkend in het donker. Niemand zou verwachten dat de storm opgewekt was door een magiër. Niemand zou dit abnormaal vinden. Wat perfect was voor hem. Perfect om niet gesnapt te worden. Perfect om dit spelletje uit te spelen. Zijn ogen schoten open. Zijn felle blauwe ogen leken even bliksem door te geven. Hij draaide zich langzaam om naar de kant waar dat de man was weg gelopen. Een kleine glimlach speelde op zijn lippen. Een kleine glimlach nauwelijks te zien. Hij zou zich gaan amuseren. Hij zou genieten van dit kat en muis spelletje. Donder God dat was zijn naam en hij zou bewijzen dat hij die naam waardig was. Hij zou bewijzen waarom hij het waard was om een Dreyar te zijn. Hij zou bewijzen wat een echte S-Class magiër kon doen. Hij zou die man bewijzen dat hij goed was. Maar hoe goed? Misschien zou hij niet laten merken hoe goed hij precies was. Wat was de bedoeling van deze storm. Op normale dagen zou het gewoon zijn omdat hij zich moest afwerken. Om de mensen een beetje te pesten. Normaal zou het helemaal geen reden hebben geen betekenis. Maar deze keer was het anders.
De donder gaf geluidsgolven door aan de omgeving. Zodat hij de geluiden kon horen rond heel de stad. Rond het gebied dat de storm omgaf en zelfs wat verder dan de grens van de storm. De bliksem gaf beelden door. Alles wat het licht raakte kon hij zien. Het was soms lastig je te kunnen concentreren op bepaalde plekken en in het begin had hij inderdaad ook moeite gehad. Maar dat was ook al een hele tijd geleden. Nu kon hij zich concentreren op een gebied en meerdere gebieden. Maar dat was nog niet alles. Ieder mens gaf een bepaalde energie af.. of ze nu Magiër waren of niet. Ze gaven bepaalde energieën af. Wat hij met zijn elektriciteit kon opsporen en daarna volgen. Het was een ingewikkeld plan. Misschien kon hij zelfs zeggen dat hij misschien een beetje teveel deed. Maar hij vertrouwde de man er niet op. De vreemde was een goed mens met een goed hart. Dat wist hij, dat kon hij voelen. Maar de man had kunsten, daar was hij zeker van. De man was te zeker van zijn stuk geweest om te zeggen dat hij aan het bluffen was. Dus hij zou niets aan het toeval overlaten. Hij zou dit spelletje winnen. Hij sloot zijn ogen weer en liet zijn elektriciteit over de grond geleiden. Zoekend naar de energie dat de man had achtergelaten. Het was vaag alsof de man niet bestond. Wat verbazingwekkend was. Maar het was er en dus kon hij het volgen. Rustig begon hij te lopen. Ogen gesloten. Dan in een flits was hij verdwenen. Om wat verder in de stad terug op te duiken. Het spoor leidde naar de bossen. Een lichtte grom verliet zijn mond. Die gast zou nog een grotere last worden dan dat hij had gedacht.
Het was te gevaarlijk om zijn elektriciteit over de bos grond te laten geleiden. Hoe goed hij ook was. Hoe goed hij ook was in het besturen van zijn elektriciteit. De bosgrond was anders dan de straten. Het was gevaarlijk om vuur te vatten. Daarbij kwam nog dat het nat was van de regen. En water geleide elektriciteit dus zou het nog harder worden dan eerst. Toch vormde zich weer een glimlach op zijn gezicht. Hij liet de elektriciteit die hem omringde verdwijnen. De man had hem net getoond dat er nog iets was waarop hij kon verbeteren. Iets dat hij beter kon doen. Een nieuwe uitdaging om zijn tijd mee te verdrijven. Wat geweldig was. Rustig stapte hij het bos in en hij liet expres de bliksem eens wat dichter bij het woud schijnen. Met zijn ogen gesloten kreeg hij het beeld van de bomen die werden verlicht door de bliksem. Het licht dat schaduwen verjaagde. Het geluid van de donder gaf een lichtte drum van voedstappen af. Het was stil nauwelijks hoorbaar en Raidyn geloofde dat als hij zijn best niet zou doen de man inderdaad gelijk zou krijgen en dat het onmogelijk zou zijn geweest om de man te vinden. Maar hoe ver hij nu ook al was. Hij had de man nog niet gevonden. Het enigste dat hij wist was dat de man ergens in dit woud was en deze keer zou hij zich niet meer verplaatsen met zijn krachten. Het enigste wat hij nog zou gebruiken was de storm. Hij gromde weer even waarna hij begon te lopen. Ogen gesloten. Hij liet de storm zich begeleiden. Hij kon de voetstappen lichtjes horen. Maar de man zien, neen. Het enigste wat soms opviel was een schaduw die zich leek voortbewegen zelfs in het felle licht van zijn storm. Heel even flikkerden zijn ogen open. Een felle glans was zichtbaar in zijn blik. ”Just who are you?” Fluisterde hij zachtjes voor dat zijn ogen zich weer sloten. De man was goed, bijzonder goed en hij wist dat deze uitdaging nog niet gedaan was. Toch stond hij er op dat hij de man zou vinden. Hij stond er op dit spel uit te spelen. De man zou niet ontkomen. Hoe goed die ook was. Hoe stil en sluw hij ook was. Maar wie was hij? Wie was de man die leek op een schaduw? Wie was deze vreemde tegenstander die hij volgde?

[Maakt niet uit XD]

Ezio Auditore Da Firenze

I take no pleasure in killing. Simply, I’m just good at it

Moest hij dit wel doen? Moest hij wel het risico nemen door het bos te rennen tijdens onweer? In één klap kon zijn leven hem ontnomen zijn. Tenminste, daar ging Ezio vanuit. Hij verwachtte niet een blikseminslag te overleven. Bliksem was snel en krachtig. Het kon hem te grazen nemen voordat hij zou kunnen verdwijnen. Een geïrriteerde grom geluid produceerde zijn keel. Waarom maakte hij zichzelf gek met die achterlijke gedachten? Hij moest zich focussen op wegkomen zonder gesnapt te worden. Die jongen was een magiër. Een afstammeling van iemand uit Fairy Tail. Het irriteerde de man lichtelijk dat hij niet wist wat voor kracht dat kind nou precies had. Misschien was het de onweer zelf wel. Misschien ook niet. Soms was Moeder Natuur moeilijk te onderscheidden met een product van een magiër. Ineens stond Ezio stil, half verscholen onder een dikke bom, half onder de blote hemel. Schaduwen stond aan zijn zijde. Hij kon ermee doen wat hij wou. Waarom zou hij geen spelletje spelen? De opdracht was dat de jongen hém zou vinden. Over andersom hadden ze het nooit gehad. De uitdaging ging dan niet verloren, en hij kon dat beetje extra informatie krijgen die hij wou. Ezio grijnsde geamuseerd door zijn eigen gedachten. Dit werd zíjn spel. Zíjn uitdaging. Die jongen zou niets meer dan een pion zijn. Donkere nevels kwamen dwarrelend omhoog, sloten hem in en op het moment dat ze weer naar de grond zakten, was de assassin verdwenen.
”Just who are you?” Achter de jongen was Ezio omhoog gekomen, met zijn schouder stond hij tegen een boomstam geleund. Kalm keek hij naar de rug van de ander. ’People call me the Assassin. Or Assassino, it’s depends from which country you come.’ Gaf hij antwoord, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om iemand van achteren te besluipen. Voor hem was het inderdaad normaal. Het was zijn werk. Zijn manier van doen. Zijn manier van leven. Buitenstaanders die het niet begrepen zouden het wellicht niet kunnen appreciëren. ’I’m sorry for sneaking up on you, but I couldn’t resist it.’ De bekende grijns stond op zijn gezicht. ’Oh, and this doesn’t mean that the challenge is over now. You didn’t find me, I found yóu.’ Al die tijd bleef Ezio tegen de boom staan. Hij was niet van plan ervan weg te stappen. Het was een prima ondersteuning. ’Now you’re one step closer to my identity, and I would like to know your name. Or nickname, whatever you prefer. Only so I don’t have to call you ‘boy’ anymore, unless you like that of course. You're still a little boy after all.’

Hij stopte snel en relaxt. Hij wist wie er achter hem stond. Hij wist het heel goed en het ergerde hem. Hij zou kunnen omdraaien. De man in de ogen kijken. Maar dat was nu één ding dat hij niet ging doen. Een lichte zucht verliet zijn lippen. Zijn blauwe ogen gesloten. Luisterend naar de geluiden rond zich. Hij voelde de blik wel. Hij wist dat hij hier was. Hij wist dat de man die hij probeerde te vinden hem net gevonden had. Hij haalde rustig adem. Zo was het niet leuk. Zo was de uitdaging voor hem opeens een spel geworden voor een ander. Iets waar hij een hekel aan had. Maar zich gewonnen geven… Noch opgeven zou hij niet doen. Noch zou hij zich laten doen. Zo gemakkelijk was hij niet. Neen hij speelde niet graag mee in anders mans spelletjes. Niet omdat hij zou verliezen. Neen hij hield er niet van als iemand anders dacht hem te kunnen controleren. Hem de baas te kunnen. Hij had een hekel aan dat gevoel en hij zou iedereen dat ook duidelijk maken. Maar voor nu wachte hij. Wachtend op een teken voor hem om zich om te draaien. Als hij dat al van plan was. Hij kon ook gewoon doorlopen. Hij kon gewoon verder gaan. Doen alsof hij niets doorhad. Maar zo was hij ook niet gebouwd. Dat zou een teken van zwakte zijn… een minpunt dat hij zou tonen ook al zou het een valse waarheid zijn. Toch kon hij zich er niet aan toebrengen om verder te lopen. Omdat hij wel wilde weten wat de man nu wilde. Wat de man te zoeken had hier? De storm boven hun hoofden nog goed in gang. Het zorgde er voor dat hij rustig bleef. Maar aan de andere kant, zorgde de storm er voor dat hij opvliegender was dan anders.
’People call me the Assassin. Or Assassino, it’s depends from which country you come.’ Hij draaide zich langzaam om. Hij Zijn ogen glansden even gevaarlijk. Maar voor de rest had hij een verveelde uitdrukking op zijn gezicht. ”How interesting…” Hij was helemaal niet geïnteresseerd in dat. Hij wist zelf ook wel dat hij de vraag had gesteld. Maar wilde hij het echt wel weten? Betekende dat de man voor hem een moordenaar was? Een sluipende vos… Geen wonder dat de man zo zeker was. ”I don’t really care what they call you.. Our what you call yourself…” Een kleine grijns vormde zich rond zijn mond. Maar verdween ook snel weer. Nu als dat alles was wat de man kwam vertellen was het redelijk zinloos geweest. Toch had hij zo’n gevoel dat dit niet de enigste reden was voor het ‘bezoekje’. Maar de man zou er beter wat vaart tegen zetten. Want hoe langer hij hier stond hoe slechter zijn humeur werd en hoe sneller hij terug zou snappen. Hoe langer hij hier stond hoe gevaarlijker hij werd. Maar hij zou de man er niet voor gaan waarschuwen. ’I’m sorry for sneaking up on you, but I couldn’t resist it.’ De grijns op het gezicht van de man was niet te vergeten. Hij haalde zijn schouders op. De man moest zich daarvoor niet verontschuldigen. Tenminste iemand die er plezier in beleefde. Iemand die de ‘fun’ in zag. ’Oh, and this doesn’t mean that the challenge is over now. You didn’t find me, I found you.’ Hij draaide zijn ogen even. ”I thought you would say that.”
Hoe had hij het geweten? De man deed hem denken aan zich zelf? Wel misschien een oudere lelijkere versie van zich zelf. Neen misschien was dat geen goede vergelijking. Misschien moest hij gewoon zeggen dat hij het verwacht had van een man als hem. Niet dat het was uitmaakte. Het zou niets veranderen. Dit was meer een pauze voor hun allebei. Hij moest toegeven, de man dacht waarschijnlijk ook dat hij alles was. Niet dat hij niet moest toegeven dat hij zelf zich ook zo gedroeg. Niet dat hij dat ooit zou toegeven. Hij bleef rustig staan kijken naar de man. Niet echt geïnteresseerd maar toch bleef hij staan. Hij wilde ergens wel weten waarom de man opeens was opgedoemd uit de schaduwen. ’Now you’re one step closer to my identity, and I would like to know your name. Or nickname, whatever you prefer. Only so I don’t have to call you ‘boy’ anymore, unless you like that of course. You're still a little boy after all.’ Zijn ogen vernauwden zich een beetje. Maar gingen snel weer terug tot een gevaarlijke blik. Een kleine spottende glimlach verscheen op zijn gezicht. Een kleine lach schoot over zijn lippen een hij keek de man richt aan in de ogen. ”I don’t remember asking you for your identity… At least not directly.” De spottende grijns verliet zijn gezicht niet. ”And are you sure I’m a boy?” Hij verschoof zijn hoofd een beetje naar de kant. Hij schudde zijn hoofd lichtjes. ”Ether way, You want to know my name. Because then you will know what powers I have. Am I correct?” Hij keek de man weer recht aan. ”Not that I care really…” Hij vroeg zich af of hij zijn naam nu wel of niet moest geven. Misschien een valse naam? Hij wist dat het gevaarlijk was. Maar aan de andere kant zou het de uitdaging misschien beter maken? ”But If you really want to know…” Hij zuchte even.
”You can call me Rai if you like… My man” Nu had de man wat hij gevraagd had. Een naam, een soort van bijnaam. Maar de man zou er ook niets aan hebben. Hij had nu alleen duidelijk gemaakt dat hij een jongen was. Niets meer en niets minder. Hij was niet van plan zomaar mee te lopen. Zo gemakkelijk was hij niet. Als de man meer informatie wou. Dan zou hij andere kunstjes moeten proberen uit te halen. Want meer zou hij de man nu niet geven. Nu was hij alleen geïnteresseerd in de reactie die hij zou krijgen.

» Just a normal control? ~Ezio~
» Ezio Auditore Da Firenze
» Embracing the fear, chasing the fight
» Seth Boneclaw A cursed soul