Embracing the fear, chasing the fight

Dikke regendruppels vielen neer. In de verte waren bliksemschichten te zien, met zo nu en dan gerommel. De sfeer van de nacht was daardoor grimmig. Alsof de natuur al wist wat er gebeuren ging. Alsof het zich op de situatie aanpaste. Het zat Ezio in ieder geval niet mee. De assassin stond op het hoogste dak dat dichtbij het paleis was. Een zwarte mantel beschermden de kleren eronder tegen de regen. Vanavond zou het gebeuren. Binnen nu en minder dan 10 minuten zou hij de muren van het paleis beklimmen en chaos creëren. Revolutionaire chaos, hoopte hij. Al zou hij zijn leven binnen die muren verliezen, hij hoopte dat de verhalen de overgebleven magiërs zouden bereiken en dat ze op zouden staan tegen de koning. Liet ze maar een revolutie beginnen. Magnolia leek het nodig te hebben. De magiërs leken het nodig te hebben. Maar eerst moest Ezio ongezien binnen zien te komen. Moest hij enkele wachters uit zien te schakelen, voordat ze de klokken zouden luiden. Klokken die de anderen wakker schudden voor gevaar. Het was nog maar de vraag hoeveel soldaten op zouden komen dagen na die waarschuwing. Ezio had niet eerder zo'n situatie gezien waarbij hij dat aanschouwen kon. Dit zou een missie van pure improvisatie worden. Hij zou moeten reageren op dat wat op hem af kwam. Niet wat mogelijk kon gebeuren. Voor een laatste keer wierp de Italiaan een blik op de maan. Wellicht had hij een brief moeten schrijven naar zijn madre en Claudia. Een laatste brief, waarin hij hen bedankte voor de gekregen liefde. Maar daar was geen tijd meer voor. Het moment was nu.

Zijn benen kwamen in beweging en ondanks de regen, wist Ezio diens evenwicht te behouden op het gladde dak. De grote zwarte muren van het paleis naderden. Vanaf zijn positie zag hij nog geen wachter lopen. Die zou zo wel komen. Op het juiste moment zette de man zich af en greep zich vast aan de steile, beschermende muren van het paleis. Aan kleine richels had hij genoeg om zich vast te kunnen houden. Het was een truc die hij vanaf het begin van zijn carrière als assassin had geleerd. Als een arend observeerde je de omgeving vanaf een hoogte punt. Als een spin kroop je omhoog langs de muren en je vocht als een leeuw. De arend was waar. Dat dier was een ideaal van de broederschap. Het stond als een symbool. Na goed grip te hebben gevonden keek Ezio omhoog. Niet enkel zoekend naar een betere weg omhoog, maar ook of een soldaat over de muren liep. Niks te zien. Tot nu toe had hij nog vrij spel. Soepeltjes baande de Italiaan zich een weg omhoog. Voor hem was klimmen net als lopen. Gemakkelijk. Natuurlijk. Lang duurde het dan ook niet toen hij over de richel was en met beide voeten op de muur stond. Echter werd hij daardoor opgemerkt. Een man, dat ongeveer vijftien meter van hem af was, en onder een boog van een toren stond, spotte hem vrijwel meteen. De soldaat trok diens zwaard, schreeuwde een 'HEY!' en kwam hem tegemoet. Dit was het moment van waarheid. Het moment dat de hel daadwerkelijk begonnen was. Ezio benaderde de ander vluchtig. Hij vond het niet plezierig het leven te moeten nemen van een onschuldige, maar hij had geen keuze. Gefocust op de lichaamstaal van z'n tijdelijke vijand, ontgrendelde hij de hidden blade. Met een simpele, snelle draai wist hij de uithaal van de soldaat te ontwijken en daarbij het lemmet van zijn blade langs de hals van de ander weten te halen. Na wat onsmakelijk gegorgel, viel de wachter voorover neer. Even keek Ezio over zijn schouder, om het lichaam te bekijken. 'Requiescat in pace,' fluisterde hij zacht, waarna hij verder rende.

Ezio bewoog zich voort in de schaduwen van de muren, wat medemogelijk werd gemaakt door de maan. Ondanks het slechte weer wist de enorme planeet zich tussen de wolken door te wurmen, daarbij de benodigde hulpmiddelen gevend. Hij had simpelweg zijn magie kunnen gebruiken daarvoor. Schaduwen waren immers zijn specialiteit. En toch koos hij ervoor het niet te doen. Wat hij tegen Altair had verteld was geen leugen geweest. Heel even stopte hij, zodat hij over de muur kon gluren, naar de binnenplaats. Er stond een behoorlijke groep. In de sluimerstand staarden ze een bepaalde richting op, zich niet van het bewust zijn van het gevaar dat hen toekeek. Wellicht dat er een andere route was, richting de slaapvertrekken van de koning, maar Ezio hield er rekening mee dat hij hen vroeg of laat tegen zou komen. 'Indringer!' Weergalmde een stem achter hem. Gehaast richtte Ezio zich op de schuldige daarvan. Een tweede soldaat. Die dit keer niet alleen stond. Een man stond naast hem. Een jong ventje, dat angstig keek vanonder z'n helm. Er was geen tijd om zich er zorgen over te maken. De ene bewaker kwam met diens speer op hem afgerend, waarop de assassin snel reageerde.

Ondertussen waren de andere bewakers, die zich beneden bevonden, in actie gekomen. Ieder greep hun eigen wapen. De één een speer, de ander pijl en boog en weer een ander een zwaard. Alarmerend schreeuwend kwamen ze de trappen opgerend.

Ezio had de speer vastgegrepen, met een ruwe ruk bewoog de bewaker struikelend dichterbij, waarna de Italiaan hem met een harde trap terug naar achteren bracht. Gewapend met iets nieuws, draaide hij de punt naar de gevallene toe. Zonder genade liet hij het ijzer neerzinken in de borstkas van de hulpeloze. Kort daarna richtte Ezio zich op het jonge ventje, die wellicht even oud was dat hij zelf was. Jong ventje… Hij besefte hoeveel ouder hij zich eigenlijk voelde. Niemand van zijn leeftijd hoorde dit te doen. ’Do nót fight me, and you’ll live,’  waarschuwde Ezio dreigend, voldoening hebbend aan de angstige knik als antwoord. Vanachter de angsthaas zag hij een grote groep bewakers aan komen rennen. Hij draaide om, in een poging te beginnen aan een ontsnapping, maar ook aan die kant waren bewakers. Ingesloten. Geïrriteerd knarste Ezio op zijn tanden, waarna hij bevroor. De klokken. Ze werden geluid.


-Kinda open